Fiction Story
Καθε μέρα με συναντούν ενα σωρό δυστυχισμένοι.
Οχι ότι εγω είμαι ευτυχισμένος. Κάθε άλλο.
Δεν παριστάνω την πράσινη όαση μεσα στην ξερή Σαχάρα. Αλλά θα έλεγα πως ειμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Δεν έχω να παινευτώ για μεγάλες ευτυχίες ή δυστυχίες. Για σπουδαίες επιτυχίες ή αποτυχίες. Για υπέροχες περιπέτειες ή για ασυνήθιστες συμφορές.
Αλλά ας μην μιλήσουμε για μένα. Δεν είμαι το θέμα. Δεν έχει νόημα. Ας πουμε καλύτερα για αυτά που βλέπω. Αυτά που πιστεύω πως έχουν ενδιαφέρον.
Ενας γιατρός ακούει πολλες ιστορίες. Ειδικά αν "τσιγκλίσει"τους ανθρώπους να τις πουν. Οι πιο πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να μιλήσουν. Εχουν ανάγκη να ακουστούν.
Ο γιατρός δεν ακούει μόνο συμπτώματα. Δεν ακούει μόνο για βήχες, αυπνίες και πονοκεφάλους. Ακουει ανθρώπους με βήχες , ανθρώπους με αυπνίες και ανθρώπους με πονοκεφάλους.
Είναι μια τεράστια διαφορά. Δεν υπερβάλλω.
Αλλο πονοκέφαλος γενικά και άλλο πονοκέφαλος με πρόσωπο.
Ο πονοκέφαλος είναι μια έννοια, μια "εννοιολογική κατασκευή".
Για να συννενοούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Για να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο, έφτιαξαν έννοιες.
Εφτιαξαν και την έννοια του πονοκεφάλου.
Ισως φλυαρώ. Αλλά νομίζω πως πρέπει.
Αν ο πονοκέφαλος είναι μία λέξη, ο άνθρωπος με πονοκέφαλο είναι μία ομιλούσα και κραυγάζουσα σάρκα.
Ενα ζωντανο ον ,σαν και μένα , που υποφέρει και που ελπίζει να το βοηθήσω.
Ειναι διαφορετικό. Είναι ένα πραγματικό γεγονός.
Ενα μικρό δράμα που παίζεται μπροστά στη μύτη μου.
Ομιλούσα πονεμένη σάρκα που λέει πονεμένες, πραγματικές ιστορίες.
Πρέπει βέβαια να θέλεις να τις ακούσεις.
Αν το θέλεις, αυτές θα ξεχυθούν μπροστά σου.
Ζεματιστές.
Η Ρένα πλησιάζει τα σαράντα .
Την παρακολουθώ για χρόνιες κεφαλαλγίες. Ειναι ιδιωτική υπαλληλος και εργάζεται πολλές ώρες και με μεγαλη πίεση. Παίρνει χίλια εκατοπενήντα ευρω τον μήνα και δουλεύει πενήντα ώρες την εβδομάδα.
Ειναι μια αρκετά όμορφη νέα γυναίκα. Κάπως κουρασμένη βέβαια. Σωματικά και ψυχολογικά.
Η Ρένα πάντα πίστευε στον εαυτό της. Οτι είναι κάτι ξεχωριστό. Στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε, ένιωθε να έχει αρκετή προσοχή. Ηταν όμορφη, σχετικά εύπορη και καλή μαθήτρια.
Στο σπίτι χαιδεμένη. Στο σχολείο οι καθηγητές την συμπαθούσαν για την ευγενεια και την επιμέλειά της . Οι συμμαθητές -όλα τα αγόρια- για την ομορφιά και το νάζι της. Τα κορίτσια λιγότερο.
Ηλθε στα δεκαοκτώ της στην Αθήνα για να σπουδάσει Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο οποίο πέρασε με τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Εκεί, επηρρεασμένη απο τις απόψεις του καθηγητών Γιώργου Βέλτσου, Φωτεινής Τσαλίκογλου και Θάνου Λίποβατς , διαμόρφωσε μια προσωπικότητα που θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζεται απο έναν αριστερό προοδευτικό ελιτισμό και από μια κριτική προσεγγιση στις κατεστημένες μικροαστικές και παραδοσιακές αξίες.
Η Ρένα έχει πονοκεφάλους. Συχνούς, δέκα με δεκαπέντε μερες το μήνα. Νοιώθει ένα σφιξιμο γύρο απο το κεφάλι. Μια "μέγγενη" να την "σφίγγει". Και μαζί ένα βάρος, μια θολούρα. Αν δυναμώσει η μέγγενη, πρέπει να πάει να ξαπλώσει.
