...και βέβαια έχω βάσανα γιατρέ μου…
Είναι δυνατόν να έχω καθημερινά πονοκεφάλους και να μην έχω βάσανα;
Προφανώς ο άγχος, η στεναχώρια, η πίεση που νιώθω καθημερινά, μετατρέπονται σε πονοκέφαλους…
Ένα κεφάλι είναι αυτό... τι να κάνουμε...δεν θα πονέσει;
Μιά γυναίκα μόνη είμαι, να μεγαλώνω ένα παιδί στην προεφηβεία...
...και μάλιστα αγόρι...
Είναι ένας μεγάλος μπελάς… σας τα έχω πει.
Το ξέρω ότι με καταλαβαίνετε και σας ευχαριστώ..
Δυστυχώς άλλες γυναίκες τα βρήκαν όλα στρωμένα και άλλες περνάμε μαρτύρια.
Not all women the same, που λέει και ένας αλλοδαπός φίλος μου.
Γνωρίζω ότι εκτιμάτε την προσπάθεια που κάνω για να επιβιώσω, τον αγώνα που δίνω καθημερινά με ευκαιριακές, όχι μόνιμες δουλειές...αστα να πάνε είναι η ζωή μου.
Και πέρα από την επιβίωση και το μεγάλωμα του παιδιού, πέρα από την προβληματική προσωπική ζωή -αφού σαν διαζευγμένη είναι πολύ δύσκολο να στεριώσω μιά καλή μόνιμη σχέση ή να ξαναπαντρευτώ- φυσικά...( ποιος αλλωστε θα παντρευότανε μια σαραντάρα με παιδί; ) , έχω να αντιμετωπίσω και τα προβλήματα με τον πρώην σύζυγό μου.
Σας έχω ήδη πει κι άλλες φορές ότι είναι βαριά άρρωστος ψυχικά:
έχει σοβαρότατη κατάθλιψη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δουλέψει, και μένει μόνος του σε ένα μικρό διαμερισματάκι που έχει παραχωρήσει μητέρα του.
...βασικά ζει για χρόνια παίροντας μέρος της σύνταξη της μητέρας του και κάτι ψευτοεπιδόματα από δω και από κει.
Έχουμε και κάποια διαφορά ηλικίας, τώρα κοντεύει τα 55 αυτός.
Και να ήθελε δηλαδή να βρει δουλειά δεν θα μπορούσε σε τέτοια ηλικία…
Τώρα μάλιστα που είναι άρρωστος, σχεδόν δεν θέλει να κουνηθεί από το κρεβάτι του...άντε να πάει μέχρι το περίπτερο να αγοράσει τα τρία πακέτα τσιγάρα που καπνίζει καθημερινά.
Ούτε καν πλύνεται.. ούτε φροντίζει τον εαυτό του, ούτε τα μαλλιά του ή τα νύχια του δεν κόβει.
Η κατάσταση του είναι ελεεινή και τρισάθλια: κάθεται ξαπλωμένος και καπνίζει από το πρωί ως το βράδυ βλέποντας τηλεόραση .
Ακόμα χειρότερο πρόβλημα είναι ότι δεν συνεργάζεται με τους γιατρούς:
δεν θέλει να πάρει φάρμακα ή όταν τα παίρνει, τα σταματάει μετά από λίγο καιρό....είμαι σε αδιέξοδο.
Δεν βλέπει το παιδί σχεδόν καθόλου και, όταν το βλέπει, αυτό τρομάζει με την φάτσα του.
Και να φανταστείτε γιατρέ ότι η σχέση μας ήταν ένας πολύ μεγάλος έρωτας... πραγματικά νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι έχουνε τόσο πολύ ερωτευτεί ο ένας τον άλλο...
... τώρα τι ακριβώς έγινε και στράβωσε η κατάσταση δεν μπορώ να πω… Ίσως φταίει και η διαφορά ηλικίας, ίσως φταίει και ότι κουράστηκα κάπου…
...δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα.
Σημασία έχει ότι μετά το διαζύγιο, κατέρρευσε.
Άρχισε να πέφτει πάρα πολύ ψυχολογικά, σταμάτησε να δείχνει ενδιαφέρον στη δουλειά του και τον εγκατέλειψαν οι πελάτες του.
Ε , φυσικό είναι.
Το ένα έφερε το άλλο : όσο η δουλειά πήγαινε χειρότερα, τόσο το ψυχολογικό του χειροτέρευε.
Φαύλος κύκλος.
Στο τέλος έγινε αυτό που είναι τώρα : ένα ζόμπι.
Δυστυχώς, πριν λίγους μηνες πέθανε η μάννα του και η σύνταξη, τέρμα.
Δεν έχει καθόλου λεφτά.
Εγώ ομολογώ ότι δεν μπορώ να τον φροντίσω.
Και όχι μόνο δεν μπορώ να κάνω κάτι αλλά δυστυχώς θα αναγκαστώ να του πάρω και το σπίτι.
Διότι γιατρέ, αυτό το σπίτι δεν είναι δικό του, είναι γραμμένο στο όνομα του παιδιού, το ‘χει γράψει η μάννα του η μακαρίτισσα, στο γιο μου.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω...αλλά έχω πάρει αποφάσεις:
θα το πουλήσω το σπίτι γιατί έχω πολύ μεγάλα έξοδα και πρέπει να ξεχρεώσω...
....τώρα το τι θα κάνει αυτός, δεν το ξέρω.
Δυστυχώς δεν έχει αδέρφια να τον φροντίσουν... αλλά στο κάτω κάτω δεν είναι και δικιά μου δουλειά.
Υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες.
Ας τον αναλάβει το κράτος.
Γιαυτό το έχουμε το κράτος.
Για αυτές τις περιπτώσεις.
Των απόκληρων.