Κάποτε διάβασα ένα πολύ ωραίο παραμύθι για ενήλικες, που λεγόταν «ο ιππότης με την σκουριασμένη πανοπλία».
Αφορούσε έναν ιππότη ο οποίος ήταν υπόδειγμα αλτρουισμού, γενναιότητος, υπόδειγμα οικογενειάρχη, υπόδειγμα κοινωνικού ακτιβιστή…..
…ακτιβιστή πολεμιστή που πάντα προσπαθούσε να σκοτώσει τους δράκους που απειλούσαν την οικογένειά του και την πατρίδα του.
Το ενδιαφέρον είναι ότι, ενώ αρχικά άρχισε να σκοτώνει δράκους που πραγματικά υπήρχαν εκεί στην περιοχή του και πραγματικά απειλούσαν τους δικούς του ανθρώπους, όταν τελείωσαν αυτοί οι δράκοι, άρχισε να πλήττει αφόρητα…
…άρχισε να νιώθει ένα υπαρξιακό κενό, να είναι «χωρίς στόχο και χωρίς αντικείμενο».
…επαψε να νιώθει σημαντικός όπως πριν που ήταν ήρωας που σκότωνε δράκους.
Τελικά, αποφάσισε πως αφού τελείωσαν οι κοντινοί δράκοι , «έπρεπε» , «είχε καθήκον» να σκοτώσει και τους μακρινούς δράκους.
…έτσι, έβαλε πάλι την πανοπλία του και έφυγε για να βρεί και να σκοτώσει τους πιο μακρινούς δράκους.
Αφου τα κατάφερε, πήγε και σε πιο μακρινούς και μετά, όλο και πιο μακρινούς, με αποτέλεσμα να λείπει συνεχώς από την οικογένεια του αλλά και στο τέλος να μη βγάζει καθόλου την πανοπλία του !
Η οποία πανοπλία, στο τέλος, σκούριασε απάνω του και τον παγίδευσε…. διότι δεν μπορούσα την βγάλει!
Έμεινε μόνιμα εγκλωβισμένος εκεί μέσα!.
Δηλαδή η πανοπλία του , αυτή που τον έκανε άτρωτο, ήταν και αυτή που τον παγίδευσε!
Έγινε η φυλακή του!.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά τσακώθηκε και με την οικογένειά του:
και η γυναίκα του και τα παιδιά του τον έβριζαν που έγινε ένας αόρατος για αυτούς ήρωας, αφού συνεχώς έλειπε.
Τον κατηγορούσαν για αναλγησία, για έλλειψη ενδιαφέροντος και τελικά, γιά εγωισμό και για σκληρότητα.
Ποιόν?
…. αυτόν που ήτανε «ο πιο άνθρωπος από όλους», αυτός «που θυσίασε την ζωή του για τους άλλους» κλπ.
Έμεινε μόνος, έρημος, εγκαταλειμμένος και …μαλάκας, μέσα στην σκουριασμένη πανοπλία του.
Με πολύ ψυχικό κόπο άρχισε να κάνει αυτοκριτική :
ξεκίνησε ένα αργό ταξίδι αυτογνωσίας.
Αναγνώρισε ότι οι «αποστολές διάσωσης» και οι δρακομαχίες ήταν μάλλον ασκήσεις αυτοεπιβεβαίωσης.
Τελικά , δεν ήταν ήρωας : ήταν απλά ένας ανώριμος, ένας κουφιοκεφαλάκης που έκανε τον σπουδαίο.
Ήθελε να εκβιάσει την ευγνωμοσύνη τους με το στανιό.
Ήταν τόσο ανασφαλής που είχε ανάγκη αισθήματα ευγνωμοσύνης για να νιώθει ασφάλεια πως δεν θα εγκαταλειφθεί.
Αποφάσισε να κάνει μιά προσπάθεια να βγάλει την πανοπλία και να γίνει κανονικός άνθρωπος.
…αλλά, η γαμημένη η πανοπλία του ήταν πλέον η ταυτότητά του.
….χωρίς αυτήν ήταν ένα μηδενικό…ένας γυμνοσάλιαγκας:
γλοιώδης, ευάλωτος , αηδιαστικός.
Ζήτησε βοήθεια…ποιός?
ΑΥΤΟΣ!
Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ!
Ο ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΟΣ!
Ήταν μια μακρά, επώδυνη διαδικασία.
Τελικά την έβγαλε μετα κόπων , πόνων και βασάνων.
Τον βοήθησαν και οι δικοί του άνθρωποι.
Έγινε πιό ανθρώπινος όταν έγινε πιό ευάλωτος.
Και πιο πονεμένος.