στο παραπέντε

 Μπροστά στον άγιο Πέτρο δεν έχει αστεία: 

η θα πας στον παράδεισο η θα πας στην κόλαση. 

Μαλακίες, δικαιολογίες, χαριτωμενιές και πουτανιές,  δεν έχει εκεί πέρα. 

Εκεί έχει μόνο τεφτέρια.

Αριθμούς, καταγραφές , μαρτυρίες.

Το ίδιο και στην ζωή, στην εργασία…

…αλλά στην τελική φάση, που κάνεις απολογισμό.

Εχω δει κάτι γιατρούς που κορόιδευαν μιά ζωή.

Είχαν ταλέντο στην επικοινωνία , στο παραμύθιασμα, στις δημόσιες σχέσεις.

Μερικοί ασθενείς τους πήγαν καλά από τύχη….

….βλέπεις… από μόνη της, η αρρώστια,  φτιάχνει καμμιά φορά.

«Υφίεται»

Αυτοί,  ήταν οι «επιτυχίες» τους.

Πολλαπλάσιοι ασθενείς, βέβαια, πήγαν κατά διαβόλου.

Αυτωνών, ήταν «γραφτό» τους…

…ήταν «ανίατες περιπτώσεις», «δεν γινόταν τίποτε».

Πολλοί τενεκέδες μέσα στην έλλειψη αυτογνωσίας τους,  είναι αυτάρεσκα ευτυχισμένοι .

Δεν το πιστεύω.

Έτσι μοιάζουν.

Όποτε εξυσα λίγο το βερνίκι, φάνηκε ότι το δοχείο ήταν σκουριασμένο και το περιεχόμενο χαλασμένο.

Τελικά και ο Αγιος Πέτρος φαίνεται πως   βαρυέται μόνος του στον Παράδεισο .

…πάει και αλλού: 

βασικά εγκαθίσταται βαθειά στις  ψυχές όλων των ανθρώπων, αλλά ειδικά των ανόητων, λίγο πριν πεθάνουν.

Κρατάει ένα φακό και φωτίζει τις σκοτεινές γωνίες από τις μνήμες.

Σαν να δίνει τελευταίες ευκαιρίες αναστοχασμού.

Μερικοί βλέπουν καλύτερα και καθαρότερα και τρομάζουν…ίσως και να συνέρχονται.

Οι τελείως μαλάκες βέβαια δεν στρώνουν ούτε στο παραπέντε.

Οι πολύ μαλάκες δεν έχουν έλπίδα.

Οι εγκληματίες με ευαισθησίες,  μπορεί και να σωθούν…

…οι αναίσθητοι μαλάκες, ποτέ.

οι αυτοκαταστροφικοί τύποι

 αυτοκαταστροφικοί

…η έκπληξη που μου προκαλούν οι άνθρωποι με αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, οφείλεται στον αφύσικο και παράλογο χαρακτήρα της: κάθε έμβιο ον - και είδος - προσπαθεί να επιβιώσει.

Από τις αμοιβάδες και τα φυτά και μέχρι τα ψάρια, τα ερπετά και τους ανθρώπους , όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν.

Οι Χαμαιλέοντες αλλάζουν χρώματα, οι θαλάσσιες ανεμώνες γίνονται πολύχρωμες και ελκυστικές για να προσελκύσουν και να καταβροχθίσουν ψαράκια και τα ανθρώπινα όντα βγάζουν λόγους, παίζουν μουσική , τραγουδούν ή βάζουν δικτυωτά καλσόν με ψηλοτάκουνα,  γιά να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν.

Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά είναι παρά φύσιν και, συνήθως,  υποκρύπτει ψυχοπαθολογία: 

κατάθλιψη ή διπολική διαταραχή - πχ ο Τζακ Λόντον που αυτοκτόνησε ήταν διπολικός- εξαρτήσεις και κάμποσες διαταραχές προσωπικότητας.

Ακόμη και ο καρδιοπαθής που καπνίζει και ο χοντρός που μασουλάει συνεχώς, είναι αγχώδεις και αυτοκαταστροφικοί.

Αλλά καί άνθρωποι της πολιτικής ή των επιχειρήσεων που θα έπρεπε να είναι ειδικοί της συνεργασίας, της επικοινωνίας και της άμβλυνσης των διαφορών γιά να κάνουν την δουλειά τους αποτελεσματικά , βλέπεις να γίνονται αυτοκαταστροφικοί με αλλοπρόσαλλες συγκρουσιακές συμπεριφορές.

Οι αυτοκαταστροφικοί τύποι, στην ουσία, είναι αθεράπευτα νάρκισσοι: θέλουν τρελλά την προσοχή, τον θαυμασμό και την επιτυχία και δεν αντέχουν να μην τα έχουν ή να τα χάσουν με δική τους ευθύνη.

Σαν νάρκισσοι που είναι, αδιαφορούν  για τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς τους στα οικεία πρόσωπα.

….αυτοί είναι το κέντρο του σύμπαντος και οι άλλοι θεωρούνται αδιάφοροι θεατές: θα τους απομυζήσουν όσο μπορούν και, μετά, ας πέσουν  και αυτοί μαζί τους  στον γκρεμό.

Ένας σπέσιαλ τύπος θέλει και κοινό που συμπάσχει,  στο «δράμα» του.

Επίσης, κάθε  αποτυχία χρειάζεται και ένα άλλοθι απο τον «σπέσιαλ» τύπο:

οι καταστροφές, οι σεισμοί, οι οικονομικές και οι πολιτικές αλλαγές αλλά και οι αρρώστειες, είναι καλές δικαιολογίες αν αποτύχεις.

«Δεν σε άφησαν να ολοκληρώσεις το έργο σου»…

«δεν πρόλαβες»

«αρρώστησες»

«συνωμοσίες και συμφέροντα».

Όλα αυτά είναι καλές και ανακουφιστικές ψυχολογικές δικαιολογίες.

…πάντως προτιμότερες  από το ξέρεις ότι φταίς  γιά την κακομοιριά σου.