Η χαρά των ΤΕΠ
...τα ΤΕΠ είναι ίσως ο μόνος χώρος που ο Έλληνας γιατρός είναι σεβαστός .
Είναι ο μόνος χώρος που ο ασθενής -επειδή υποφέρει και φοβάται - θα ακούσει το γιατρό, προσεκτικά .
Εκτός ΤΕΠ , ο ίδιος ασθενής, θα πει πως «δεν πιστεύει στα φάρμακα», πως «ξέρει τί έχει» ...γιατί «γνωρίζει τον οργανισμό του» και, απλά «θέλει μιά μαγνητική», για να «τσεκάρει» ότι «όλα είναι καλά».
Είναι δύο διαφορετικοί ρόλοι που ο πολίτης - ασθενής διαλέγει για διαφορετικούς ψυχολογικούς λόγους τον καθένα :
Πρώτον, είναι η ανάγκη να νιώσει αυτοδύναμος, σύγχρονος μορφωμένος και γενναίος πολίτης που «δεν υποκύπτει σε αυθεντίες» και έτοιμες «σερβιρισμένες λύσεις» στα θέματα υγείας - και παιδείας - αλλά αποφασίζει ο ίδιος… γιατί έχει μόρφωση, θάρρος γνώμης και αυτονομία σκέψης.
…τρίχες κατσαρές δηλαδή, αλλά αυτό είναι με λίγα λόγια.
Δεύτερον, η ανάγκη για ασφάλεια :
όταν σφίξουν τα ζόρια από μιά πιθανή σοβαρή νόσο, τότε το φοβισμένο μωρό τρέχει στον ιατρό -μανούλα για ασφαλή αγκαλιά.
Αυτή η σχιζοφρένεια συμπεριφοράς και ρόλων, έχει σοβαρές ψυχολογικές επιπτώσεις στον άνθρωπο.
Είναι ευνόητο… αφού η καταφυγή σε αντιφατικούς ρόλους , τελικά προκαλεί σύγχιση, αμηχανία, ντροπή και χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Δεν μπορείς να είσαι πότε φοβισμένο κουνέλι και πότε Διγενής Ακρίτας!
Είναι γελοίο, ανώριμο, ντροπιαστικό.
Και μετά, θυμώνει.
Αλλά να θυμώνεις με τον εαυτό σου είναι μεγάλο λούκι:
θέλει κότσια και είναι επώδυνο.
Άρα, αν «γίνει κάποια στραβή», διαλέγεις να θυμώσεις με τον γιατρό, τον υπουργό ή το «σύστημα».
Καί, αφού το σύστημα είναι ασαφής στόχος και ο υπουργός είναι μακριά, σου μένει να τσακωθείς με το γιατρό που τον έχεις μπροστά σου:
αυτός ο κερατάς φταίει γιά όλα!
Αυτός θα τα πληρώσει!
…εδώ και τώρα… και θα τα ακούσει για τα καλά!
Ο γιατρός από την άλλη, παίζεται ποια αντίδραση θα διαλέξει.
…. ανάλογα με την ηλικία του, την ωριμότητα, την εξάντληση και την εμπειρία του.
Γενικά οι πιο μεγάλης ηλικίας και πιο έμπειροι, αποφεύγουν τις διενέξεις γιατί έχουν ζήσει στο πετσί τους άφθονες τέτοιες φάσεις και ξέρουν ότι κανείς πολεμιστής δεν μπορεί να νικήσει άπειρο πλήθος αντιπάλων.
Ούτε ο Λεωνίδας της Σπάρτης δεν το κατόρθωσε αυτό.
🙂
… και προφανώς, δεν θα το κατορθώσει ούτε και αυτός.
Άρα, τουμπεκί, αμυντική ιατρική και μπάλα στην εξέδρα.
Τώρα βέβαια, όπως όλοι άνθρωποι, αν χάσει την ψυχραιμία του σε καμιά εντελώς υπερβολική επιθετικότητα, θα εμπλακεί σε μικρή η μεγαλύτερη ένταση στην οποία δεν θα βρει κανένα υποστηρικτή:
ούτε από την διοίκηση, ούτε από την αστυνομία, ούτε από την δικαιοσύνη, ούτε καν από τους παριστάμενους.
(που θα αποφύγουν να πάνε μάρτυρες σε δικαστήρια).
Είναι καταστάσεις που, οι πιο έμπειροι, τις αποφεύγουν.
Μέχρι να παραιτηθούν, να κάνουν burnout ή να μεταναστεύσουν.
Πλάτων Μανιάς