…το νοσοκομείο είναι όπως η εκκλησία και το νεκροταφείο:
χώρος πόνου, αγωνίας και περισυλλογής.
Μιά μετρημένη συμπεριφορά είναι αναγκαία για να μην προσβάλλει και ενοχλήσει τόσο κόσμο - τους ασθενείς και τους συγγενείς τους- που υποφέρουν.
Θυμάμαι, όταν ήμουν ως ασθενής σε μονάδα αυξημένης φροντίδας στο Αττικόν, μαζί με καμμιά δεκαριά άλλους αρρώστους, πόσο με είχαν ένοχλήσει τα θορυβώδη γέλια, τα σεξουαλικά αστεία και οι αναφορές σε παλιές διακοπές του ειδικευόμενου γιατρού που ειχε εφημερία και των νοσηλευτριών.
Δυνατές φωνές, χαχανητά, ατμόσφαιρα καφετέριας.
Μια ευπρεπής εμφάνιση επίσης ενδείκνυται.
…όχι για να παραστήσουμε τους σοβαρούς αλλά για να δώσουμε το σημάδι ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο , ότι σεβόμαστε τον χώρο, ότι σεβόμαστε την εργασία μας:
ότι είμαστε σοβαρά και ισορροπημένα άτομα και ότι είμαστε σοβαροί επαγγελματίες.
…ότι δηλαδή δεν είμαστε λαλημένα όντα που σκέφτονται πιό πολύ το χέβι μέταλ απο την ιατρική και την νοσηλευτική.
Τα μηνύματα, μετράνε.
Εγώ πχ θεωρώ πως ένας τύπος γεμάτος τατουάζ είναι πιθανό πρεζόνι και ισως έχει ηπατίτιδα: με απωθεί και δεν τον θέλω για μάγειρα στο εστιατόριο που θα μου κόψει την σαλάτα.
Ούτε μια νοσηλεύτρια με νυχάρες σαν της Κιμ Καρντάσιαν πιστεύω ότι μπορεί να τις έχει πολύ καθαρές: δεν θέλω αυτήν να μου βάλει φλεβοκαθετήρα, θέλω μία με κομμένα , καθαρά νύχια.
Θυμάμαι ένα νεαρό γιατρό που εκτός από ένα μεγάλο …κώτσο στο κεφάλι, φόραγε συνεχώς μόνο μαύρα ρούχα.
Για τον …κώτσο δεν τόλμησα να πω κάτι αν και έβλεπα τις γριούλες και τα γεροντάκια να τον κοιτάνε με δέος.
Για τα μαύρα ρούχα είπα ότι είναι πένθιμα και δίνουν μήνυμα θανάτου και φοβίζουν τους ασθενείς…(άσε που δεν φαίνεται η βρώμα πάνω τους).
Δεκάρα δεν έδωσε, φυσικά.
Ούτε και ιατρική μπλούζα φόρεσε ποτέ.
Γιατροί που καπνίζουν μέσα στο νοσοκομείο - ακόμη και στα ΤΕΠ!- γιατροί που τρώνε σάντουιτς και εξετάζουν ταυτόχρονα, που τεντώνονται σαν γάτες, που παίζουν κομπολόγια, που έχουν εμφάνιση πολύ εξεζητημένη: από γεροχίπις των σέβεντις μέχρι μπαργούμεν στα σκυλάδικα της Λιοσίων.
Ασε που θα τολμήσω να κάνω και την υπόθεση ότι δεν είναι μόνο ναρκισσιστικό το αίτιο της προκλητικής εμφάνισης: είναι και σαδιστικό.
Είναι άσκηση εξουσίας.
…είναι σαν να λές στον άρρωστο άνθρωπο που έρχεται φοβισμένος και σε βλέπει σαν σωτήρα, ότι, «ναι ρε, εγώ που είμαι σαν κλόουν, εγώ είμαι ο γιατρός σου… και να το πάρεις απόφαση!»
«Θα με αποδεχτείς και εμένα μαζί με τις ιδιορρυθμίες μου γιατί με έχεις ανάγκη!»
Καταλαβαίνω βέβαια, ότι η αμφίεση είναι μέρος έκφρασης της προσωπικότητας και, ως εκ τούτου, είναι κάτι το οποίο πρέπει να γίνεται σεβαστό από τους υπόλοιπους…
….εφόσον δεν είναι προσβλητική.
….πχ όκ…να βάζουν αιλάινερ στο μάτι και δωδεκάποντο στο πόδι οι τρανσέξουαλ και αλλά όχι την Παναγία πάνω στο βρακί τους.
Αλλά στο χώρο εργασίας ρε γαμώτο, πρέπει να κρατάμε και κάποιες σταθερές συμπεριφορές…
…συμπεριφορές οι οποίες να εκπέμπουν τα σωστά μηνύματα.
Δεν πάμε στο νοσοκομείο για να εκφράσουμε τα ιδιαίτερα χούγια της προσωπικότητάς μας αλλά για να κάνουμε μια απαιτητική και ευαίσθητη εργασία.
…καλό είναι, στα πλαίσια αυτής της εργασίας, να εμπνέουμε εμπιστοσύνη και ηρεμία στον ταλαίπωρο που ήρθε για να τον βοηθήσουμε.
Η ατομικιστική αυτολατρεία και ο σχετικός εγωκεντρικός δικαιωματισμός, έχουν μετατραπεί σε απλή, αυθεντική γαιδουριά.
