Όλοι έχουμε δεί ή διαβάσει διάφορα μυθιστορήματα και ταινίες που περιγράφουν μια δυστοπική κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει μεσαία τάξη αλλά μόνο η ανώτερη, προνομιούχα τάξη που ζει σε απομονωμένα προάστια με περίκλειστες βίλες και ενοπλους φρουρούς και, γύρω-γύρω, ο φτωχός λαουτζίκος που ζει μέσα στη φτώχεια, την στέρηση, την άγνοια και το έγκλημα.
Μέσα σε αυτό το σενάριο μπαίνουν και τα νοσοκομεία: υπερπολυτελείς και υπερσύγχρονες ιδιωτικές κλινικές για τους πλούσιους…
….και τρισάθλια, αποδιοργανωμένα και ελεεινά νοσοκομεία για τον λαό.
Οι γιατροί προφανώς πρέπει να διαφέρουν στα δύο είδη νοσοκομείων.
Οι γιατροί πρώτης κατηγορίας, οι καθηγητές, οι σπουδαίοι σπεσιαλίστες και οι φημισμένοι κυριλέ γιατροί, θα υπηρετούν τους πλούσιους ενώ, κάτι κακομοίρηδες γιατροί με χαμηλές ικανότητες αλλά και εξουθενωμένοι ψυχολογικά και σωματικά, παριστάνουν ότι εξυπηρετούν το λαουτζίκο.
Υποτίθεται ότι η άρχουσα τάξη θα είχε φροντίσει να παράξει γιατρούς εξαιρετικούς για τον εαυτό της : οι φτωχοί ας πάνε να κόψουν το κεφάλι τους με τους “σκιτζήδες”.
Στην πραγματικότητα όμως δεν φαίνεται να γίνονται ακριβώς έτσι, τα πράγματα:
από επανειλημμένα παραδείγματα που συχνά διαπιστώνουμε στην καθημερινή ζωή , βλέπουμε ότι και στα φτωχά νοσοκομεία αναδεικνύονται πολλοί, ικανοί γιατροί αλλά και ότι επίσης σε αμφότερα, λειτουργούν ανίκανοι ή επικίνδυνοι.
Επειδή κάθε τάξη έχει μια τάση να αυτοαναπαράγεται, η προνομιούχα τάξη αναπαράγει τους προνομιούχους γόνους της κάνοντας τους προνομιούχους γιατρούς, σε προνομιούχα νοσοκομεία και σε προνομιούχες θέσεις..
Συχνά, υπερβολικά προστατευμένους.
Ασε που συχνά είναι και εκλεγμένοι με προνομιακές, διαβλητές διαδικασίες.
Η υπερβολική προστασία όμως, προστατεύει το νεαρό γόνο από την ταλαιπωρία αλλά και τον κρατάει μακριά από τις δύσκολες κλινικές εκπαιδευτικές συνθήκες που θα τον ψήσουν και θα τον ωριμάσουν ως γιατρό.
Μπορεί να έχει ένα σωρό δημοσιεύσεις και ερευνητική εμπειρία -πραγματική ή φανταστική- αλλά μάλλον θα δυσκολευτεί να εφημερεύσει στο ΤΕΠ μεγάλου, λαικού νοσοκομείου.
Και τελικά, όλο αυτό το σύστημα της προαγωγής των δικών μας παιδιών, καταλήγει μπούμερανγκ για τους προνομιούχους.
Στα ζόρια, τα δικά μας παιδιά, είτε τα κάνουν θάλασσα είτε το βάζουν στα πόδια.
Με την επιδημία του COVID 19 , απάνω στο μεγάλο ζόρι, τα ιδιωτικά νοσοκομεία και οι γιατροί της ελίτ το έβαλαν στα πόδια…
Όλοι οι μεγαλόσχημοι - από πολιτικούς και λεφτάδες μέχρι δεσποτάδες- έψαχναν αγωνιωδώς μία θέση στην μονάδα του Ευαγγελισμού και της Σωτηρίας.
Και όλο αυτό το φαύλο σύστημα προνομιούχων μιας ελίτ που αυτοαναπαράγεται, υπάρχει μόνο στην Ελλάδα και σε διάφορες άλλες χώρες χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου.
Οι ελίτ της Βρετανίας και της Γαλλίας βάζουν τα παιδιά της να «φάνε σκατό» σε δύσκολες συνθήκες.
Πάνε ακόμα και στην Αφρική, σε τριτοκοσμικές χώρες, να αντιμετωπίσουν επιδημίες, να περιθάλψουν απελπισμένους, ώστε να αποκτήσουν μιά καλύτερη εικόνα του κόσμου και αίσθηση ανιδιοτελούς ιατρικής προσφοράς.
Στην Ελλάδα δεν έχω δει κανένα παιδί καθηγητή να κάνει ειδικότητα στο κρατικό της Νίκαιας.
Ίσως όμως εκεί αποκτούσε κάποιες ικανότητες που θα του ήταν πιο εύκολο να επιβιώσει όταν θα υφίσταται μεγάλη πίεση με πολλά και δύσκολα περιστατικά.
Τελικά και οι προνομιούχοι γίνονται θύματα των ίδιων των προνομίων τους: τα προνόμια δημιουργούν μία κοινωνία δυσλειτουργική…
Δυσλειτουργική τουλάχιστον όσον αφορά την υγεία, την δημόσια ασφάλεια, τις πλημμύρες , τις πυρκαγιές, την καταστροφή των δασών, την προστασία του περιβάλλοντος: έχει θύματα και προκαλεί ταλαιπωρία σε όλες τις τάξεις.
Όταν το θέατρο είναι ετοιμόρροπο, το ταβάνι θα πέσει και σε αυτούς που είναι στις πρώτες σειρές και σ’ αυτούς που είναι στις τελευταίες.