Ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν είμαι κάποιος που μοιάζει περισσότερο με γιατρό ή κάποιος που μοιάζει πιό πολύ με αθλητή: το σίγουρο πάντως είναι ότι έχω αθλητική ψυχολογία.
Από τότε που ξεκίνησα ειδικότητα σε ένα πολύ απαιτητικό νοσοκομείο, πιέζομαι αφόρητα γιατί προσπαθώ να πετύχω ταυτόχρονα δύο στόχους: από τη μια να ΚΑΝΩ τη δουλειά μου επαρκώς, και από την άλλη να ΜΑΘΩ τη δουλειά.
Είναι δύο δύσκολοι και διαφορετικοί στόχοι :
να προσπαθείς να διακινήσεις τους άρρωστους σου, να τους ψάξεις, να τους φροντίσεις και, ταυτόχρονα, να οικοδομήσεις την γνώση πάνω σε ένα ολόκληρο τομέα.
Δεν έχω σχεδόν καθόλου ελεύθερο χρόνο…
…Και όταν έχω, ελάχιστο, έχω ενοχές μήπως και δεν κάνω το καθήκον μου…
Μήπως αφήνω εκκρεμότητες…
Μήπως δεν φροντίζω όπως πρέπει την εκπαίδευση μου…
…μήπως καταντήσω αργότερα ένας τρισάθλιος, ένας προβληματικός, ένας ανεπαρκής γιατρός.
Δεν είναι μόνο το σώμα αλλά ούτε και μόνο το μυαλό, που πρέπει να χρησιμοποιήσω : είναι και τα δύο.
Το μυαλό , είναι βασικά, που κάνει την πιο πολλή δουλειά αλλά, αν δεν φιλοξενείται σε ένα ανθεκτικό σώμα μπλοκάρει και δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Γιαυτό, νιώθω σαν αθλητής.
Υπάρχουν στιγμές στην εφημερία που νιώθω τόσο κουρασμένος, τόσο εξαντλημένος, τόσο εκνευρισμένος που, τελικά, και το μυαλό μου αρνείται να λειτουργήσει μέσα σε ένα σώμα που τα έχει παίξει.
Ένα σώμα ιδρωμένο, ξεθεωμένο και άυπνο… ένα σώμα με υπογλυκαιμία, πεινασμένο, που κατουριέται και δεν έχει χέσει τρεις μέρες.
Ένα σώμα που έχει ξεχάσει να κάνει σεξ…
…και όταν κάνει, το κάνει γρήγορα, βιαστικά, ψυχαναγκαστικά, κακομοίρικα, αναποτελεσματικά.
Ένα σώμα που έχει κι αυτό την ανάγκη για μια σωστή αγκαλιά και που δεν τη βρίσκει σχεδόν ποτέ.
Και όταν την βρεί, δεν έχει την κατάλληλη ψυχολογία να χαλαρώσει μέσα της.
Γιατί και η βιαστική αγκαλιά, είναι σαν ένα γεύμα φάστφουντ:
νομίζεις πως χόρτασες και σε μιά ώρα πεινάς..
Το πρόβλημα μου είναι τα Χριστούγεννα.
Γενικά οι γιορτές είναι πρόβλημα.
Το να είμαι μόνο ένα κορμί που περιφέρεται πέρα δώθε σε μια τεράστια πόλη χωρίς γονείς, χωρίς φίλους, χωρίς έρωτα, χωρίς παρέα, χωρίς πραγματική ζωή , είναι απαίσιο.
…αλήθεια, πού είναι όλοι?
«μακριά».
Η ζωή είναι το νοσοκομείο και οι συνάδελφοι?
…μόνο που τους βλέπω, εκνευρίζομαι.
Όλοι τους είναι μια εικόνα του εαυτού μου.
Τους βλέπω και είναι σα να βλέπω το είδωλό μου στον καθρέφτη.
…και βλέπω ένα μάλλον θλιβερό είδωλο.
