...τελικά, η σχέση του γιατρού με τον άρρωστο, είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και αντιφατική: ο γιατρός είναι ένας «σωτήρας της υγείας και της ζωής».
...έχει ένα ιερό χαρακτήρα που στην αρχαιότητα ήταν επίσημος και καθιερωμένος.
Ο γιατρός ήταν και ιερέας : μόνο ο Ιπποκράτης ανέτρεψε αυτή την αποψη...
Ο Ιπποκράτης έγινε ένας γιατρός- επιστήμονας, δηλαδή ένας άνθρωπος με παρατηρητικότητα, μέθοδο και λογική.
Σήμερα, στην εποχή μας, η έννοια του ιερού είναι υπό διωγμόν ενώ η έννοια του μεταφυσικού είναι της μόδας.
...θέλουμε αόρατες δυνάμεις να κυβερνούν την ζωή μας αλλά, Θεό, όχι:
ο Θεός σήμερα θεωρείται μπανάλ...παλιομοδίτικος και ενοχλητικός.
Έχει και πολλές παραξενιές και απαιτήσεις:
πότε παραδίνει δέκα εντολές πάνω σ´ ένα βουνό, πότε βάζει «εκλεκτούς» και «μεσολαβητές» να γράφουν βιβλία με τις απόψεις του...
Βιβλία που τα παραδίδουν σαν νομοθεσία που δεν αλλάζει με τίποτα αλλά που επιδέχεται ένα σωρό ερμηνευτικές εγκυκλίους.
Δεν βγάζεις άκρη.
Βέβαια ο Θεός, επανέρχεται σε όσους προσπαθούν να τον ξεχάσουν.
Με άλλες μεθόδους, μορφές και τρόπους, αλλά, με το ίδιο μήνυμα.
Συχνά γίνεται πιό μαλακός και λέει τα μηνύματα απλά, σε κάτι ταπεινά ανθρωπάκια που τα συμπαθεί και τους βάζει στο μυαλό απλά λόγια , συμπαθητικά, να τα λένε στον κοσμάκη και να ανακουφίζεται από τα βάσανα.
Μερικά από αυτά τα ανθρωπάκια είναι γιατροί.
Γιατροί και κρυπτοιερείς.
Αυτοί είναι οι πιό σπάνιοι και είναι οι καλύτεροι:
έχουν μιά αίσθηση αποστολής που μοιάζει να τους την ανέθεσαν ανώτερα κλιμάκια.
Ποια ακριβώς δεν ξέρουμε, αλλά πάντως κάποια αόρατα και σεβαστά.
Αυτοί οι «ιερογιατροί», είναι δημοφιλείς μόνο στους σοβαρά αρρώστους που αρχίζουν να διερωτώνται για το υπερπέραν.
Σε ασθενείς που καταφεύγουν σε κάποιον που ξέρει να επισκευάζει την πρίζα αλλά γνωρίζει κάπως και την δύναμη του ηλεκτρισμού και ίσως την φύση και την σημασία του.
Έστω και διαισθητικά.
Όσοι ασθενείς είναι τελείως υλιστές, δηλαδή έχουν απωθήσει κάθε έννοια ιερού από την ζωή τους, έχουν αντικαταστήσει τον «ιερογιατρό» με τον «καθηγητο-γιατρό»:
και αυτός βέβαια ο καθηγητογιατρός, έχει ένα έμμεσο μεταφυσικό χαρακτήρα... αλλά αντί για ιερότητα, έχει αυθεντία:
ιερουργεί στα μυστικά του σύμπαντος -και της ασθένειας - αλλά χωρίς Θεό.
Ισχυρίζεται ότι έχει τα μέσα να βιδώσει καλά την πρίζα - γιατί έχει ήδη βιδώσει πολλές δύσκολες πρίζες - αλλά λέει ότι ξέρει καλά και απο ηλεκτρόνια.
Αυτόν τον πληρώνεις όσο -όσο γιατί τα ραντεβού του είναι κλεισμένα μέχρι τέσσερις μήνες μετά.
Με αρρώστους, όχι με ηλεκτρόνια.
Οι περισσότεροι ασθενείς όμως, με κοινές ασθένειες , τελικά, δεν θέλουν ούτε ιερογιατρό ούτε καθηγητογιατρό :
θέλουν «κουμπαρογιατρό».
Κάτι μεταξύ κουμπάρας και γιατρού.
Κάποιον που να τους βιδώνει τη βίδα, να τους επισκευάζει την πρίζα, αλλά να κάθεται πρόθυμα να πιεί καφέ μαζί τους και να συζητάνε γκομενικά και συνταγές για γιουβαρλάκια.
Αυτούς τους κουμπαρογιατρούς τους πληρώνουν λίγο... γιατί, φυσικά, δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις στην κουμπάρα σου.
Άμα δε σε τσαντίσει, ή άμα σου πει και καμιά κουβέντα παραπάνω, της τραβάς και κανα βρίσιμο ή καμμιά φωνή.
Γιατί...με την κουμπάρα έχεις στενές σχέσεις, είσαι κώλος και βρακί... αλλά δεν την πολυεμπιστεύεσαι κιόλας.
Βασικά, την δουλειά σου κάνεις, φτηνά.