Πεκίνο 1987 :
ήμουνα ένας μικρός που είχα πάει στην Κίνα για να εκπαιδευτώ στον βελονισμό αλλά και για να ανακαλύψω μια εξωτική χώρα που σχεδόν ήταν απρόσιτη τότε, άγνωστη και μυστηριώδης.
Οι πληροφορίες ήταν ελάχιστες… διαδίκτυο δεν υπήρχε και για να τηλεφωνήσω στην Ελλάδα, γινόταν μόνο μέσω τηλεφωνητή και κάποτε χρειάστηκα 2 ωρες προσπάθεια για να συνδεθώ .
Οι εφημερίδες έκαναν να φτάσουν τρεις μήνες από την Ελλάδα.
Ο καύσωνας του 87…που ήταν μειζον γεγονός, τον έμαθα σε λεπτομερειες τρεις μήνες μετά, από το Βήμα, που μου είχαν στείλει από την Ελλάδα.
Κάποιες φορές έβγαινα και στα προάστια για να ανακαλύψω την πόλη και όχι μόνο στο κέντρο.
Σε κάποια φάση είδα μέσα σε προάστιο του Πεκίνου ενα σκελετωμένο άλογο να σέρνει ένα κάρο πάνω στο οποίο υπήρχανε κόκκαλα βοδιού με ελάχιστα υπολείμματα κρέατος απάνω. Προφανώς είχαν πάρει το κρέας και το υπόλοιπο το πήγαιναν για σούπα ή ζωμό.
Είχα στεναχωρηθεί πολύ με αυτή την εικόνα γιατί έδειχνε το μέγεθος της φτώχειας σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Τα κρεοπωλεία στις συνοικίες πουλούσαν κιμά που ήταν σχεδόν άσπρος από το πολύ λίπος που είχε μέσα.
Η πρόοδος, η βιομηχανική και οικονομική, στην Κίνα είναι απερίγραπτη πλέον:
800 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βγει από το επίπεδο της φτώχειας, ένα πολιτικό κατόρθωμα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία.
Και τώρα κάθομαι και βλέπω τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα προηγμένης τεχνολογίας και ηλεκτροκίνησης με τα οποία οι κινέζοι έχουν κατακτήσει τον κόσμο και απειλούν να κλείσουν τις αυτοκινηβιομηχανίες στην Ευρώπη και την Αμερική.
Τα εγγόνια των τύπων που οδηγούσαν ποδήλατα και κάρα, είναι άσσοι στα πολύπλοκα γκάτζετς που προσφέρουν τα αυτοκίνητά τους .