Αυτός εδώ ο κινεζικής καταγωγής αμερικανός νευροχειρουργός, έχει ενδιαφέρον:
τον είχα παρακολουθήσει από παλιότερα - πριν από ένα χρόνο περίπου- που τα είχε παίξει με την ιατρική και με τον τρόπο ζωής και πίεσης που υφίστατο στο νοσοκομείο και τα είχε παρατήσει…
Περνώντας μια υπαρξιακή κρίση, άρχισε να κάνει βόλτες στα βουνά για να είναι κοντά στη φύση.
Ήταν δηλαδή μια κλασική περίπτωση “burnout” :
ένας γιατρός που υφίσταται εργασιακή εξουθένωση λόγω πίεσης από την διοίκηση του νοσοκομείου για «αυξημένη παραγωγικότητα» , λόγω πίεσης από το την ίδια τη δουλειά και τις δυσκολίες της και λόγω έλλειψης ικανοποίησης από αυτήν.
Αρχικά έκανε βίντεο στο YouTube και για να ξεδώσει και για να βγάζει λεφτά…
… και απ’ ό,τι βλέπω έχει μεγάλη επιτυχία:
σχεδον μισό εκατομμύριο εγγεγραμμένους που τον παρακολουθούν.
Κάνει κριτική πάνω στην κερδοσκοπική φύση της ιατρικής στίς ΗΠΑ, - κερδοσκοπική με την έννοια ότι ευνοεί ακριβές, πολύπλοκες και επικίνδυνες επεμβάσεις- σε βάρος των φυσικών και συντηρητικών μεθόδων θεραπείας.
Λέει αρκετά σωστά πράγματα…. γνωστά από το παρελθόν:
θυμάμαι εργασίες πριν από 20 χρόνια που έλεγαν ότι το 50 τοις 100 των εγχειρήσεων για προβλήματα δισκοκήλης στην οσφυϊκή μοίρα - στη μέση δηλαδή - στις ΗΠΑ, ήταν «χωρίς σαφή ένδειξη».
Πράγμα που σημαινει ότι, στην πράξη, πολλές από τις επεμβάσεις που γινόταν είχε αναγνωριστεί από την ιατρική κοινότητα ότι είχανε γίνει «τζάμπα»… χωρίς να υπάρχει πραγματική ανάγκη εγχείρησης.
Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτή την κριτική, που είναι εν πολλοίς δικαιολογημένη, είναι ότι συχνά, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξέρεις πότε πρέπει να χειρουργήσεις κάποιον και πως:
τί είδους εγχείρηση να κάνεις από τα πολλά είδη που υπάρχουν…
…. και, κυρίως, δεν ξέρεις από πριν ποιος ασθενής θα πάει καλά και ποιος όχι.
Προφανώς, εκ των υστέρων, όλοι το παίζουν μάγκες και κάνουν κριτική εκ του ασφαλούς.
Το θέμα είναι να αναλάβεις την ευθύνη όταν έχεις τον άλλον μπροστά σου…
… κι απ’τη μιά υποφέρει και από την άλλη φοβάται:
αν πάει καλά θα το θεωρήσουν, όλοι, φυσικό…
…αν όμως δεν πάει καλά, όλοι θα κατηγορήσουν εσένα για τις κακή απόφαση που πήρες να χειρουργήσεις ή για την κακή εκτέλεση της εγχείρησης.
Αυτό κάνει κι αυτός εδώ στην περίπτωση του δολοφόνου του αμερικανού προέδρου της πολυεθνικής ασφαλιστικής:
ένας νεαρός καλής οικογένειας με μάστερ από πανεπιστήμιο περιωπής, και με εγχείρηση δισκοκήλης και σπονδυλολίσθησης στην οσφυϊκή μοίρα προ έτους, υπέφερε, θύμωσε και σκότωσε τον «κακό καπιτάλα»… σαν τον Ρομπεν των Δασών .
Είναι καταπληκτικό όλο αυτό που γίνεται διαδικτυακά:
μια δημόσια κριτική του συστήματος υγείας των ΗΠΑ , παράλληλα με σχολιασμό της ανεπιτυχούς εγχείρησης ενός νεαρού δολοφόνου με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, την επίκληση της υγιεινής- φυσικής ζωής ως μεθόδου αυτοθεραπείας δια πάσαν νόσον και, τελικά, μία δημόσια αποδοχή τεραστίων διαστάσεων με το κοινό να επαινεί τον δολοφόνο και τον γιατρό-γιουτιούμπερ που τον δικαιολογεί… ως ένα βαθμό.
Και το πλέον καταπληκτικό:
το κοινό των αγανακτισμένων και θυμωμένων με το σύστημα περίθαλψης πολιτών, ενισχύει χρηματικά(!) τον γιατρό με ποσά που κυμαίνονται από 10 έως 30 $ (*) για να βγάζει στην φόρα τα άπλυτα του συστήματος.
Ζούμε σε καταπληκτικές εποχές…
…όπου εικόνες, ανταγωνίζονται άλλες εικόνες.
Να δούμε που θα καταλήξει όλο αυτό.
:)
(*)και τα οποία αναγράφονται στα σχόλια του βίντεo
