...δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο λαουτζίκος στενοχωριέται άμα πεθάνει κάνας ηθοποιός, τραγουδιστής ή κρεμανταλάς μπασκετμπολίστας...
... και δεν στενοχωριέται αν πέσει απ´ την σκαλωσιά ένας οικογενειάρχης μπετατζής ή πάει από κεραυνοβόλο ηπατίτιδα κάνας «γιατρουδάκος» ή καμμιά νοσηλεύτρια που τρυπήθηκαν κατά λάθος στο χειρουργείο...
Νομίζω έχει μιά κρυφή χαιρεκακία , βαθειά μέσα του, όλο αυτό:
η αυτουπενθύμιση ότι όλοι αυτοί που θαυμάζουν -και ζηλεύουν- είναι ευάλωτοι και θνητοί.
Είναι ένας ψευδοθρήνος: τάχα θρηνούν αλλά κρυφά χαίρονται που αυτοί είναι ζωντανοί , αν και ασήμαντοι.
Ο καπιταλισμός παράγει επίτηδες αδύναμους ανθρώπους:
κακόμοιρους που φοβούνται μην χάσουν την δουλειά τους, που νιώθουν αδύναμοι απέναντι στα αφεντικά, που ονειρεύονται να γίνουν πλούσιοι και σελέμπριτι και που θυμώνουν που δεν καταφέρνουν τίποτε απ´ όλα αυτά.
Η μνησικακία είναι μιά παρηγοριά.
