Ανάμεσα στο παλιά ιατρικά βιβλία που μάζευα όταν ήμουνα άρρωστος βιβλιοσυλλέκτης, είναι και κάποιοι τόμοι δεμένων - προπολεμικών- ελληνικών ιατρικών περιοδικών. Μερικούς, μάλιστα, μου τους είχε χαρίσει ένας στο Μοναστηράκι γιατί, προφανώς,, δεν ήλπιζε ότι θα τους πουλήσει.
Διαβάζοντας λοιπόν αυτά τα παλιά ιατρικά περιοδικά, διαπίστωσα ότι και τότε οι γιατροί τρωγόταν σαν βρωμόσκυλα μεταξύ τους.
Βασικά για την πελατεία... που πάντα ήταν λίγη σε σχέση με τον αριθμό των γιατρών.
Αυτό με παρηγορεί όταν διαβάζω και σήμερα κακούς και χαμηλού επιπέδου καυγάδες ανάμεσα στους γιατρούς που μετέχουν σε διάφορες ιατρικές ομάδες.
Πείθομαι ότι όλο αυτό είναι ένα παλιό φαινόμενο που συνεχίζεται... και όχι κάποιο καινούργιο φαινόμενο, που χαρακτηρίζει την χαμηλή ποιότητά μας, σήμερα.
Απλώς τότε οι γιατροί το έπαιζαν περισσότερο «αρχόντοι» προς τον κοσμάκη, και τρωγότανε στα κρυφά μεταξύ τους.
Είναι θλιβερό να διαπιστώνω πως, άνθρωποι που έχουν καταβάλλει τόσο μεγάλη προσπάθεια, επί τόσα πολλά χρόνια, για να μάθουν μια δουλειά, καταφεύγουν σε τόσο ευτελείς τρόπους, για να κερδίσουν τόσα λίγα.
Διαπιστώνω συχνά πως, ο γιατρός σήμερα, είναι κάτι ανάμεσα σε καρπαζοεισπράκτορα και λεβεντομαλάκα.
Καρπαζοεισπράκτορας είναι προς κάθε μορφής εξουσία: προς την πολιτική, την εργοδοτική, την καθηγητική.
Και λεβεντομαλάκας είναι πάντα προς τους συναδέλφους του.
Εκεί βγάζει το άχτι του: προς τους ιεραρχικά κατώτερους -κυρίως- αλλά και προς τους ιεραρχικά ίσους, που δεν τους έχει ανάγκη..
Εκεί γίνεται κακός, αυταρχικός, καταπιεστικός, προσβλητικός και χυδαίος.
Το αίτιο νομίζω είναι έχει τη ρίζα του σε δύο πράγματα:
το ένα είναι ότι οι γιατροί, σαν προσωπικότητες, έχουν την τάση να πειθαρχούν.
Αλλά, ταυτόχρονα, έχουν την τάση να είναι και ανταγωνιστικοί.
Σχεδόν πάντα οι γιατροί ήταν καλοί μαθητές, «σπασίκλες»...
....παιδιά που πειθαρχούσαν στην αυθεντία των δασκάλων και των γονιών.
Αλλά, όσο πειθαρχούν στους από πάνω -στους δασκάλους που τους δίνουν το «άριστα» - τόσο πολύ, ταυτόχρονα, ανταγωνίζονται τους άλλους, «καλούς», μαθητές.
Το δράμα είναι πως, τώρα, και οι δάσκαλοι, έγιναν «καρπαζοεισπαράκτορες».
Τρώνε καρπαζές από πολιτικούς, λεφτάδες και φαρμακευτικές εταιρείες.
Και παρηγορούνται... που δίνουν κι αυτοί -με τη σειρά τους - λίγες καρπαζιές, στους από κάτω.
Φτωχή παρηγοριά.