ο ξυλόφουρνος είναι χωρίς κομματικό πρόσημο

 Οι δεξιοί είναι ξενέρωτοι: το ιδανικό τους είναι ένα ωραίο εξοχικό με γκαζόν, πισίνα και ψησταριά. 

Ααα, ναι : και ξυλόφουρνο, για να μην ξεχνάμε  το χωριό που ξεκινήσαμε.

Οι αριστεροί είναι  τα μιά από τα ίδια χωρίς το γκαζόν και την πισίνα.

Ξυλόφουρνος παίζει και εδώ, η ψησταριά όχι πάντα.

(Εκτός αν είναι πρώην ΠΑΣΟΚ που η ψησταριά είναι απαραίτητη για να θυμούνται,  τρώγοντας, τις ωραίες εποχές που ξεκοκκαλίζανε τα πακέτα Ντελόρ).

Ολοι βαρετοί, τελικά : μιλάνε υμνώντας ή απαξιώνοντας τον σοσιαλισμό.

Οι οικολόγοι, οι φιλόζωοι και οι εναλλακτικοί είναι οι πιό μαλάκες: δεν σε κάνουν παρέα παρά μόνο αν παραδεχτείς όλο το πακέτο με τις εμμονές τους.

Το αποφάσισα: δεν θα προσχωρήσω σε κανένα κλαμπ μικρονοικών ή εμμονικών.

Από τώρα αποφάσισα πως θα γίνω σαν εκείνους τους γέρους που δεν μιλάνε καθόλου.

Που κάθονται  με απλανές βλέμμα και σε κυττάνε αδιάφορα,  ή ακούνε τα κύματα στην παραλία.

ευτυχώς που ζω σε σοσιαλιστική χώρα

 Η Ελλάδα είναι μια σοσιαλιστική χώρα. 

Δεν κάνω πλάκα… είναι σοσιαλιστική με την έννοια ότι λαμβάνει πρόνοια για όλα τα μέλη της. 

Στον καπιταλισμό, επιβιώνουν μόνο οι ανταγωνιστικοί τύποι που μπορούν και τα καταφέρνουν: 

αυτοί που έχουν μεγάλες ικανότητες ή πολλή πονηριά ή μεγάλη τύχη.

Στο σοσιαλισμό υπάρχει πρόνοια και για τους λιγότερο καλούς.

…ακόμη και για τους εντελώς  ηλίθιους ή τους εντελώς άχρηστους.

Στο σοσιαλισμό δεν έχουν τόσο σημασία  τα άτομα αλλά οι ομάδες.

…δεν έχει σημασία η ατομική επίδοση αλλά ο μέσος όρος.

Σημασία έχει να βγαίνει η δουλειά: 

αν η δουλειά βγήκε από τους καλούς, από τους μέτριους και τους κακούς, δεν έχει σημασία… 

Σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα. 

Με την έννοια αυτή η Ελλάδα είναι μία σοσιαλιστική χώρα. 

Έκανε  σχεδον όλους τους πολίτες της   δημόσιους  υπαλλήλους και έτσι τους προστατεύει. 

Άμεσα η έμμεσα μισθοδοτείται απο το δημόσιο η πλειοψηφία του πληθυσμου. 

Όλοι σχεδόν, έχουν ένα μισθό, έστω και μισερό.

Πάντως νιώθουν ευτυχείς και ασφαλείς που μπορούν και τρώνε χωρίς να σκάβουν.

Έχουν και ένα χαιρέκακο αίσθημα υπεροχής έναντι της μειοψηφίας των λίγων άτυχων που δεν τρώνε από το Δημόσιο.

Αυτοί οι άτυχοι χρησιμεύουν για να σκάβουν και να πληρώνουν φόρους.

Πράγματα απαίσια τα οποία αποφεύγει ο κάθε δημόσιος υπάλληλος.

Τα μόνα όπλα των άτυχων του ιδιωτικού τομέα είναι η φοροδιαφυγή και οι εκλογές.

Και η μέν φοροδιαφυγή, γίνεται όλο και δυσκολότερη,  οι δε εκλογές όλο και πιο μάταιες.

Δυστυχώς τα κόμματα μοιάζουν με διαφορετικούς θιάσους που παίζουν το ίδιο έργο: έχουν έργα με  διαφορετικό τίτλο αλλά η υπόθεση είναι ίδια. 

Αλλά εμένα  δεν με απασχολούν αυτά.

Εγώ είμαι  υπερήφανος που ζώ σε μιά σοσιαλιστική χώρα.

Κάθε φορά που βλέπω έναν εντελώς άχρηστο να παίρνει πιο πολλά λεφτά απο μένα και να μην παράγει τίποτε, εγώ χαίρομαι.

Είναι απλά η απόδειξη της ύπαρξης του σοσιαλισμού.

Αν είχαμε καπιταλισμό , αυτός θα πείναγε .

Τώρα , περνάει μιά χαρά.

Και νιώθει και σπουδαίος.

Μόνο μιά αληθινά σοσιαλιστική χώρα μπορεί να το κατορθώσει αυτό.