Εχει δώδεκα χρόνια δεσμό με τον Αντώνιο Καρατρομπούκη, πενηνταπέντε ετών, αναπληρωτή καθηγητή χειρουργικής, διαζευγμένο με δυο παιδια , δεκατεσσάρων και δεκακτώ ετών αντιστοίχως. Η Ρένα λατρεύει τον Καρατρομπούκη. Ετσι δηλώνει τουλάχιστον. Στα δώδεκα χρόνια έχει κανει κάμποσους ενδιάμεσους δεσμούς με νέους της ηλικίας της. Αλλα πάντα επέστρεφε στον Καρατρομπούκη. . Νιώθει σημαντική μαζί του, λέει.Την πήγε ταξίδια σε εξωτικές χώρες. Σε συνέδρια. (Οταν βέβαια δεν παίρνει μαζί του καμμιά φιλόδοξη ειδικευόμενη). Μάλιστα είχαν παρουσιάσει και εργασία μαζί. Ειχε βάλει το όνομα της Ρένας σε μια εργασία με κοινωνιολογική διάσταση. Η Ρένα βοήθησε στην επεξεργασια των δεδομένων της έρευνας με θέμα "Το κοινωνικοοικονομικό προφίλ των πασχόντων απο αιμορροιδες του πρωκτού στον γενικό πληθυσμό της νησιωτικής Ελλάδος". Πήγαν μαζί Μύκονο, Πάρο και Σαντορίνη για τις ανάγκες τις έρευνας. Επιτόπια έρευνα.
Αν και δεν ήταν αυστηρά μεσα στο ιατρικό πλαίσιο θεραπείας των πονοκεφάλων, είχα επισημάνει στην Ρένα ότι , καθώς οι πονοκέφαλοί της επιδεινώνονταν από το στρες, ίσως έπρεπε να τακτοποιήσει και τα προσωπικά της σε μια πιο υγιή και "λειτουργική βάση" με στόχο την δημιουργία μιας καλής οικογένειας. Τι να πω? Οτι η μεγαλομανία της με τον σπουδαίο μεσήλικα Καρατρομπούκη εμοιαζε αδιέξοδη μετά απο δώδεκα χρόνια "δεσμού"?
Τα έλεγα έμμεσα και κομψά.
Μπούρδες.
Αντί να βρει κανένα γεροδεμένο και τίμιο παληκάρι, με μηχανή μεγάλου κυβισμού, έτρεχε με τον παρακμιακό Καρατρομπούκη.
Την συνάντησα πρόσφατα στο ισόγειο μιας ιδιωτικής κλινικής όταν πήγα να δω έναν ασθενή.
Τι κανεις εσύ εδώ? την ρώτησα.
"Εχουμε ερθει με τον Αντώνη να κάνουμε κάτι εξετάσεις", μου απάντησε.
"Να κάνουμε", σημείωσα εγώ με το μυαλό μου, διασκεδάζοντας.
Ο πληθυντικός της παραμελημένης ερωμένης .
Ολα τα κάνουν μαζί με τον "αγαπημένο". Δύο σώματα, μια ψυχή. Λένα Μαντά , live.
Τι εξετασεις? ρώτησα εγώ.
"Αναιμία . Χανει αίμα απο το ορθό , μάλλον".
Χάνει αίμα ο Καρατρομπούκης? είναι δυνατόν? αυτός συνήθως το πίνει, σκέφτηκα με κακοήθεια.
"Ναί, έχουμε πρόβλημα" , συνέχισε πάλι στον πρώτο πληθυντικό της αγάπης.
"Τον έστειλε εδώ ο Στρόφιγγας, ο Ακαδημαικός, ξέρεις. Εχει μετοχές εδώ".
Και βέβαια ήξερα. Ολη η ιατρική κοινότητα της Αθηνας, ήξερε.
Ο Καρατρομπούκης ηταν εικοσιπέντε χρόνια προστατευόμενος του Στρόφιγγα. Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια έγλειφε επιμελώς τον κώλο του κυρίου καθηγητή. Του έβγαζε την λάντζα και παράλληλα του ήταν πιστός.
Κυρίως αυτό. Και η αφοσίωση πρέπει να αμείβεται, έστω και καθυστερημένα.
Ετσι ο καραμέτριος Καρατρομπούκης , εγινε με δέκα χρόνια γλυψιμο, Λέκτορας . Με οκτω επιπλέον , επίκουρος. Και με άλλα επτά , αναπληρωτής.
Τρομερός ο Στρόφιγγας. Είχε διασυνδέσεις παντού, με ολα τα κόμματα, αριστερά και δεξιά. Την Εκκλησία και τους Μασσόνους. Πρώην Αντιπρόεδρος της "διεθνους ιατρικής ενωσης για την ειρήνη" ,που ηταν οργανο της τότε σοβιετικης ενωσης. Και παραλληλα , ακάματος , να ιδρύει ή να συμμετέχει σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ): για την Οικολογία, τον Αφοπλισμό, την κατάργηση των Ναρκών και την προστασία της μεσογειακής φώκιας στην Σκόπελο. (Που ηταν και ο τόπος καταγωγής του).
