Πήγα στο πολυκατάστημα για ψώνια και χάζεμα….από τις λίγες ελευθερες ωρες για να αλλαξω παραστάσεις ανάμεσα στο σπίτι και στο νοσοκομείο. Υπήρχε ένα είδος εσωτερικής πλατείας με καφέ, χαρμπουργκεράδικα κλπ μαγαζιά, γύρω γύρω, και στο κέντρο πλατεία με καθίσματα για τους πελάτες και επισκέπτες.
Ημουνα κουρασμένος και πεινασμένος και πήρα κάτι να φάω.
Κάθισα σε κάτι καθισματα έρημα…μακριά απο οικογένειες…τουλάχιστον είκοσι μέτρα.
Οι γυναίκες με «αμπάγια» και «νικάμπ» όλες…το μαϋρο ρασο και το μαυρο μαντήλι που καλύπτει το προσωπο.
Όταν χρειαζόταν να φάνε μια μπουκιά παγωτό, σήκωναν προσεκτικά την νικάμπ και απελευθέρωναν το στόμα για να μπει η τροφή μέσα. Όλα αυτά σεμνά και προσεκτικά: κανείς ξένος να μην δει το στόμα… το οποίο θεωρείται σημείο του σώματος ανεπιτρεπτο για παρατήρηση. Εγώ φυσικά, διακριτικός όπως πάντα, απέφευγα να κοιτάζω προς τα εκεί.
Ξαφνικά έρχεται ένας τύπος που έμοιαζε με παπά και ήταν μέλος της θρησκευτικής αστυνομίας…ένας «Μοτάουα».
…ευγενικός τολμώ να πω… γιατί σε άλλες περιπτώσεις παλιότερα μου είχαν πει ότι μπορούσαν να γίνουν και επιθετικοί αυτοι οι άνθρωποι.
Μου έδειξε με χειρονομίες ότι ήταν ανεπίτρεπτο να κάθομαι εκεί: ήταν “family sector”….μαζεψα τα πραγματα μου και έφυγα.
Ποτέ δεν πίστευα ότι μια κοινωνία είναι δυνατόν να μεταμορφωθεί μέσα σε τόσο σύντομο χρόνο: διαβάζω για τις κοσμογονικές αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία 5-6 χρόνια και μένω κατάπληκτος: η ισχυρή θρησκευτική αστυνομία έχει χάσει την δύναμη της και πλέον είναι σχεδόν χωρίς αντικείμενο… ο σεβασμός προς τις γυναίκες έχει αυξηθεί κατακόρυφα οι οποίες οδηγούν όχι μόνο αυτοκίνητα αλλά και τρένα υψηλής ταχύτητας…ακόμα και διαστημόπλοια.
Είναι καταπληκτικό ως κοινωνικό φαινόμενο.
Τελικά οι κοινωνικές αλλαγές μπορούν να γίνουν γρήγορα όπως λέγανε οι παλιοί επαναστάτες.
Δεν ξέρω αν έχουν ρίζες όλες αυτές οι αλλαγές…εννοώ ισχυρές κοινωνικές ρίζες.
Θα δούμε.
Πάντως για τους υπέρμαχους των αυταρχικών καθεστώτων, είναι επιχείρημα: ο αυταρχισμός δουλεύει, ε?
Το ίδιο έλεγε και ο Στάλιν….και ο Ροβεσπιέρος, φυσικά.