Η πραγματοποίηση ενός ονείρου μπορεί να μην φέρει ευτυχία στον ευτυχή ονειροπόλο, αλλά να φέρει δυστυχία.
Στο διήγημα «το παλτό», ο Γκόγκολ περιγράφει έναν ταλαίπωρο και καταπιεσμένο δημόσιο υπάλληλο που φέρει βαρέως την κακομοιριά στην ύπαρξη και την εμφάνιση του.
Είναι κακόμοιρος γιατί όλοι τον έχουν χεσμένο αλλά και γιατί μοιάζει κακόμοιρος με τα πολύ φθαρμένα του ρούχα.
Το όνειρο του είναι ένα παλτό που θα τον απογειώσει ως ύπαρξη:
το παλτό των ονείρων του θα σκεπάσει κάθε κακομοιριά.
Το παλτό που θα τον αναδείξει και θα τον κάνει αποδεκτό από όλους αυτούς που τον περιφρονούν.
Αγοράζει το παλτό με τρομερές οικονομίες και στερήσεις αλλά η ατυχία του είναι ότι στην πρώτη κιόλας νύχτα που το φοράει, του κλέβουν το παλτό ενώ περπατάει σε ένα σκοτεινό δρόμο.
Τότε πεθαίνει από τον καημό του και γίνεται φάντασμα που στοιχειώνει την πόλη ψάχνοντας για το παλτό που του έκλεψαν.
Το φάντασμα μάλιστα με τη σειρά του αποφασίζει να κλέψει το παλτό ενός ανώτερου κρατικού λειτουργού ο οποίος είχε αρνηθεί να βοηθήσει τον υπάλληλο όταν τον βρήκε η συμφορά της κλοπής του παλτού.
Ο ανώτερος κρατικός λειτουργός ο οποίος ήτανε άκρως καταπιεστικός με τους υφισταμένους του και τους πρόσβαλλε σε πρώτη ευκαιρία, τρομοκρατείται από το φάντασμα και αλλάζει συμπεριφορά και γίνεται πιο ευγενικός και πιο συγκρατημένος.
Είναι ενδιαφέρον ότι και το ίδιο το φάντασμα εξαφανίζεται από την πόλη μετά το περιστατικό της αφαίρεσης του παλτού από τον ανώτερο κρατικό λειτουργό και εμφανίζεται μόνο σποραδικά, σε ελάχιστες περιπτώσεις, στα περίχωρα και στις απομακρυσμένες συνοικίες της πόλης παρεμβαίνοντας σε αυθαίρετες και προσβλητικές συμπεριφορές κάποιων αναιδών αντρών.
Το δικό μου συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι το παλτό είναι ένα σύμβολο που έχει δύναμη και πάνω στους ζωντανούς και πάνω στους νεκρούς.
…όπως όλοι οι μύθοι.
Γιατί το παλτό είναι μύθος… όπως είναι μύθος και η ευτυχία:
η ευτυχία είναι ένα παλτό που υποτίθεται πως το φοράς και σουλατσάρεις ευχαριστημένος και σε ζηλεύουν όλοι.
Αλλά δυστυχώς, όλα αυτά τα θαυμαστά παλτά όχι μόνο υπόκεινται σε φθορά αλλά κινδυνεύουν και από κλοπή.
…και τότε η «ευτυχία» αφήνει κάθε «ευτυχισμένο» να κρυώνει… χωρίς παλτό.
Τα πετεινά του ουρανού ουδέ σπείρουσι, ουδέ θερίζουσι.
Και δεν φοράνε παλτό.
Απλά υπάρχουν και πετάνε όπως προστάζει η φύση τους.