Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα υποφέρουν, γιατί νομίζουν ότι όλοι οι γνωστοί τους περνάνε υπέροχα, σε συνεχή γλέντια.
Σκέφτεται ο κάθε κακομοίρης:
«όλοι είναι σε πάρτυ, εύθυμες συζητήσεις και καταπληκτικά γκομενιλίκια... αλλά εμένα δεν με θέλουν. Δεν με καλούν ποτέ ».
Η πλάκα ειίναι πως και οι υπόλοιποι, αυτοί που υποτίθεται πως είναι μέσα στο «πάρτυ», έχουν ακριβώς την ίδια αίσθηση:
ότι μόνο αυτοί δεν συμμετέχουν σε αυτό το υποτιθέμενο, συνεχές, «γαμάτο» «πάρτυ».
Και έτσι όλοι θυμώνουν, ζηλεύουν και κακιώνουν, χωρίς λόγο και αιτία.
Αφού η αλήθεια είναι πως «πάρτυ», δεν υπάρχει.
Δεν υπήρξε ποτέ.
Το «πάρτυ», είναι μύθος.
Η ζωή δεν είναι συνεχής κατάσταση ευεξίας, χαράς και ευωχίας.
Γιά κανέναν.
Είναι μάλλον αγώνας δρόμου μακράς αποστάσεως με μπόλικο ιδρώτα και πόνο.
Για όλους.
Και τότε...πως?
Πως δημιουργήθηκε ο ηλίθιος αυτός μύθος?
Είναι απλό.
Κατι φορές, κάτι άρχίζει από κάτι αλαφροίσκιωτους, αλλά όλη η φάση γρήγορα καταλήγει σε φιάσκο.
Φυσικά.
Τα διαλείμματα διασκέδασης δεν συνιστούν ευτυχία διαρκείας.
Η κατάσταση της εξωγενούς ευτυχίας που ψάχνει ο κοσμάκης, είναι ανέφικτη .
Απλά κάποιοι πουλάνε παραμύθια στους υπόλοιπους για κάποιο «τέλειο πάρτυ που δεν γίνεται εδώ αλλά κάπου αλλού».
Και έμεινε ο μύθος του μεγάλου, ατελείωτου, γαμάτου πάρτυ «που γίνεται κάπου αλλού»...
...αλλά στο οποίο δεν ευτύχησε, ποτέ, κανένας.
:)