«την άκρα πόδα».
...ανορθογραφίες , γραμματικά και συντακτικά κακουργήματα που βγάζουν μάτι, απλοικές σκέψεις, επιχειρήματα καφενείου.
Και όλα αυτά από γιατρούς, στα «σόσιαλ μήντια».
Η γλώσσα είναι εργαλείο: είναι τσεκούρι, πριόνι, μαχαίρι.
Πηρούνι και κουτάλι.
Κοβεις ξύλα, σκαλίζεις έπιπλα, τρώς με στυλ το φαΐ σου.
Αλλά είναι και κιθάρα, πιάνο, άρπα.
Είναι τρυφερό και σεμνό φλάουτο αλλά και τύμπανο που ξεκουφαίνει.
Είναι ποίημα, τεχνική περιγραφή, οδηγίες χρήσεως, φιλοσοφικό δοκίμιο.
Αλλά είναι και παραλήρημα.
Η ιατρική είναι επικοινωνιακό επάγγελμα.
Γιατρός είναι κάποιος που σκέφτεται, δρά, παίρνει αποφάσεις.
Αλλά και κάποιος που επικοινωνεί.
Αν δεν επικοινωνεί, είναι μισερή η δουλειά που κάνει.
Είναι που είναι δύσκολη η ιατρική, είναι δύσκολη και η γλώσσα.
Αλήθεια, μπορείς να είσαι καλός γιατρός αν δεν μπορείς να μιλήσεις σωστά?
Αμφιβάλλω.
Ίσως η γλωσσική εκπαίδευση να μας βοηθούσε και στην ιατρική εργασία.
...ίσως.
Πάντως ένας γιατρός που σνομπάρει την γραμματική και το συντακτικό, μου φαίνεται πως είναι πιθανό να σνομπάρει και τις ακριβείς δοσολογίες των φαρμάκων.
Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις (Αντισθένης)
Πλάτων Μανιάς
