Ένα είδος ανθρώπων που με εκνευρίζει, ειναι οι ...μπανιστηρτζήδες:
οι κοινωνικοί μπανιστηρτζήδες.
Θέλουν να βλέπουν τι κάνουν οι άλλοι...
....έτσι, θέλουν να συμμετέχουν στα κοινωνικά δίκτυα....
Φτιάχνουν λοιπόν ένα προφίλ -άλλοτε ψεύτικο και άλλοτε πραγματικό- αλλά ποτέ δεν εκτίθενται:
ποτέ δεν αποκαλύπτουν κάτι από τον εαυτό τους, ποτέ δεν αποκαλύπτουν έστω και μία συνηθισμένη σκέψη τους.
Το μόνο που κάνουν, είναι να παρατηρούν τους άλλους:
προσπαθούν να βγάλουν συμπεράσματα για το αν οι γνωστοί, φίλοι ή και οι συγγενείς ακόμη, εξακολουθούν να ζουν καλά...
...εάν έχουν λεφτά, εάν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση, εάν άλλαξαν γκόμενο/γκόμενα, αν έγινε κάποια σημαντική αλλαγή στη ζωή τους.
Και τι πολιτικά ή αλλα πιστεύω έχουν για να τους ρουφιανέψουν..
Ρουφιανιά και μπανιστήρι είναι αδέρφια.
οι αυθεντικοί μπανιστηρτζήδες, κάθονται στην σκιά .
Και παρατηρούν.
Όλα είναι σημαντικά: κάθε τί είναι σημαντικό για να βγάλουν συμπέρασμα για την ζωή του άλλου.
Το πιό σημαντικό είναι βέβαια ο άλλος να δυστυχεί:
νιώθουν υπέροχα με τις κακοτυχίες των άλλων γιατί οι ίδιοι είναι δυστυχισμένοι .
Η πλάκα είναι ότι η συμπεριφορά- μπανιστηρτζή, αποκαλύπτει πάρα πολλά για τον χαρακτήρα: προφανώς είναι ένας ανασφαλής τύπος, κρυψίνους...
...αντικοινωνικός κατ´ ουσίαν.
Γιατί ψευτοκοινωνικός μπορεί να είναι.. αλλά πραγματικά κοινωνικός - με την έννοια της προσωπικής κοινωνίας- δεν είναι.
Ο μπανιστηρτζής θα πάει στο καφενείο... δεν θα πεί όμως σε κανένα τα βάσανα και τις σκέψεις του.
Γι αυτό, αγαπητοί «μπανιστηρτζήδες», επιτρέψτε μου να σας δώσω μιά φιλική συμβουλή:
ή πάψτε να είστε μπανιστηρτζήδες, που είναι και το καλύτερο, ή τουλάχιστον προσπαθειστε σε μιά προοδευτική αυτοέκθεση:
π.χ βάλτε φωτογραφία με τον σκύλο σας, η δίπλα στο χρυσόψαρο, στην γυάλα.
Μετά, πέστε ένα ρητό του Νίτσε που σας άρεσε.
Μετα από δέκα χρόνια, ίσως πείτε και μιά σκέψη σας.
Σιγά - σιγά.