Όταν ήμουν νέος είχα ένα σωρό ηλίθιες ιδέες.
Πχ μιά ηλίθια ιδέα ήταν ότι θεωρούσα υποτιμητικό γιά την «υπέροχη προσωπικότητα» μου , να πώ κάποιο μικρό, έστω και αθώο, ψέμα.
Προσοχή!
Δεν το έκανα από φιλαλήθεια , αλλά από εγωισμό.
…πχ δεν έλεγα στο κοριτσάκι που βγαίναμε ραντεβού ότι είναι όμορφη και μου αρέσει πολύ:
έπρεπε να είναι …φωτομοντέλο και να κόβω φλέβες, για να το πω.
Δεν καταλάβαινα ότι και το κορίτσι θέλει να ακούσει ένα κοπλιμέντο και ότι όλα αυτά είναι μέσα στο ερωτικό παιχνίδι.
Σαν νέος γιατρός, επίσης, δεν έλεγα ένα ενθαρρυντικό λόγο παραπάνω άν έβλεπα τον άρρωστο φοβισμένο… όχι!!!
Μην νομίσει κανείς ότι παραμυθιάζω τους ασθενείς!
Έπρεπε να είμαι ακριβής!
Το αποτέλεσμα, ήταν μιά συμπεριφορά, αν όχι απάνθρωπη, σίγουρα όμως ελάχιστα ευαίσθητη.
Όλα αυτά, τα σκέφτομαι τώρα που γέρασα και μετανιώνω: οι άνθρωποι δεν θέλουν γιατρό μόνο τεχνοκράτη, θέλουνε και μια ανθρώπινη παρουσία να νιώσουν ασφάλεια.
Δεν αρκεί να είμαι καλός ηλεκτρολόγος και να βιδώνω καλά τις βίδες… πρέπει και να πείθω ότι ο άνθρωπος δεν θα πεθάνει από ηλεκτροπληξία.
Τουλάχιστον ότι δεν είναι πιθανό και όχι από δικό μου λάθος.
Τα θυμήθηκα πρόσφατα με ένα περιστατικό εγκεφαλικής αιμορραγίας :
ασθενής πενηντάρης, υπέρβαρος, υπερτασικός.
Δεξιά πλευρά παράλυτη, αδυναμία να μιλήσει αλλά με καλή κατανόηση του λόγου.
Καλό αυτό… καταλάβαινε τι έλεγα.
Έξυπνος, με καλή επαφή με το περιβάλλον.
Ένιωσα την αγωνία του : προφανώς…το να μην μπορείς να κινήσεις χέρι και πόδι και να μην μπορείς να μιλήσεις, πρέπει να είναι τρομακτικό.
Μην ανησυχείς, είπα, θα κάνω ότι πρέπει, θα σε στείλω σε άλλο μεγάλο νοσοκομείο και θα δείς ότι σιγά σιγά, όλα θα πάνε καλά.
Μου έκλεισε μάγκικα το μάτι, κάνοντας μιά καταφατική κίνηση ότι κατάλαβε και συμφωνεί.
Μου άρεσε αυτό: δείχνει άνθρωπο με αυτοκυριαρχία και ψυχραιμία.
Προφανώς δεν κάθησα να εξηγήσω όλες τις πιθανές επιπλοκές.
Είπα ότι τώρα μοιάζει τρομακτικό αλλά, όταν αρχίσει να απορροφάται το αιμάτωμα, θα βελτιωθεί σημαντικά, ίσως και πλήρως.
Θέλει κάποιο χρόνο.
Εβδομάδες.
Άλλαξε αμέσως η έκφρασή του: έγινε πιο ήρεμη. Χαλάρωσε.
Κατάλαβα ότι η πιό σημαντική ιατρική παρέμβαση ήταν να μιλήσω ήρεμα και ενθαρρυντικά με δέκα είκοσι λέξεις.
Πρέπει να πάψουμε οι γιατροί μόνο να μιλάμε για δόσεις φαρμάκων και να μετράμε μικροσταγόνες στον ορρό.
Δέκα λέξεις μπορεί κάνουν την διαφορά.
Προσωρινά, τουλάχιστον.
Αλλά θέλει κάποιο στυλ όταν τις λές.
Όταν ήμουν μικρός , δυστυχώς δεν το είχα το στυλ.
Ούτε με τους ασθενείς, ούτε με τις πιτσιρίκες .
Τα ουσιώδη δεν διδάσκονται.