Βέβαια, η πραγματική δυστυχία είναι οι ασθενείς… οι οποίοι παρεπιπτόντως, με βλέπουν σαν θεό.
Έχω αυτό το προνόμιο: ασχολούμαι με ακόμη πιο δυστυχισμένους από μένα.
Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι ανακουφιστικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
Το ότι η δυστυχία του κόσμου είναι απέραντη, δε με παρηγορεί και τόσο ώστε να μη νιώθω την δική μου δυστυχία.
Από τα βασικά μου προβλήματα -το πιο σημαντικό- είναι ότι, δυστυχώς, η ιατρική είναι απέραντη και, παρά το ότι προσπαθώ σαν μάλακας και διαβάζω συνεχώς για να καλύψω κατά το δυνατόν τα κενά μου, αυτά δεν καλύπτονται.
Τέχνη μακρά, βίος βραχύς.
Το καλύτερα κρυμμένο μυστικό των γιατρών, είναι η αίσθηση ανεπάρκειάς τους.
Μπροστά σε ένα τέτοιο μεταβαλλόμενο χάος, καθένας που έχει λίγο μυαλό, νιώθει ανεπαρκής.
Η διαχείριση του άγχους νομίζω ότι είναι ένα από τα προαπαιτούμενα για να ασκήσεις την ιατρική.
Όλοι οι μεγαλογιατροί, αυτοί που φαίνονται να έχουν ακλόνητη αυτοπεποίθηση, στην ουσία είναι επιτυχημένοι επειδή μπορούν και κρύβουν το άγχος τους.
Αυτό διαπιστώνω, εγώ τουλάχιστον, παρατηρώντας τους διευθυντές και τους καθηγητές μου:
αν εξαιρέσω τους τελείως κοκορόμυαλους που έχουν την αυτοπεποίθηση του ηλίθιου, όλοι οι υπόλοιποι είναι ανασφαλείς αλλά το κρύβουν καλά.
Δεν ξέρω αν το ίδιο συμβαίνει και με τους εραστές:
η αυτοπεποίθηση βοηθάει ή η ανασφάλεια?
…βγάλε ακρη.
Χριστούγεννα.
Μια ακόμη μεγάλη γιορτή που την πέρασα εντελώς μόνος.
Πρέπει να το συνηθίσω αυτό:
η δουλειά μου είναι μια δουλειά μοναχική και εάν δεν το πάρω χαμπάρι νωρίς, θα υποφέρω πολύ στο μέλλον.
Από τώρα που είμαι νέος πρέπει να συνηθίσω τις κακουχίες της δουλειάς.
Έκανα και τη βλακεία να φύγω από τη μια μεγαλούπολη και να πάω εκδρομή σε μία άλλη μεγαλούπολη.
Οι μεγαλουπόλεις είναι σαν τους καρκινικούς όγκους: αναπτύσσονται ταχύτατα στην περιφέρεια, διηθούν τους πέριξ ιστούς (προάστια) και καταβροχθίζουν άναρχα κάθε υγιή ιστό που τις περιβάλλει.
Οι καλλιεργημένες εκτάσεις, η ωραία φύση, τα γύρω χωριουδάκια, όλα αφανίζονται απο την καρκινική αστικοποίηση.
Και το κέντρο του όγκου, νεκρώνεται.
Όπως η καρκινικοί όγκοι νεκρώνονται στο κέντρο τους, έτσι και οι μεγαλουπόλεις νεκρώνονται στο κέντρο τους από κάθε υγιή δραστηριότητα.
Φεύγουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι και εγκαθίστανται όλα τα λούμπεν στοιχεία.
Και να μαι και εγώ στο κεντρο μιάς μεγαλούπολης.
Μόνος.
Φαίνεται πως είμαι και εγώ, ένα λούμπεν στοιχείο.
Πλάκα έχει που με εκτιμούν και με θαυμάζουν οι ασθενείς μου.
Μονο που δεν ξέρουν πόσο λούμπεν τύπος είμαι.