«Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού»
Η νοημοσύνη και το συναίσθημα συνήθως πάνε μαζί.
Δεν μπορεί να καλλιεργήσει κάποιος τις νοητικές του ικανότητες χωρίς ταυτόχρονα να καλλιεργείται συναισθηματικά.
Το νοητικό εργαλείο, που είναι ο εγκέφαλος, επεξεργάζεται ταυτόχρονα λογική και συναίσθημα.
Αυτά τα δύο φαίνεται πως λειτουργούν συμπληρωματικά.
Και με τα δύο γίνεται μια σωστή αντίληψη του κόσμου.
Αυτό είναι, εξ άλλου, η νοητική ικανότητα:
μια σωστή και επαρκής και ταχεία αντίληψη του κόσμου .
Γι’ αυτό οι αρχαίοι καλλιεργούσαν στις φιλοσοφικές σχολές μαθηματικά και μουσική ταυτόχρονα…
…Φιλοσοφία και θέατρο.
Μυαλό και καρδιά πάνε μαζί στους έξυπνους ανθρώπους.
Αυτοί που έχουν μόνο λογική είναι τέρατα και αυτοί που έχουν μόνο συναίσθημα είναι γιά δέσιμο.
🙂
Η Ιατρική σαν επάγγελμα, παρότι αποδεικνύεται επάγγελμα αρκετά κακοποιητικό, φαίνεται ότι βοηθάει και την λογική και το συναίσθημα να καλλιεργηθούν.
Είναι αναπόφευκτο… αφού με τη λογική λύνεις προβλήματα και με το συναίσθημα προσεγγίζεις το ανθρώπινο δράμα.
Θα έχει ενδιαφέρον να μελετηθεί η έκπτωση της νοητικής ικανότητας των γιατρών μετά την συνταξιοδότηση:
δεν είναι μόνο η ηλικία που σε αποβλακώνει αλλά και η έλλειψη επαρκούς νοητικής και πνευματικής γυμναστικής μετά την σύνταξη.
🙂
Όταν απομακρυνθείς από μιά απαιτητική εργασία, είναι βέβαιο ότι το νοητικό και το συναισθηματικό σου εργαλείο θα γίνει πλαδαρό.
Έχω ένα φόβο μήπως αποβλακωθώ στα γεράματα:
και χαζός και γέρος, πάει πολύ.
Σαν νευρολόγος, πάντα προσπαθούσα να βρω ένα εύκολο και αποτελεσματικό τρόπο για νοητική γυμναστική , καθημερινά:
κάτι που να είναι εύκολο, ευχάριστο και ξεκούραστο.
Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα που έχουν καταλήξει και πολλοί άλλοι πάνω σ’ αυτό το θέμα: είναι πάρα πολύ καλό να γράφεις την σκέψη σου και τις δραστηριότητές σου σε ένα χαρτί.
…πχ να κρατάς ένα ημερολόγιο…
…ή να έχεις ένα σημειωματάριο σκέψεων και να προσπαθείς αυτές τις σκέψεις να τις τακτοποιείς σε μικρά , πειστικά, ελκυστικά κείμενα.
…ή να γράφεις τις εμπειρίες σου.
Ο γραπτός λόγος, είναι δημιουργία νοητική και καλλιτεχνική αλλά και μέσο επικοινωνίας.
…και τα τρία κάνουν καλό στο μυαλό.
Σπάνια βλέπουμε λογοτέχνες και καλλιτέχνες να χαζεύουν σε μεγάλες ηλικίες…
Αντίθετα, πολλές φορές, βλέπουμε ηλικιωμένους λογοτέχνες να παράγουν σημαντικά έργα.
Για παράδειγμα, ο Σοφοκλής έγραψε την Αντιγόνη όταν ήταν 75 χρονών που, για την εποχή του, ήτανε πολύ προχωρημένη ηλικία.
Η Μαρία Ιορδανίδου έγραψε το πρώτο της λογοτεχνικό έργο με απήχηση, την Λωξάνδρα , σε ηλικία 65 χρονών.
Τα μικρά κείμενα που γράφω είναι μέσα στο πλαίσιο αυτής της γυμναστικής..
Παράλληλα κάνω και κάτι άλλο :
διαβάζω μικρά λογοτεχνικά κείμενα σε μικρό χρόνο και μετά αφήνω κενό για να τα επεξεργάζομαι υποσυνείδητα .
Για παράδειγμα χθες διάβασα ένα μονόπρακτο του Τσέχωφ που λέγεται «οι βλαβερές συνέπειες του καπνού».
Περιγράφει ένα μεσήλικα καταπιεσμένο από τη γυναίκα του…
….που είναι μια αυταρχική και τσιγκούνα επιχειρηματίας και η οποία τον έχει στην ουσία υπάλληλο και του αναθέτει διάφορες δουλειές μεταξύ των οποίων και διαλέξεις στο κοινό.
Η διάλεξη που ανέλαβε να κάνει στην παρούσα φάση είναι «οι βλαβερές συνέπειες που έχει το κάπνισμα, ο καπνός».
Το βασανισμένο και ταλαιπωρημένο ανθρωπάκι ξεκινάει να απευθύνεται στο κοινό για τον καπνό αλλά, μετά, παρασύρεται από το προσωπικό του δράμα και αρχίζει να λέει για την οικογενειακή του κατάσταση, για τον φόβο του γιά τη γυναίκα του… για τα βάσανα που περνάει μαζί της…
…σε ένα μονόλογο ο οποίος, άλλοτε προσπαθεί να είναι συμβατικός και ευπρεπής και, άλλοτε είναι σκληρός και αποκαλυπτικός.
.., και που, τελικά, καταλήγει σε έναν αυτοεξευτελισμό.
Υποθέτω ότι το 1880 που παρουσιάστηκε το θεατρικό αυτό έργο στο κοινό της Αγίας Πετρούπολης, θα έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση γιατί τα συζυγικά προβλήματα δεν ήτανε σύνηθες να τα παρουσιάζουν με μεγάλο ψυχολογικό βάθος στην θεατρική σκηνή.
Τελοσπάντων είναι ένα ευαίσθητο και τολμηρό θεατρικό μονόπρακτο που απαιτεί ανάγνωση όχι παραπάνω από μισή ώρα.
…θεωρώ ότι είναι μια καλή και ενδιαφέρουσα γυμναστική :
την υπόλοιπη μέρα καθόμουνα και το σκεφτόμουνα.
Προσπαθούσα να δω ποια ακριβώς μηνύματα ήθελε να δώσει ο Τσέχοφ.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Τσέχωφ , όπως πολλοί μεγάλοι συγγραφείς , κάνει κριτική όχί τόσο σε χαρακτήρες αλλά σε καταστάσεις και θεσμούς.
Και τον θεσμό της οικογένειας και της συζυγικής σχέσης μάλλον τους βλέπει με καχυποψία :
μπορούν εύκολα να ξεπέσουν σε εξουσιαστική σχέση που κακοποιεί και αλλοτριώνει.
🙂
Διάβασα την βιογραφία του και είδα ότι έχει βασανιστεί από κάποιες εγωκεντρικές και αυτάρεσκες γυναίκες.
Η τελευταία μάλιστα ήταν διάσημη ηθοποιός.
Τον αγαπούσε μεν αλλά και τον παράτησε μόνο και άρρωστο για να κοιτάξει την καριέρα της .
Βγάλε άκρη.
