Υπάρχουν στην ζωή σου κάποιες γυναίκες που είπες ελάχιστες λέξεις, λίγες κοινότοπες φράσεις, ίσως κάτι επιφανειακό, ελάχιστα προσωπικό....και όμως...ένιωσες ότι υπήρξε κάποια βαθύτερη κατανόηση πέρα από τις λέξεις.
Και το νιώθεις: πως και εσύ «ξέρεις», και αυτή «ξέρει» .
....και οι δυό «ξέρετε».
Συνήθως αυτή η περιστασιακή βαθύτερη κατανόηση δεν οδηγεί πουθενά:
οι σχέσεις παραμένουν τυπικές, ο καθένας πάει στην δουλειά του, στην οικογένειά του, στα προβλήματά του, στην ζωή του.
Και όμως, το στιγμιαίο πλησίασμα δεν είναι αμελητέο: δίνει ένα μήνυμα πως οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν κοντά, έστω και αν όλοι οι άνεμοι είναι εναντίον τους.
Μου συνέβη όταν ήμουν στην Σαουδική Αραβία: παρά τα ελάχιστα λόγια και τα άπειρα προστατευτικά ρούχα , παρά την μηδενική σωματική επαφή -απαγορευμένες και οι χειραψίες!- παρά το πολιτισμικό χάσμα, υπήρξε, σε κάποιες περιπτώσεις, κάποια βαθύτερη προσωπική κατανόηση.
...ίσως και συμπόνια μαζί, δεν ξέρω.
Θυμάμαι... μάθαινα να γράφω στο τάμπλετ με το δάκτυλο γιατί δεν είχα το ειδικό μολύβι...
....και έγραψα αυτό.
...η αυτόματη γραφή των σουρεαλιστών, μάλλον.
Κάτ´ευθείαν από το υποσυνείδητο..
Εβλεπα την καταπίεση των γυναικών και υπέφερα και εγώ.
Υπηρχαν αυτές που ήταν έξυπνες και την καταλάβαιναν….αυτές υπέφεραν περισσότερο.
Έτσι έγραψα αυτόματα αυτή την φράση, την καταχωνιασμένη στο υποσυνείδητο:
«οι ηλίθιες είναι υποταγμένες με την θέλησή τους»