Οι δεξιοί είναι ξενέρωτοι: το ιδανικό τους είναι ένα ωραίο εξοχικό με γκαζόν, πισίνα και ψησταριά.
Ααα, ναι : και ξυλόφουρνο, για να μην ξεχνάμε το χωριό που ξεκινήσαμε.
Οι αριστεροί είναι τα μιά από τα ίδια χωρίς το γκαζόν και την πισίνα.
Ξυλόφουρνος παίζει και εδώ, η ψησταριά όχι πάντα.
(Εκτός αν είναι πρώην ΠΑΣΟΚ που η ψησταριά είναι απαραίτητη για να θυμούνται, τρώγοντας, τις ωραίες εποχές που ξεκοκκαλίζανε τα πακέτα Ντελόρ).
Ολοι βαρετοί, τελικά : μιλάνε υμνώντας ή απαξιώνοντας τον σοσιαλισμό.
Οι οικολόγοι, οι φιλόζωοι και οι εναλλακτικοί είναι οι πιό μαλάκες: δεν σε κάνουν παρέα παρά μόνο αν παραδεχτείς όλο το πακέτο με τις εμμονές τους.
Το αποφάσισα: δεν θα προσχωρήσω σε κανένα κλαμπ μικρονοικών ή εμμονικών.
Από τώρα αποφάσισα πως θα γίνω σαν εκείνους τους γέρους που δεν μιλάνε καθόλου.
Που κάθονται με απλανές βλέμμα και σε κυττάνε αδιάφορα, ή ακούνε τα κύματα στην παραλία.