Εφτιαξε τρεις ή τέσσερις επιστημονικές "αστικές μη κερδοσκοπικές" εταιρείες για να τραβάει τα απίστευτα ευρωπαικά ερευνητικά κονδύλια. Λέγανε μάλιστα κάποιοι κοροιδευτικά πως ο πρώτος στην Ιατρική που άνοιξε διάπλατα τις ...στρόφιγγες του Ευρωπαικού χρήματος, ήταν ο Στρόφιγγας!
Μετα απο εικοσιπέντε χρόνια ξεσκονίσματος και μικρών ή μεγαλύτερων καψονιών και εξευτελισμών, ο Καρατρομπούκης απολάμβανε την μικροεξουσία και τις απολαβές της θέσης του και παραλληλα ζέσταινε την Εδρα για τον γυιό του Στρόφιγγα που ήδη ήταν νέοτατος επίκουρος και ανέβαινε ταχύτατα. Η Ρένα ήταν ενήμερη της πορείας της πολύπαθης αυτής καριέρας. Εξ άλλου ένιωθε ότι η καρριέρα του ήταν και δική της.
Αίμα απο το ορθό? ρωτησα και πάλι σκεπτικός. Λες να είναι τίποτα κακό? Εχει κάνει κολονοσκόπηση?
Τρεις! Υπάρχει σοβαρή υποψία κακοήθειας, λένε.
Τι λες! Ειπα εγώ προβληματισμένος με την κακοτυχία του ανθρώπου. Και τώρα θα κάνει τέταρτη κολονοσκόπηση?
Ναι! Τέταρτη! Φώναξε με κάπως παιχνιδιάρικη διάθεση η Ρένα.
Ακούστε με .
Δεν παίρνω όρκο, αλλά θα σας το πω:
Ναι! μου φάνηκε πως διέκρινα μια ανεπαίσθητα χαιρέκακη λάμψη στα όμορφα μάτια της...
Τι να πω, εύχομαι περαστικά, ειπα εγώ αμήχανα. Εκει που αρχισα να παίρνω στροφή για να φύγω, η Ρένα μου μίλησε και πάλι, δυνατά, για να με προλάβει και να μην φύγω:
Ά, ξέχασα να σας πώ και ένα ευχάριστο: μετα την εγχείρηση - θα γίνει εγχείρηση τελικά απ ´οτι φαίνεται - ο Αντώνης μου υποσχέθηκε να το επισημοποιήσουμε!
"Εύχομαι να πάνε όλα καλά, απο όλες τις απόψεις", ειπα εγώ αμήχανα αλλά και ενοχλημένος με την ανοησία και την διαφαινόμενη χαιρεκακία της.
Με κατάλαβε...ήταν παμπόνηρη!
"Μην με αδικείτε γιατρέ, δεν είμαι απλά μια ανοήτη φιλόδοξη... Ίσως ήμουν αλλά όχι πιά... Ξέρω ότι ξόδεψα την ζωή μου με τον Καρατρομπούκη... δεν έκανα οικογένεια...παιδιά...μην νομίζετε όμως ότι απλά χαίρομαι που αρρώστησε και με έχει ανάγκη...ότι τώρα μπόρεσα να καρφώσω τα μυτερά μου νύχια πάνω στην άρρωστη σάρκα του .....για να τον παντρευτώ...επιτέλους!"
Ευτυχώς που είμαι ...μελαχροινός και δεν φάνηκε που άσπρισα...
Διάβασε την σκέψη μου, η αφιλότιμη...και υποτίθεται ότι μπορώ και κρύβω τις σκέψεις μου...
Την κοίταξα απαθής και κοίταξα το ρολόι μου για να δείξω ότι βιάζομαι να φύγω.
"τον πονάω , γιατρέ...είναι ο άνθρωπός μου...με όλα τα στραβά του...μήπως εγώ δεν έχω? Αλλά νά, δεν θέλω να νομίζετε ότι τώρα βρήκα την ευκαιρία να παντρευτώ και να πάρω και την εκδίκησή μου..."
Με κοίταξε σιωπηλή και την κοίταξα και εγώ.
"Αλλά, τί?", είπα εγώ ενοχλημένος.
"Δεν ξέρω, ίσως είναι δύο οι λόγοι. Ο ένας είναι για να του δείξω οτι είμαι ανιδιοτελής και τον αγαπώ πραγματικά, καθώς του συμπαρίσταμαι στην ασθένειά του..."
Σταμάτησε πάλι και με κοίταξε. Ο εκνευρισμός μου μεγάλωνε.
"Και ο δεύτερος?" ρώτησα για να τελειώνουμε...
"Νομίζω ότι έχει να κάνει με τον εαυτό μου", είπε η Ρένα.
"Θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου οτι κάτι αξίζω...πραγματικά...
Είναι ένας καλός λόγος, δεν νομίζετε?"
Δεν μίλησα, έφυγα.
Καλός φαίνεται.
Δεν ξέρω.
Ισως.
