Kill line: Όποιος την περνάει, πεθαίνει
Ένα σωρό συνηθισμένοι άνθρωποι, νοικοκυραίοι, ακόμα και αυτοί που ανήκουν στην μεσαία τάξη, δεν έχουν πλέον καμία δυνατότητα να αντιδράσουν στην παραμικρή ατυχία στην ζωή τους.
Ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, ένας τραυματισμός, ένα ξαφνικό έξοδο - ακόμα και μικρομεσαίο - είναι κάτι το οποίο δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν.
… με αποτέλεσμα να χρεώνονται σε κάρτες με υπερβολικά επιτόκια, να πληρώνουν τόκους υπερημερίας στα στεγαστικά και άλλα δάνεια…
…τα οποία τους γονατίζουν πραγματικά, φουσκώνοντας ακόμα περισσότερο τα χρέη τους.
… με αποτέλεσμα να βουλιάζουν μέσα σε οικονομικό και κοινωνικό βάλτο από τον οποίο δεν μπορούν να βγουν ποτέ.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων που μένουν άστεγοι στην Αμερική δεν είναι αλκοολικοί και πρεζόνια, ούτε παράφρονες που ξέφυγαν από τα από τα ψυχιατρεία για τους ψυχιάτρους.
Είναι φυσιολογικοί, μέσοι άνθρωποι που με κάποια ατυχία έμειναν άνεργοι, είχαν μια έξωση , μιά ξαφνική περιπέτεια με την υγεία τους.
Αυτή είναι η γραμμή θανάτου:
Όποιος την περάσει, περνάει κατευθείαν από από το στάδιο του τακτοποιημένου μικροαστού στο στάδιο του χρεοκοπημένου περιθωριακού άνεργου και άστεγου.
Στην Αμερική αλλά και στις υπόλοιπες δυτικές χώρες - τώρα πλέον πια στην Ελλάδα- βλέπουμε ανθρώπους χωρίς υποστηρικτικό πλαίσιο ούτε από το κράτος, ούτε από την οικογένεια ούτε από φίλους.
Κάνοντας και μια σκέψη που μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, θα έλεγα ότι αυτό το καθεστώς ανασφάλειας εξυπηρετεί πάρα πολλούς στόχους :
ωφέλιμους στόχους και για το κράτος, και για τις τραπεζες , και τις ασφαλιστικές και για τα αφεντικά.
Το κράτος απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη αφού πλέον έχει καθιερώσει και πιπιλίζει το επιχείρημα της ατομικής ευθύνης:
ο καθένας είναι υπεύθυνος για την τύχη του και για την πορεία του στην ζωή.
Δεν δικαιολογείται κανένας τεμπέλης, άχρηστος ή άτυχος.
«Έπρεπε να είχες προβλέψει τους μαύρους κύκνους. Τα ξαφνικά στραβοπατήματα».
Οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές, χαίρονται αφάνταστα να παίρνουνε τους τόκους υπερημερίας από τους κακοπληρωτές.
Είναι οι καλύτεροι πελάτες τους.
Και αν πάνε να ρίξουν φέσι, τους παίρνουν και το σπίτι.
Αλλά το καλύτερο απ’ όλα, είναι η πειθαρχία που επιβάλλει η κοινωνία των αφεντικών στην κοινωνία των μισθωτών σκλάβων.
Κάθε ταλαιπωρημένος και χρεωμένος μικροαστός που είναι ενδυνάμει ζητιάνος, είναι ο καλύτερος υπάλληλος…
… που τον βάζεις και δουλεύει απλήρωτες υπερωρίες, που του ρίχνεις σφαλιάρες και δε βγάζει άχνα και που είναι ο πιο παραγωγικός και ο πιο πιστός σκλάβος που είχες ποτέ.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Οι αγρότες, δηλαδή οι άνθρωποι οποίοι είχαν ανεξαρτησία από κατοχή γης και ακίνητη περιουσία που παράγει προϊόντα, είναι μια τεράστια ομάδα υποψηφίων σκλάβων που θα ζητιανεύουν μισθούς πείνας τα επόμενα χρόνια.
… και αυτοί και τα παιδιά τους.
