Η τέλεια σοσιαλιστική χώρα είναι αυτή που λαμβάνει πρόνοια για όλα τα μέλη της και ειδικά για τα πιο αδύναμα για εργασία.
Ο λαός φαίνεται ότι το έχει καταλάβει αυτό.
...όμως, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο λαουτζίκος στενοχωριέται άμα πεθάνει κάνας ηθοποιός, τραγουδιστής ή κρεμανταλάς μπασκετμπολίστας...
... και δεν στενοχωριέται αν πέσει απ´ την σκαλωσιά ένας οικογενειάρχης μπετατζής ή πάει από κεραυνοβόλο ηπατίτιδα κάνας «γιατρουδάκος» ή καμμιά νοσηλεύτρια που τρυπήθηκαν κατά λάθος στο χειρουργείο...
Νομίζω έχει μιά κρυφή χαιρεκακία , βαθειά μέσα του, όλο αυτό:
η αυτουπενθύμιση ότι όλοι αυτοί που θαυμάζουν -και ζηλεύουν- είναι ευάλωτοι και θνητοί.
Είναι υπαρξιακό.
Είναι ένας ψευδοθρήνος:
…τάχα θρηνούν αλλά κρυφά …χαίρονται που αυτοί είναι ζωντανοί , αν και ασήμαντοι.
Ο καπιταλισμός παράγει επίτηδες αδύναμους ανθρώπους:
κακόμοιρους που φοβούνται μην χάσουν την δουλειά τους, που νιώθουν αδύναμοι απέναντι στα αφεντικά, που ονειρεύονται να γίνουν πλούσιοι και σελέμπριτις και που θυμώνουν που δεν καταφέρνουν τίποτε απ´ όλα αυτά.
Η μνησικακία είναι μιά παρηγοριά.
Όλα αυτά όμως είναι καπιταλιστικά κατάλοιπα.
…εμένα δεν με απασχολεί αυτό.
Η Ελλάδα είναι μια σοσιαλιστική χώρα.
… είναι σοσιαλιστική με την έννοια ότι λαμβάνει πρόνοια για όλα τα μέλη της.
Στον καπιταλισμό, επιβιώνουν μόνο οι ανταγωνιστικοί τύποι που μπορούν και τα καταφέρνουν:
αυτοί που έχουν μεγάλες ικανότητες ή πολλή πονηριά ή μεγάλη τύχη.
Στο σοσιαλισμό υπάρχει πρόνοια και για τους λιγότερο καλούς.
…ακόμη και για τους εντελώς ηλίθιους ή τους εντελώς άχρηστους.
Στο σοσιαλισμό δεν έχουν τόσο σημασία τα άτομα αλλά οι ομάδες.
…δεν έχει σημασία η ατομική επίδοση αλλά ο μέσος όρος.
Σημασία έχει να βγαίνει η δουλειά:
αν η δουλειά βγήκε από τους καλούς, από τους μέτριους και τους κακούς, δεν έχει σημασία…
Σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα.
Με την έννοια αυτή η Ελλάδα είναι μία σοσιαλιστική χώρα.
Έκανε σχεδον όλους τους πολίτες της δημόσιους υπαλλήλους και έτσι τους προστατεύει.
Άμεσα η έμμεσα μισθοδοτείται απο το δημόσιο η πλειοψηφία του πληθυσμού.
Όλοι σχεδόν, έχουν ένα μισθό, έστω και μισερό.
Όσοι δημοσιοι υπάλληλοι παράγουν έργο ή κάνουν σοβαρή δουλειά, όχι μόνο δεν επιβραβεύονται , αλλά τους φορτώνουν και την δουλειά, των υπολοίπων.
Γιατί η Ελλάδα είναι μιά σοσιαλιστική χώρα: η κοινωνική αλληλεγγύη μετράει.
Πάντως όλοι οι άχρηστοι στο Δημόσιο νιώθουν ευτυχείς και ασφαλείς που μπορούν και τρώνε χωρίς να σκάβουν.
Ειδικά τα κομματικά στελέχη που έχουν και επνα κάρο προνόμια.
Έχουν και ένα χαιρέκακο αίσθημα υπεροχής έναντι της μειοψηφίας των λίγων άτυχων που δεν τρώνε από το Δημόσιο.
Αυτοί οι άτυχοι χρησιμεύουν για να σκάβουν και να πληρώνουν φόρους.
Πράγματα απαίσια τα οποία αποφεύγει ο κάθε δημόσιος υπάλληλος.
Τα μόνα όπλα των άτυχων του ιδιωτικού τομέα είναι η φοροδιαφυγή και οι εκλογές.
Και η μέν φοροδιαφυγή, γίνεται όλο και δυσκολότερη, οι δε εκλογές όλο και πιο μάταιες.
Δυστυχώς τα κόμματα μοιάζουν με διαφορετικούς θιάσους που παίζουν το ίδιο έργο: έχουν έργα με διαφορετικό τίτλο αλλά η υπόθεση είναι ίδια.
Αλλά εμένα δεν με απασχολούν αυτά.
Εγώ είμαι υπερήφανος που ζώ σε μιά σοσιαλιστική χώρα.
Κάθε φορά που βλέπω έναν εντελώς άχρηστο να παίρνει πιο πολλά λεφτά απο μένα και να μην παράγει τίποτε, εγώ χαίρομαι.
Είναι απλά η απόδειξη της ύπαρξης του σοσιαλισμού.
Είναι μιά ηθική απόλαυση να κάνεις ένα σωρό εφιαλτικές εφημερίες και να παίρνεις λιγότερα από τον τύπο στην Βουλή που πηγαίνει τοποτήρι με το νερό.
Αν είχαμε καπιταλισμό , αυτός θα πείναγε .
Τώρα , περνάει μιά χαρά.
Και νιώθει και σπουδαίος.
Μόνο μιά αληθινά σοσιαλιστική χώρα μπορεί να το κατορθώσει αυτό.
