Διάβασα τους «Φτωχούς» τού Ντοστογιέφσκι:
ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα γραμμένο σε μορφή επιστολών ανάμεσα σε ένα μεσήλικα κακομοίρη δημόσιο υπάλληλο, ντροπαλό και εξαθλιωμένο, και μια νεαρή ταλαιπωρημένη μισό-άρρωστη κοπέλα.
Ο συνήθης Ντοστογιέφσκι...
Μεγάλο ψυχολογικό βάθος, οξυδέρκεια, λεπτή σάτιρα, έμμεση κοινωνική και πολιτική καταγγελία.
Καταθλιπτικό βέβαια… ζωγραφίζει με εξαιρετική επιδεξιότητα τα βάσανα των φτωχών.
...τα έχεις μπροστά σου, μπροστά στη μύτη σου.
Και όλα αυτά σε ηλικία 25 χρονών: ο ίδιος γεννήθηκε το 1821 και το βιβλίο το εξέδωσε το 1846.
Το 1849 καταδικάστηκε σε θάνατο: τελικά έφαγε τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα και μετά εξορία, σύνολο 10.
Πώς ένα παιδάριο 25 χρονών είχε τόσο βαθιά γνώση των ανθρώπων;
Ήταν πριν φάει τις ταλαιπωρίες της εξορίας, της καταδίκης και της αναγκαστικής ωρίμανσης.
Εγώ στα 25 είχα πολύ απλοϊκή σκέψη, κοινωνικά τουλάχιστον.
Τότε ωρίμαζε πιο νωρίς ο κόσμος.
Πάντως και τώρα καλό είναι να κόψω όλα αυτά τα καταθλιπτικά αναγνώσματα.
Αρκετή κατάθλιψη έχουμε στην καθημερινή ζωή.
Θα διαβάζω ερωτικές ιστορίες με μεσήλικες που πήραν πρόωρη συνταξιοδότηση και τρώνε το εφάπαξ στην Σαντορίνη.
Την εποχή του ΠΑΣΟΚ , φυσικά.
Τότε που καταναλώναμε το μέλλον.