Μπροστά στον άγιο Πέτρο δεν έχει αστεία:
η θα πας στον παράδεισο η θα πας στην κόλαση.
Μαλακίες, δικαιολογίες, χαριτωμενιές και πουτανιές, δεν έχει εκεί πέρα.
Εκεί έχει μόνο τεφτέρια.
Αριθμούς, καταγραφές , μαρτυρίες.
Το ίδιο και στην ζωή, στην εργασία…
…αλλά στην τελική φάση, που κάνεις απολογισμό.
Εχω δει κάτι γιατρούς που κορόιδευαν μιά ζωή.
Είχαν ταλέντο στην επικοινωνία , στο παραμύθιασμα, στις δημόσιες σχέσεις.
Μερικοί ασθενείς τους πήγαν καλά από τύχη….
….βλέπεις… από μόνη της, η αρρώστια, φτιάχνει καμμιά φορά.
«Υφίεται»
Αυτοί, ήταν οι «επιτυχίες» τους.
Πολλαπλάσιοι ασθενείς, βέβαια, πήγαν κατά διαβόλου.
Αυτωνών, ήταν «γραφτό» τους…
…ήταν «ανίατες περιπτώσεις», «δεν γινόταν τίποτε».
Πολλοί τενεκέδες μέσα στην έλλειψη αυτογνωσίας τους, είναι αυτάρεσκα ευτυχισμένοι .
Δεν το πιστεύω.
Έτσι μοιάζουν.
Όποτε εξυσα λίγο το βερνίκι, φάνηκε ότι το δοχείο ήταν σκουριασμένο και το περιεχόμενο χαλασμένο.
Τελικά και ο Αγιος Πέτρος φαίνεται πως βαρυέται μόνος του στον Παράδεισο .
…πάει και αλλού:
βασικά εγκαθίσταται βαθειά στις ψυχές όλων των ανθρώπων, αλλά ειδικά των ανόητων, λίγο πριν πεθάνουν.
Κρατάει ένα φακό και φωτίζει τις σκοτεινές γωνίες από τις μνήμες.
Σαν να δίνει τελευταίες ευκαιρίες αναστοχασμού.
Μερικοί βλέπουν καλύτερα και καθαρότερα και τρομάζουν…ίσως και να συνέρχονται.
Οι τελείως μαλάκες βέβαια δεν στρώνουν ούτε στο παραπέντε.
Οι πολύ μαλάκες δεν έχουν έλπίδα.
Οι εγκληματίες με ευαισθησίες, μπορεί και να σωθούν…
…οι αναίσθητοι μαλάκες, ποτέ.
