Υπάρχουν δύο ομάδες ανθρώπων εν Ελλάδι:
των τσαπατσούληδων και των μερακλήδων.
Η πρώτοι παρασιτούν ή, συνήθως, απασχολούνται κάπου κάνοντας χαμηλής ποιότητας δουλειά αλλά έχοντας την αίσθηση ότι είναι ήρωες της εργασίας και μάλιστα αδικημένοι.
Οι δεύτεροι εργάζονται , σιωπούν και παράγουν, προσπαθώντας να κάνουν καλά και αξιοπρεπώς την δουλειά τους.
Επειδή οι τσαπατσούληδες είναι τα δύο τρίτα και οι μερακλήδες το ένα τρίτο του πληθυσμού, οι τσαπατσούληδες βγάζουν πάντα τσαπατσούλικες κυβερνήσεις, τσαπατσούλικες κομματικές ηγεσίες, τσαπατσούλικους συνδικαλιστές, και γενικά τσαπατσούλικη κάθε εκλεγμένη τσαπατσουλο-αρχή.
Οι τσαπατσούληδες αλληλοαναγνωρίζονται, αλληλοσυνασπίζονται και αλληλοαναπαράγονται.
Τα τσαπατσουλοπαιδιά τους, είναι το μέλλον της χώρας.
Οι τσαπατσουλογυναίκες τους, βλέπουν Μενεγάκη, αγοράζουν ντελίβερι αλλά έχουν άψογα νύχια και κόμμωση.
Οι μερακλήδες είναι ...μερακλήδες.. αλλά μόνο στην δουλειά.
Στην ζωή, οι μερακλήδες δεν είναι μερακλήδες:
είναι κάτι χλωμοί, κακομοιριασμένοι και ξεθεωμένοι τύποι που κατάντησαν έτσι από την προσπάθεια να μαζέψουν την ανακατωσούρα, τις εκκρεμότητες και τα τσαπατσουλο-προβλήματα που άφησαν πίσω τους οι τσαπατσουλέοι.
…αλλά, είπαμε:
οι μερακλήδες είναι μόνο το ένα τρίτο.
Δεν προλαβαίνουν να διορθώσουν τα προιόντα της τσαπατσουλιάς των δύο τρίτων.
Έτσι τα προβλήματα αυξάνονται και η τσαπατσούλικη χώρα (υπηρεσία, εταιρεία, νοσοκομείο, πανεπιστήμιο) οδηγείται σε αδιέξοδο και αποσύνθεση.
