Ένα σημαντικό μέρος της ταλαιπωρίας που τραβάει ο σύγχρονος άνθρωπος, οφείλεται στην ανικανότητα του να αντέξει την απόρριψη.
Ο Τάσος , ένας νεαρός αρκετά ντροπαλός, εκμυστηρεύτηκε έμμεσα τον έρωτα του στην Σούλα, η οποία δεν έδειξε ενδιαφέρον.
Ο Τάσος το πήρε βαριά…
…Θεώρησε ότι η Σούλα δεν τον αξιολόγησε ως αρκετά καλό εραστή.
Ο Τάσος συμπεραίνει ότι δεν αξίζει, ότι είναι άσχημος, ότι δεν είναι ενδιαφέρων τύπος και ότι δεν είναι ελκυστικός.
Όλα μπούρδες.
Ο Τάσος είναι μια χαρά παιδί και αρέσει σε ένα σωρό κορίτσια. Απλά δεν το ξέρει.
Ξέρει μόνο την απόρριψη της Σούλας…
…η οποία Σούλα, δεν απέρριψε τον Τάσο γιατί είναι ασχημος αλλά γιατί την ενδιαφέρει ο Μάκης.
Το δράμα του Τάσου έχει δύο συνιστώσες:
την έλλειψη μιας σημαντικής πληροφορίας (ότι η Σούλα ενδιαφέρεται για τον Μάκη) και ένα αυθαίρετο συμπέρασμα (ότι δεν αξίζει και δεν είναι ελκυστικός).
Αν αργότερα ο Τάσος αποτύχει στις σπουδές του, η απολυθεί από τη δουλειά του -έστω και χωρίς να φταίει σε τίποτα- θα ενισχυθεί η λανθασμένη εντύπωση που έχει ότι δεν αξίζει ως άνθρωπος.
Στην ηλίθια κοινωνία που ζούμε, μια κοινωνία με αμερικανικά ιδανικά και χολυγουντιανά πρότυπα, δεν επιτρέπεται η αποτυχία: όλα τα κορίτσια και τα λεφτά τα κερδίζει ο πρώτος.
Ο δεύτερος δεν κερδίζει τίποτα…πάει μαζί με τον τελευταίο και γλύφουν μαζί τις πληγές τους.
Δυστυχώς, οι άνθρωποι έχουν μάθει να μην μπορούν να αντέξουν καμιά αποτυχία και κυρίως, καμιά απόρριψη.
Αλλά η απόρριψη είναι μέσα στη ζωή… και, προφανώς, κανένας δεν μπορεί να επιτυγχάνει σε όλες τις προσπάθειες του με την πρώτη, κανείς δεν μπορεί να είναι ο κατάλληλος υπάλληλος για όλους τους εργοδότες και κανείς δεν μπορεί να είναι ο κατάλληλος εραστής γιά όλες τις Σούλες και τις Τούλες.
Είναι μια παρενέργεια της ατομοκεντρικής κοινωνίας, της κοινωνίας που βάζει πάνω απ’ όλα το άτομο και όχι την ομάδα και την κοινωνική προσπάθεια.
Αν και ακούγεται λίγο …Κνίτικη αυτή η προσέγγιση, έχει τις ρίζες της σε πολλούς αρχαίους αλλα και σύγχρονους πολιτισμούς και κοινωνίες.
Στην Ιαπωνία για παράδειγμα, το να προσπαθεί το παιδί να ξεχωρίζει από την ομάδα, διδάσκεται από την οικογένεια ως μία συμπεριφορά που πρέπει να αποφεύγεται.
Εκεί οι γονείς, δεν θεωρούν πως έχουν τον τελειότερο Κανακάρη που αξίζει τον Μόσχο τον σιτευτό.
Αυτά θα ήθελα να πω σε όλους αυτούς που κάθονται και κλαψουρίζουν ότι η Σούλα και η Τούλα τους απέρριψε.
Απλά βαρυέμαι να λέω τα ίδια και τα ίδια ακούγοντας τα ίδια δράματα απόρριψης: γέρασα και η υπομονή μου εξαντλείται.
Μάλλον πρέπει να τα γράψω τα επιχειρήματά μου σε μια κασέτα και, κάθε φορά που ακούω το δράμα, να πατάω το κουμπί.