οι θυμωμένες

 ...παρατηρώ στα σόσιαλ μίντια πως οι καψουριασμένες κυρίες που εγκαταλείπονται από τον εραστή τους συνήθως αντιδρούν με πολύ θυμό , εκδικητική διάθεση και απειλές.

Συχνότατα επίσης κάνουν γενικεύσεις γιά όλους τους άνδρες συλλήβδην οι οποίοι περιγράφονται ως «μαλάκες» (το συνηθέστερο), «κότες», ή «φαλλοκρατικά γουρούνια».

Οι καψουριασμένοι άνδρες, αντίθετα, κλαψουρίζουν σιωπηλά, βάζοντας το πολύ κανα καψουροτράγουδο που μάλλον περιέχει «μήνυμα» προς την λεγάμενη.

Δεν λέω...οι οργισμένες αντιδράσεις έχουν περισσότερη πλάκα για τους τρίτους αλλά τους φοβίζουν κιόλας: σου λέει ο άλλος, ο πιθανός υποψήφιος εραστής... «ρε τι νεύρα και επιθετικότητα είναι αυτή! άσε ...μακριά!»

Προσέξτε λίγο το στυλ σας, αγαπητές κυρίες.

Η επιθετικότητα, ο θυμός, η υστερία, οι απειλές , είναι συμπεριφορά που  δεν συμφέρει και δεν είναι και αποτελεσματική.

...εξ άλλου, συνήθως, οι μεγαλύτεροι  εγκληματίες ήταν τέρατα ψυχραιμίας.

Διά της ψυχραιμίας,  κατάφεραν τα μεγάλα εγκλήματα.

:)

στο περιθώριο

 ….προσπαθώ να  καταλάβω γιατί το επαναστατιλίκι πάει μαζί με την ακαλαισθησία και την βρώμα: δεν είναι μόνο η πρόκληση προς τους  «νοικοκυραίους».

Προφανώς,  οι συντηρητικοί νοικοκυραίοι,  είναι καθαροί, χτενισμένοι και έχουν πλύνει επιμελώς τα αυτιά τους.

Η απόρριψη των μικροαστικών αξιών επιβάλλει αντισυμβατική εμφάνιση και συμπεριφορά.

Αλλά η βρώμα? η ασχήμια? 

…το μίσος γιά τον βαμμένο τοίχο?

Μάλλον είναι βαθύτερο.

Είναι η ψυχική συγγένεια με το περιθώριο…. το περιθώριο είναι «δικό μας»: 

ανεκτικό, δεν δασκαλεύει, δεν απαιτεί.

Δεν μας κρίνει.

Το περιθώριο είναι γεμάτο κατανόηση και αποδοχή γιά την αθλιότητα,  αφού και το ίδιο, νιώθει άθλιο.

Είναι η ψυχική συγγένεια του ρεμπέτη με το κλεφτρόνι, τον μεθύστακα, τον νταβατζή, την πόρνη.

Και όλοι μαζί εναντίον της εξουσίας.

Αλλά, μεταξύ τους,  οι περιθωριακοί και ο υπόκοσμος  έχουν ιεραρχία.

Τα πιό αντιεξουσιαστικά ανθρωπάκια είναι μικροί εξουσιαστές στον μικρόκοσμό τους.

Περιφρόνηση των κατεστημένων αξιών όταν είναι εύκολη και ανέξοδη.