ένας μονόλογος

«…που λες γιατρέ, επιβίωσα.

Ναι…είχαμε ένα  καλό γάμο, περάσαμε μιά καλή ζωή μαζί.

Μιά ζωή μαζί.

Τον σεβόμουν και με σεβόταν.

Φυσικά και στενοχωρήθηκα που πέθανε…πόνος, πολύς πόνος.

Αλλά δεν κατέρρευσα.

Η μοναξιά δεν με φοβίζει.

Εχω μάθει να είμαι μόνη.

Η ικανότητα να είσαι μόνος είναι προυπόθεση για την αληθινή αγάπη. Είναι η απαραίτητη ελευθερία που πρέπει να διαθέτεις για να έχεις την ικανότητα να αγαπάς αληθινά.

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. 

Είναι μια αλήθεια…μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ικανοί να είναι μόνοι, είναι ικανοί να αγαπούν».

Κούνησα το κεφάλι μου ελάχιστα.

…για να την ενθαρρύνω χωρίς να την διακόψω.

Εγινε μιά σιωπή.

…σκέφτηκε λιγάκι…

…και συνέχισε:

«Μόνο αυτοί που μπορούν να νιώθουν αρκετή ασφάλεια και αυτοπεποίθηση ώστε να μπαίνουν στον βαθύτερο πυρήνα του άλλου χωρίς να θέλουν να τον ελέγχουν…μόνο αυτοί μπορούν να μην εξαρτώνται από τον άλλον, να μην τον μειώνουν σε εργαλείο και καταφύγιο.

Μόνο αυτοί δεν κινδυνεύουν να εθιστούν  στην παρουσία του άλλου. 

Επιτρέπουν στον άλλον την  ελευθερία, γιατί ξέρουν ότι αν φύγει , θα επιβιώσουν και πάλι γαλήνεια και αξιοπρεπώς . 

Την εσωτερική γαλήνη την έχουν μέσα τους:   

δεν μπορεί να τους την πάρει ο άλλος, γιατί δεν τους τη δίνει ο άλλος.

Η γαλήνη και η ελευθερία είναι σαν την αναπνοή και την κυκλοφορία του αίματος: 

τις έχεις μέσα σου, είναι λειτουργίες σου , λειτουργίες της ύπαρξης».

Ξανακούνησα ελάχιστα το κεφάλι.

Τι να πω?

…ό,τι και να λεγα θα ήταν βλακεία.

Θές διάγνωση? …δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός…απλά να έχεις μυαλό ντετέκτιβ!

 ...απίστευτο...

...είναι δυνατόν τα δύσκολα- δυσδιάγνωστα  περιστατικά της παθολογίας να γίνονται αντικείμενο για ριάλιτι σόου? 

...είναι δυνατόν μιά σοβαρή γιατρός - αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Γέιλ- να μαζεύει τα περιστατικά, να τα παρουσιάζει στην ...στήλη της στους Νιου Γιορκ Τάιμς και να ζητάει διαγνωστική βοήθεια από τους ...αναγνώστες?

...είναι δυνατόν -αφου η στήλη είχε επιτυχία- να μπλέκουν και οι τηλεορασάδες του Νετφλίξ και να κάνουν τους αρρώστους, τους συγγενείς τους, τους γκόμενους, τους γείτονες και τους διαδικτυακούς ερασιτέχνες- ιατρικούς ντετέκτιβς, ένα κοινωνικοιατρικό τηλεοπτικό αχταρμά?

...είναι δυνατόν να περνάει στην κοινωνία το μήνυμα ότι σχεδόν όλοι οι γιατροί είναι άσχετοι και μαλάκες και ότι η ιατρική διάγνωση είναι παιχνιδάκι για το τηλεοπτικό κοινό ?

Δεν υπάρχει πιο παρακμιακό σήριαλ από το αυτό το πράγμα.

Αν για κάτι εκτιμούσα την Αμερική ήταν για τον ορθολογισμό και την επιστημοσύνη της. 

Αλλά μάλλον υποχωρούν και  η λογική και η επιστημοσύνη.

Ο λαικισμός τις έχει πάρει φαλάγγι.

Είδα ένα επεισόδιο με πιθανή νοσο McArdle η νόσο Pompe.

Κάτι βλάχοι στην Νεβάδα «αποδεικνύουν» ότι όλοι οι γιατροί είναι σκάρτοι, τενεκέδες και απατεώνες.

Ξεχωρίζει μόνο μιά πουρογιατρός - τιβιστάρ, με υφάκι ενσυναίσθησης και κουλτουρογιαλάκια, που είχε παιδικό όνειρό της  να γίνει ντετέκτιβ.

Και τα κονομάει απ´ τους τηλεορασάδες.

