…γιατί τρέχουμε?
…τι να προλάβουμε?
Οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε, λες και υπάρχει κάποιο καλύτερο μέρος που πρέπει να φτάσουμε.
Μόλις βρούμε ένα καλό σταθμό στο ραδιόφωνο - που μας αρέσει η μουσική του - μας πιάνει μιά ανυπομονησία να βρούμε έναν άλλο σταθμό που μπορεί να έχει ακόμα καλύτερη μουσική.
Τελικά, καταλήγουμε να ψάχνουμε συνέχεια σταθμούς.
Και, αφού δεν έχουμε ακούσει τίποτα ολοκληρωμένο και με την απαιτούμενη προσοχή, καταλήγουμε να μην ακούμε τίποτα διασκεδαστικό και τίποτα χρήσιμο.
Όλο αυτό το τρέξιμο είναι πολύ κουραστικό και μας καταπονεί τζάμπα.
Μάλλον πρέπει να κάτσουμε στ’ αβγά μας…
Στη θέση μας.
…να σκεφτούμε ήρεμα και σιωπηρά που ακριβώς πρέπει να πάμε.
Πρέπει να πάω κάπου?
Πού?
Γιατί μπορεί και να μην πρέπει.
Ίσως να είναι αρκετό να κάτσω εδώ που κάθομαι: στα αυγά μου.
Στο γήπεδο μου. Στη γειτονιά μου.
Στο χωριό μου.
Στην πατρίδα μου.
Δεν είναι ωραίο να τρέχουμε πέρα δώθε.
Αυτό τον «on the road» τρόπο ζωής που μας λανσάρανε ο Κέρουακ και οι λοιποί αμερικάνοι λογοτέχνες και κινηματογραφιστές για εξυπνάδα…
…να τρέχουνε πάνω σε αυτοκίνητα και μηχανές από μια μεριά της τεράστιας χώρας τους στην άλλη σαν να τους κυνηγάει κάτι - ή σαν να πρέπει να ανακαλύψουν κάτι - είναι μια αγωνιώδης κακομοιριά.
Τώρα βλέπω κάποια καινούργια εκδοχή αυτής της τάσης με αμερικάνους που έρχονται να ζήσουν στην Ελλάδα, η στην Πορτογαλία, ή στην Ιταλία αγοράζοντας ένα σαραβαλιασμένο σπίτι και ένα κτηματάκι το οποίο ανακαινίζουν και τον κήπο τον φυτεύουν με πιπεριές και κολοκυθάκια.
Έχει πλάκα πόσο εξιδανικεύουν την Ελλάδα:
έχουν τόσο πολύ μεγάλη ανάγκη να βρουν ένα καινούργιο παράδεισο που βάζουν ροζ γυαλιά και τα βλέπουν όλα ρόδινα.
…την γραφειοκρατία μόνο δεν μπορούν να την δουν συμπαθητική αλλά κι αυτή καταλήγει να είναι μέρος του φολκλόρ .
Τους χωριάτες που έχουν γείτονες τους βλέπουν σαν ψυχούλες γεμάτες καλοσύνη - που να ξεραν ότι ο καθένας θα σκότωνε ευχαρίστως τον ξάδερφό του για 10 ρίζες ελιές αν μπορουσε να το κάνει χωρίς συνέπειες!
Και ότι στο ίδιο ειδυλλιακό μέρος που δουλεύουν ή ρεμβαζουν , έχουν γίνει τεράστια και τρομακτικά εγκλήματα μόλις πριν λίγες δεκάδες χρόνια.
Δεν θα ξεχάσω που κάποτε πήγαινα στην λίμνη Δόξα, στην Κορινθία, γιατί ήταν ένα πάρα πολύ ειδυλλιακό μέρος και είχε και ένα μοναστήρι εκεί πιο πάνω με κρυφό σχολειό της Τουρκοκρατίας κλπ.
Παράδεισος! …έλεγα με ενθουσιασμό!
Ελβετικό τοπίο!
Ανακάλυψα πολλά χρόνια αργότερα ότι ήτανε τόπος φρικωδών εγκλημάτων, το μοναστήρι αυτό.
Γιά Τουρκοκρατία λέγανε οι καλόγεροι…γιά κρυφο σχολείο…
…αλλά δε λέγανε για τα τρομακτικά εγκλήματα που έγιναν στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην διαρκεια της Κατοχής.
Την τρύπα του Φενεού. (*)
Εκεί κοντά είναι.
Πολλά τέτοια μέρη μαρτυρίου και εγκλημάτων έχουν μεταμορφωθεί τώρα σε κυριλέ μπουτικ ξενοδοχεία και ξενώνες.
Τα ανακάλυψα διαβάζοντας ιστορία… διηγήσεις, πρωτογενείς πηγές.
Αυτή είναι η Ελλάδα με τα πολλά πρόσωπα.
Δυστυχώς το Ρωμέικο έχει πολλές αμαρτίες και σκελετούς κρυμμένους στα ντουλάπια του.
Νομίζω πως πρέπει να πάψουμε να τρέχουμε κι εμείς και οι αμερικάνοι.
Να σταματήσουμε και να ησυχάσουμε και να σκεφτούμε.
Γι’ αυτό μ´ αρεσει η σιωπή.
Είναι απαραίτητο :
…για να σκεφτείς, πρέπει πρώτα να ακούσεις τις εσωτερικές φωνές.
Υπάρχουν εσωτερικές φωνές:
είναι πολύ σιγανές αλλά και πολύ πεισματάρικες.
Όποιος δεν τις ακούει, είναι αναγκασμένος να τρέχει απεγνωσμένα.
* όποιος αντέχει, ας διαβάσει αυτό.
Για γερά νεύρα.
https://www.politeianet.gr/books/9789605222642-stamatopoulou-anna-pelasgos-feneos-1944-113433