Διαβάζω κριτικές εστιατορίων και γενικά φαγάδικων: όχι μόνο τίποτε κυριλέ, μπορεί να είναι ένα απλό τυροπιτάδικο, σουβλατζίδικο ή μπουγατσατζίδικο.
…και όχι μόνο για να φαντασιωθώ τις μπουγάτσες, αλλά και για να καταλάβω την νοοτροπία του κόσμου.
🙂
…λοιπόν… ο νεοέλληνας θέλει το καλό προϊόν αλλά δίνει τρομερή σημασία και στο σέρβις:
θέλει γρήγορη και χαμογελαστή εξυπηρέτηση.
Αν περιμένει πάνω από 1-2 λεπτά, εκνευρίζεται.
Αν δεν είσαι φιλικός ως πωλητής και δεν δείξεις σεβασμό και φιλική διάθεση, εκνευρίζεται και άλλο.
Υποθέτω πως πέφτει η αυτοεκτίμησή του:
είναι τόσο χαμηλή που εξαρτάται από το ύφος ενός σερβιτόρου.
Προφανώς έχει σχέση με το πόσες σφαλιάρες εισπράττει στην καθημερινή ζωή.
Νομίζω πως τα νοσοκομεία είναι σαν τα τυροπιτάδικα : πουλάνε προϊόν (διάγνωση και θεραπεία) και έχουν αντίστοιχο σέρβις από γιατρούς και λοιπούς.
Για την ποιότητα της ιατρικής τυρόπιτας δεν ξέρω τι γνώμη έχει ο λαός: βασικά έχει την δική του γνώμη για την διάγνωση.
Ίσως και για την θεραπεία.
Θα τα δει στο Google ή θα ρωτήσει την κουμπάρα του.
Το πρόβλημά του είναι το σέρβις:
Θέλει ταχεία και κυριλέ αντιμετώπιση.
Στα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν διαφέρει η τυρόπιτα.
…αυτό που διαφέρει, κυρίως, είναι το σέρβις:
πληρώνεις και νιώθεις άρχοντας.
Και το κόστος;
Εξαρτάται.
Η καλή κονσομασιόν χρεώνεται πολύ.
Το πρόβλημα είναι ότι ο λαός θέλει κοινωνικοποιημένη κονσομασιόν. Δύσκολα πράγματα.
Γι’αυτό λένε ότι ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία.