Μωρέ τι μας λές.

Αντε τράβα να εφημερέψεις σε κανά ελληνικό νοσοκομείο να στρώσεις.

ΓΕΜΑΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΙΣΟΣ

 Λένε ότι διαβάζοντας την λογοτεχνία ενός λαού καταλαβαίνεις σε βάθος το χαρακτήρα του. 

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια… 

Έχω μπερδευτεί: 

διαβάζω προπολεμική λογοτεχνία -πχ  το Λεμονοδάσος του Κοσμά Πολίτη που δημοσιεύτηκε το 1930 -  και βλέπω ένα λαό ευγενικό, ρομαντικό με καλοσυνάτους μικροαστούς που  μιμούνται  την γαλλική φινέτσα.

Ενα λαό που,  τελοσπάντων,  προσέχει τη συμπεριφορά του και προσπαθεί να φανεί πολιτισμένος.

Πετάγομαι 13-14 χρόνια μετά , διαβάζοντας ιστορίες του εμφυλίου πολέμου -που σημειωτέον ξεκίνησε το 1943- και βλέπω απίστευτο μίσος και σαδιστικές αγριότητες.

Ένα λαό ανθρωποφάγων. 

Από που ξεπήδησε όλο αυτό το μίσος; 

Ήταν κάτι που προϋπήρχε - και απλά του δόθηκε η ευκαιρία να εκδηλωθεί - ή ήταν  κάτι που δημιουργήθηκε στην πορεία της Κατοχής  και μετά; 

Και επιτέλους, εάν είσαι πολιτισμένος από τη φύση σου,  δεν τον χάνεις τον πολιτισμό μέσα σε μια νύχτα -ή σε  ένα χρόνο- επειδή άλλαξαν οι συνθήκες.

Δεν έχω αυταπάτες ότι ήμασταν και ιδιαίτερα πολιτισμένοι και τότε και τώρα: 

ψιλο….Μαμελούκοι ήμαστε  και απλά πάντα  παριστάναμε τους ευρωπαίους.

Αλλά δεν παραγνωρίζω και την συμβολή της κομμουνιστικής προπαγάνδας στην ενστάλαξη  του κοινωνικού μίσους.

Όταν βλέπεις στο δάσκαλο, το γιατρό, τον παπά,  ή τον εύπορο νοικοκύρη του χωριού σου τον ταξικό εχθρό που πρέπει να εξοντωθεί για να επιβληθεί ο σοσιαλιστικός παράδεισος,  είναι εύκολο να σφάξεις  με ιδεολογικό άλλοθι.

Έτσι αρχίζει ο φαύλος κύκλος της βίας: ένα κομμένο κεφάλι παράγει όλόκληρη  σειρά από κομμένα κεφάλια.

Δεν είναι κάτι πρωτοφανές.

Διάβασα πρόσφατα την βιογραφία του Ιουλιανού και διαπίστωσα ότι οι χριστιανοί του τέταρτου αιώνα έσφαζαν οποιοδήποτε θρησκευτικό αντίπαλο - είτε εθνικούς είτε αρειανιστές-  με καταπληκτική ευκολία και έχοντας την αίσθηση ότι παράγουν Θείο έργο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; 

Γιατί πιστεύω ότι το κοινωνικό μίσος είναι ένα τρομερό δηλητήριο το οποίο διηθεί  τα κύτταρα της κοινωνίας και προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες. 

Και διαπιστώνω πολύ κοινωνικό μίσος, τελευταία. 

Κακό πράγμα. 

Πολύ κακό.

ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ: Απομνημονεύματα

Ενα καταπληκτικό ντοκουμέντο από έναν  καταπληκτικό άνθρωπο: 

ένα φτωχόπαιδο από την Λέσβο σπουδαζει θεολογία στην Χάλκη,  κάνει διδακτορικό θεολογίας  κσι φιλοσοφίας στην Λειψία ( κορυφαίο πανεπιστήμιο τότε) , γίνεται κορυφαίος θεολόγος ώστε να του ανατίθεται θεολογικός διάλογος με την καθολική εκκλησία ( που διέθετε πάντα κορυφαίους θεολόγους), γίνεται επίσκοπος και μετά, παρατάει την κουλτούρα και γίνεται τρομερός άνθρωπος της δράσης ως μητροπολίτης Καστοριάς:

στην ουσία,  οργάνωσε το αντάρτικο και την αντίσταση στους κομιτατζήδες, μόνος του.

Αντιμετώπισε όλους τους τρομερούς εγκληματίες του Βουλγαρικού κομιτάτου και αρκετούς τους εξόντωσε.

Αν δεν ήταν αυτός, η δυτική Μακεδονία θα ήταν βουλγαρική.