Στην Ελλάδα κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει επείγουσα ιατρική περίθαλψη αν δεν εφημερεύσει σε επαρχιακό νοσοκομείο και δη νησιωτικό.
Όλες οι παθολογίες της περίθαλψης αναδεικνύονται και συχνά με παράλογο και λυπηρό τρόπο : πχ αν πάθεις εγκεφαλικό και είσαι κάτω από 65 σε παίρνουν οι νευρολόγοι στο μεγάλο νοσοκομείο ενώ αν είσαι 65 και δύο μήνες σε παίρνουν οι παθολόγοι…που ξέρουν μεν λίγη νευρολογία αλλά θα σου ρυθμίσουν καλά πίεση, ζάχαρο και χοληστερίνη.
Αν έχεις ενδοεγκεφαλικό αιμάτωμα, παθολόγοι και νευρολόγοι θα σε βάλουν με το ζορι να απευθυνθείς σε νευροχειρουργό έστω και αν δεν είναι χειρουργικό το θέμα .
Αν είναι πιθανή η ρήξη ανευρύσματος μπορεί να σε πάρουν οι νευροχειρουργοί αλλά και πάλι παίζεται που θα πας και αν είσαι τυχερός.
Δεν είναι παντού ίδιες ή πρόσφορες οι υπηρεσίες και οι τεχνικές.
Μην επεκταθώ.
Με λίγα λόγια, αν είσαι εφημερεύων σε μικρό επαρχιακό νοσοκομείο πρέπει να έχεις γερό στομάχι, μαχητικότητα και διαπραγματευτική ικανότητα.
Αν καταφέρει να επιβιώσει ο ασθενής πάνω στις ατελείωτες ώρες ή και μέρες αναμονής, καβγάδων και διαπραγμάτευσης με το ΕΚΑΒ και τα λοιπά νοσοκομεία, είναι θέμα δικό του πως θα πάει:
βασικά έξαρτάται από την κράση του αλλά και την υποστήριξη από Αγίους και λοιπές μεταφυσικές δυνάμεις.