...και εκεί που μασουλούσα κατευχαριστημένος τα ζουμερά αλλά και τραγανά καλαμαράκια μου και τις - επίσης τραγανές- τηγανητές πατάτες μου...και, ενώ, ταυτόχρονα, το υπέροχο δροσερό αεράκι με την θαλασσινή αρμύρα, έδερνε απ´ όλες τις μεριές το κεφάλι μου, άκουσα την βραχνή -από την τσιγαρίλα- φωνή της.
Της πενηνταεξηντάρας.
Φυσικά και δεν γύρισα το κεφάλι να την δώ:
ποιός ενδιαφέρεται να δεί μια βραχνιασμένη πενηνταεξηντάρα να διηγείται σε υψηλή φωνητική ένταση -άλλο αλάνθαστο κριτήριο νευρωσικότητας αυτό- τις λεπτομέρειες του ερωτικού καλέσματος που της απηύθυνε κάποιος -μεσήλιξ υποθέτω- κύριος Μανόλης?
...κάποιος Μανόλης, εμποροκαπετάνιος.
Προφανώς και ουδεμίαν αντίρηση και ένσταση έχω εις την ζωηρή έκφραση των ερωτικών αισθημάτων του κυρίου Μανόλη...
...και ομοίως καμμιά ένσταση για το ερωτικό σκίρτημα της βραχνής νευρωσάρας κυρίας που έγινε το αντικείμενο του πόθου του.
Το θαλασσινο αεράκι με την μυρωδιά από φύκια και αλάτι, το εύρισκα πολύ πιο συναρπαστικό... ακόμα και ερωτικό :
προσπάθησα να επικεντρώσω λοιπόν την προσοχή μου σε αυτό.
Αλλά...δυστυχώς! ...η νεύρωση, είναι κάτι σαν την πυρηνική ενέργεια :
όπως μια μικρή ποσότητα πλουτωνίου διασπάται και δίνει μια τρομακτική πυρηνική έκρηξη, έτσι και μιά ασήμαντη -σε υλική μορφή- νεύρωση, φωλιασμένη στις κατάλληλες πτυχές του εγκεφάλου, μπορεί να παράγει τεράστια φωνή, φοβερές συγκινήσεις αλλά και άλλα σκοτεινά και συγκεχυμένα συναισθήματα.
Και ...δώστου η δυνατή βραχνοφωνή να μου τριβελίζει τα ευαίσθητα εγκεφαλικά κύτταρα... με το τί της είπε ο Μανόλης... και τι απάντησε αυτή... και τι ακριβώς υποσχέθηκε -ξαναμανά- ο Μανόλης, που ομολόγησε πως την ήθελε απο πιό παλιά... αλλά που δεν τόλμησε να της το πεί....και πόσο το μετάνιωσε που δεν τόλμησε κλπ κλπ.
Δεν ξέρω αν είμαι συναισθηματικός τύπος.
....βασικά δεν είμαι ούτε ευαίσθητος ούτε αναίσθητος:
απλά, θέλω την ησυχία μου.
Την ησυχία μου, στην παραλία, δεν την χαραμίζω για το πάθος κανενός Μανόλη και καμιάς Μανόλαινας.
Ήμουν αποφασισμένος να αγνοήσω το ρομάντζο του Μανόλη.
Έλα, όμως, που η νιρβάνα μου με τα καλαμαράκια διακόπηκε...
...έλα που πλάκωσε και η περιέργειά μου να δώ το τρομερό αντικείμενο του πόθου του Μανόλη...
...και γύρισα.
Και γύρισα... και την είδα:
ήταν μιά απαίσια ασχημομούρα, εξηντάρα και κακοσουλούπωτη, αντιπαθητική, με αυταρχικό και αυτάρεσκο ύφος.
(Προφανώς λόγω της κατάκτησης του Μανόλη).
Όλα αυτά, τα είδα σε μία ματιά δύο δευτερολέπτων.
Δεν χρειάστηκα περισσότερα.
...εξ άλλου, δεν θα άντεχα πάνω από τέσσερα.
Α, ρε Μανόλη...
Δεν τον ξέρω τον Μανόλη, δεν ξέρω την φάτσα του, δεν ξέρω το ερωτικό και λοιπό ιστορικό του....
...και, φυσικά, δεν δίνω δεκάρα για όλα αυτά.
Τον συμπονώ πάντως τον Μανόλη.
...τον συμπονώ σαν ένα απλό ανθρώπινο όν.
....όπως θα συμπονούσα έναν άγνωστο, στην Εθνική, που τρέχει γκαζωμένος με 200 χιλιόμετρα την ώρα και ξέρω πως στην επόμενη στροφή, ο δρόμος έχει πάθει καθίζηση βάθους πέντε μέτρων.