Ο Λιακόπουλος, ο Βελόπουλος, αλλά και ο Ζερβουδάκης (με τα κινητά) με κάνουν να νιώθω εντελώς αποτυχημένος:
ενώ εγώ και πολλοί άλλοι γιατροί προσπαθούμε -συχνά ανεπιτυχώς- να πείσουμε τους ασθενείς να ακολουθήσουν θεραπευτικές διαδικασίες καθιερωμένες και εγκεκριμένες από τις επίσημες επιστημονικές πηγές , αυτοί οι τύποι, καταφέρνουν να πείθουν τον κάθε πικραμένο ασθενή να αγοράσει κουρκουμίνη και Γανόδερμα ή οτιδήποτε καταπληκτικό , αλλά να νιώθει και τυχερός που τα αγόρασε.
Απορώ πως τα καταφέρνουν.
Τους παρακολουθώ έναν - ένα ξεχωριστά και προσπαθώ να καταλάβω τα κόλπα τους.
Ο Βελόπουλος είναι επιθετικός και συνωμοσιολόγος:
σου λέει για παράδειγμα... «εγώ σου αποκαλύπτω τα μυστικά που σου κρύβουν οι άλλοι».
Ο Λιακόπουλος είναι λιγότερο επιθετικός -σε φοβίζει λιγότερο- αλλά και αυτός ανακατεύει πολλά και διαφορετικά και σε αποσυντονίζει :
πρόσφατα πέρασε από τα UFO στην εναλλακτική διατροφή και τα συμπληρώματα.
Ο αγαπημένος μου είναι ο Ζερβουδάκης:
χοντρός, υπερκινητικός, ζωηρός, χαρούμενος, πειστικός.
Σούπερ καταπληκτικός στο λόγο και στην ροή των επιχειρημάτων του: τα εκτοξεύει με ρυθμό πολυβόλου.
Αν ο Ζερβουδάκης ήταν γιατρός, θα είχε τρομερή επιτυχία.
Όλοι θα έπιναν νερό στο όνομά του.
Κάτι μας διαφεύγει, κύριοι συνάδελφοι.
Περιμένοντας μιά ζωή το ευνοικό νομοσχέδιο για την υγεία, φτάσαμε να κυνηγάμε μεροκάματο στον παγωμένο Βορρά ή την άνυδρη Έρημο.
Οι λοιποί αντέχουν την κακοποίηση εντός.
Θα πάρω μάνατζερ τον Ζερβουδάκη.
