Ο ναρκισσισμός λένε ότι είναι μιά μορφή ηλιθιότητας.
…ηλιθιότητας από την άποψη ότι νομίζεις πως είσαι πολύ σπέσιαλ τύπος ενώ είσαι - συνήθως- ένας βαρετός μπαναλαρίας.
Είναι όμως και μιά μορφή δυστυχίας…αφού, στην πραγματικότητα, δεν πιστεύεις ότι είσαι σπέσιαλ:
…αμφιβάλλεις.
Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι σπέσιαλ, τραβώντας με αγωνία πάνω σου την προσοχή των άλλων και, κυρίως, των προσώπων που εκτιμάς, σέβεσαι ή θέλεις την αγάπη τους.
Πολλά ανθρώπινα δράματα έχουν οικοδομηθεί γύρω από την αγωνιώδη προσπάθεια αποδοχής και προσοχής από τον μπαμπά ή την μαμά.
…ιδίως από την Μαμά.
🙂
…ή από την σύζυγο…ή την ερωμένη.
…ή από τους φίλους στο χωριό.
Μπορεί τα «αγαπημένα» πρόσωπα - διώκτες , να σε καταδιώκουν ακόμη και μετά θάνατον.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έπρεπε μέχρι βαθέος γήρατος να αγωνίζεται να αποδείξει ότι είναι σπουδαιότερος πολιτικός και εραστής από τον πατέρα του.
🙂
Ένα αδιέξοδο δράμα με κακή πορεία και κωμικοτραγικό τέλος.
Στον μικρόκοσμό μου οι ναρκισσάρες δεν περνάνε τέτοια μεγάλα δράματα…
…ευτυχώς.
Αρκούνται να βάζουν τον εαυτό τους φωτογραφία παντού στα σόσιαλ.
Στην ταβέρνα τρώγοντας κατι εκλεκτό…κατά προτίμηση αστακομακαρονάδα.
Στο γραφείο, αν είναι γυαλιστερό και έχει πολλά κομπιούτερ γύρω γύρω.
Στο χειρουργείο είναι μιά χαρά οι φωτό… αν και τα αίματα αγριεύουν τον αγαπημένο κοσμάκη.
Η μηχανή μεγάλου κυβισμού είναι τέλεια για φωτό γιατί είναι ένα ατσάλινο πέος - κατά τους ψυχαναλυτικούς- με ό,τι συνειρμούς δημιουργεί ένα τέτοιο σύμβολο.
Αλλά οι τέλειες φωτό, της αγαπημένης αρσενικής , θηλυκής και …λοιπής ναρκισσάρας, είναι με το μαγιό στην παραλία.
Γιατί όλες οι επιμέρους αξιοθαύμαστες ταυτότητες, υποκλίνονται μπροστά στην ταυτότητα του ερωτικού μεσήλικα.
