«…που λες γιατρέ, επιβίωσα.
Ναι…είχαμε ένα καλό γάμο, περάσαμε μιά καλή ζωή μαζί.
Μιά ζωή μαζί.
Τον σεβόμουν και με σεβόταν.
Φυσικά και στενοχωρήθηκα που πέθανε…πόνος, πολύς πόνος.
Αλλά δεν κατέρρευσα.
Η μοναξιά δεν με φοβίζει.
Εχω μάθει να είμαι μόνη.
Η ικανότητα να είσαι μόνος είναι προυπόθεση για την αληθινή αγάπη. Είναι η απαραίτητη ελευθερία που πρέπει να διαθέτεις για να έχεις την ικανότητα να αγαπάς αληθινά.
Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι.
Είναι μια αλήθεια…μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ικανοί να είναι μόνοι, είναι ικανοί να αγαπούν».
Κούνησα το κεφάλι μου ελάχιστα.
…για να την ενθαρρύνω χωρίς να την διακόψω.
Εγινε μιά σιωπή.
…σκέφτηκε λιγάκι…
…και συνέχισε:
«Μόνο αυτοί που μπορούν να νιώθουν αρκετή ασφάλεια και αυτοπεποίθηση ώστε να μπαίνουν στον βαθύτερο πυρήνα του άλλου χωρίς να θέλουν να τον ελέγχουν…μόνο αυτοί μπορούν να μην εξαρτώνται από τον άλλον, να μην τον μειώνουν σε εργαλείο και καταφύγιο.
Μόνο αυτοί δεν κινδυνεύουν να εθιστούν στην παρουσία του άλλου.
Επιτρέπουν στον άλλον την ελευθερία, γιατί ξέρουν ότι αν φύγει , θα επιβιώσουν και πάλι γαλήνεια και αξιοπρεπώς .
Την εσωτερική γαλήνη την έχουν μέσα τους:
δεν μπορεί να τους την πάρει ο άλλος, γιατί δεν τους τη δίνει ο άλλος.
Η γαλήνη και η ελευθερία είναι σαν την αναπνοή και την κυκλοφορία του αίματος:
τις έχεις μέσα σου, είναι λειτουργίες σου , λειτουργίες της ύπαρξης».
Ξανακούνησα ελάχιστα το κεφάλι.
Τι να πω?
…ό,τι και να λεγα θα ήταν βλακεία.
