No hope in hell

Με εκνευρίζουν αυτοί που πουλάνε ελπίδες επαγγελματικά. 

Πολιτικοί,  γιατροί, δικηγόροι ,επιχειρηματίες, παπάδες.

Οι ερασιτέχνες που πουλάνε ελπίδες δεν με εκνευρίζουν.  

Μόνο αν έχουν κακές προθέσεις. 

Οι άλλοι, οι καλοπροαίρετοι, όχι… είμαι εντάξει με αυτούς.

Ολόκληρες πολιτικές ιδεολογίες και ολόκληρες θρησκείες επένδυσαν, μεγάλωσαν και γιγαντώθηκαν πουλώντας ελπίδες.

Ελπίδες χρειάζονται  οι εντελώς απελπισμένοι και οι εντελώς ελαφρόμυαλοι.

Οι πιο λογικοί και οι πιό μετριοπαθείς έχουν περιορισμένες ελπίδες.

Ο καπιταλισμός - ειδικά στην Αμερική-  θέλει ανθρώπους φιλόδοξους γιατί είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμοι: 

παραμυθιάζονται πολύ πιο εύκολα με ελπίδες.

“Think big”.

…λένε οι γκουρού της επιτυχίας και της αυτοβελτίωσης. 

Να έχεις μεγάλες φιλοδοξίες, να κάνεις μεγάλα σχέδια.

Να μη γίνεις μία μέτρια ηθοποιός. 

Να γίνεις φίρμα, είδωλο .

Ελπίδες αιώνιας ζωής χορηγούν  οι παπάδες :

μόνο αν μας ακούς σε αυτή τη ζωή θα σωθείς  στην επόμενη.

Αγόρασε τη σωτηρία τώρα , όσο είναι καιρός.

Όταν πας στην κόλαση έχει τελειώσει η παρτίδα. 

There is no hope in hell.

Ελπίδες ευεξίας χορηγούν οι γιατροί.

Κάνε δισκεκτομή και σπονδυλοδεσία τώρα.

…μην αναβάλλεις. 

Τώρα, όσο είναι καιρός. 

Κάνε και τέσσερις αρθροπλαστικές και γίνε ατσάλινος. 

Μια νέα ζωή αρχίζει πάνω σε νέα γρανάζια….συγγνώμη! …νέες αρθρώσεις.

Η Κόλαση είναι το μόνο μέρος που δεν έχει ελπίδες.

Γι αυτό είναι Κόλαση

Το πρόβλημα είναι που βρίσκεται  η Κόλαση. 

Ο Ζαν  Πωλ Σαρτρ είπε ότι η κόλαση υπάρχει εδώ , σε αυτό τον κόσμο, και είναι οι «άλλοι».

Ποιοί «άλλοι»?

…μήπως οι εμπρηστές ελπίδων?

…αυτοί που δίνουν ελπίδες και μετά τις πυρπολούν?

 …χαχανίζοντας?

χαιρέκακος ο λαουτζίκος

...δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο λαουτζίκος στενοχωριέται άμα πεθάνει κάνας  ηθοποιός, τραγουδιστής ή κρεμανταλάς μπασκετμπολίστας...

... και δεν στενοχωριέται αν πέσει απ´ την σκαλωσιά ένας οικογενειάρχης μπετατζής ή πάει από κεραυνοβόλο ηπατίτιδα κάνας «γιατρουδάκος» ή καμμιά νοσηλεύτρια που τρυπήθηκαν κατά λάθος στο χειρουργείο...

Νομίζω έχει μιά κρυφή χαιρεκακία , βαθειά μέσα του, όλο αυτό: 

η αυτουπενθύμιση ότι όλοι αυτοί που θαυμάζουν -και ζηλεύουν- είναι ευάλωτοι και θνητοί.

Είναι ένας ψευδοθρήνος: τάχα θρηνούν αλλά κρυφά χαίρονται που αυτοί είναι ζωντανοί , αν και ασήμαντοι.

Ο καπιταλισμός παράγει επίτηδες αδύναμους ανθρώπους:  

κακόμοιρους που φοβούνται μην χάσουν την δουλειά τους, που νιώθουν αδύναμοι απέναντι στα αφεντικά, που ονειρεύονται  να γίνουν πλούσιοι και σελέμπριτι και που θυμώνουν που δεν καταφέρνουν τίποτε απ´ όλα αυτά.

Η μνησικακία είναι μιά παρηγοριά.