Μ´ αρέσει που πίνω τον καφέ μου μπροστά σε ένα τεράστιο πλαστικό παγωτό.
Είναι ένα σύμβολο.
Της ζωής μας.
Αρχίζω την γκρίνια.
Προσδεθείτε:
Πλαστικές διακοπές , πλαστικά αισθήματα, πλαστική διασκέδαση, πλαστικές σχέσεις.
Πλαστική περίθαλψη?
Όχι πλαστική. Μάλλον ματωμένη , πονεμένη. Μίζερη.
Ακρωτηριασμένη.
Κουτσαίνει γενναία.
Ισως, δεν ξέρω.
Λίγο-πολύ, πάντως, παντού, η περίθαλψη είναι μισερή γιά τους φτωχούς. Δεν έχω ψευδαισθήσεις.
Αλλά δεν θέλω να μιλάω για περίθαλψη τώρα.
Και εγώ ένας κακοποιημένος εργάτης της υγείας είμαι. Stop.
Στον βαθύ ύπνο Ρεμ, αυτόν που φέρνει την μεγάλη ξεκούραση στα ταλαιπωρημένα από το στρεςς εγκεφαλικά κύτταρα, με ξύπνησαν το πρωί στις τέσσερις.
Εικοσιπεντάχρονος άνδρας, κινεζοειδής, από κρουαζιερόπλοιο με ενδοεγκεφαλική αιμορραγία.
Αν και δεν εφημέρευα, ήθελαν τα φώτα μου.
Κάπου με κολακεύει αυτό.
Αλλά αυτή η κολακεία είναι ένα είδος υπερηφάνειας.
Υπερηφάνειας που, σαν αμαρτία που είναι , τελικά θα πληρώσεις ένα τίμημα.
Σήμερα είμαι όλη μέρα σαν δαρμένο σκυλί και πονάει όλο μου το κορμί: το μόνο που θέλω είναι να πάρω λίγο ενέργεια με ένα μιλφέιγ και ένα φραπεδάκι.
Μια μικρή γλυκειά χαρά μπροστά στο πλαστικό παγωτό.
Σαν ένα μοντέρνο γλυπτό του Άντυ Γουόρχολ.
Πολύς κόσμος στον χώρο της μοντέρνας τέχνης τα κονόμησε με τέτοιες μαλακίες.
Η μοντέρνα τέχνη είναι μεγαλύτερη απάτη από την μοντέρνα επιστήμη.
Οι γιατροί είναι οι πιο συκοφαντημένοι , κακόμοιροι, μικροαπατεώνες.
Η πλειοψηφία είμαστε χαμάληδες στην κύρια ασχολία μας και κλεφτοκοτάδες στην επικουρική.
Το δεξί αυτί μου ακούει λάτιν μουσική από το διπλανό κατάστημα. Ντεσπασίτος και παπαρίτος.
Το αριστερό αυτί μου απολαμβάνει ήπια lounge μουσική,
κατάλληλη για τα καταπονημενα απο τον ελλιπη ύπνο εγκεφαλικά κύτταρα.
Ο μισός εγκέφαλος λικνίζεται με Λάτιν και ο άλλος τεντώνεται χαλαρωτικά με lounge.
Τρίχες. Αγνοώ την μουσική.
Τελικά, μόνο κυττάω.
Δύο πραγματα.
Το τεράστιο πλαστικό παγωτό και την ανθρώπινη μυρμηγκιά που σουλατσάρει από πίσω.
Γκρίνεια εν όψει.
....προσδεθείτε:
Ταλαίπωροι άνθρωποι απ´ όλες τις ράτσες του πλανήτη.
Διαφορετικοί στην όψη, το χρώμα και τις πεποιθήσεις, που όμως τους ενώνει ένα κοινό ψυχολογικό γνώρισμα: το υπαρξιακό άγχος.
Όλοι προσπαθούν να ηρεμήσουν, να χαλαρώσουν, να «διασκεδάσουν».
Βασικά όμως να ξεχάσουν.
Να ξεχάσουν πόσο μίζερη και χωρίς νόημα είναι η ζωή τους.
Πόσο φτωχή σε περιεχόμενο, πόσο ανασφαλής, πόσο καταπιεσμένη. Και αυτοί είναι οι προνομιούχοι. Αυτοί που έχουν να φάνε και έχουν απλά άγχος.
Οι πεινασμένοι φυσικά δεν έχουν άγχος: έχουν πείνα.
Όταν γουργουρίζει η κοιλιά σου, δύσκολα προβληματίζεσαι γιά το νόημα της ζωής: είναι ένα γεύμα.
Το πλαστικό παγωτό είναι ό,τι πρέπει για διαλογισμό.
Όπως οι ινδουιστές γιόγκι επικεντρώνουν την προσοχή τους σε ένα ηχητικό μάντρα, μιά εικόνα ή ένα σχήμα, εγώ διαλογίζομαι μπροστά σε ένα πλαστικό γιγαντοπαγωτό.
Η μυρμηγκιά μου προκαλεί θλίψη.
Ένα μάτσο ακριβοπληρωμένες και ματαιωμένες φαντασιώσεις.
Κάθε χρόνο η ίδια ελπίδα, οι ίδιοι λογαριασμοί και οι ίδιες ματαιώσεις.
Το βλέπω στην φάτσα τους: υποφέρουν και πλήτουν.
Οι μόνες ενθαρρυντικές φιγούρες είναι οι μαννάδες με μωρά.
Οι μόνοι άνθρωποι που έχουν μια γλυκύτητα στο βλέμμα και μια χαλάρωση στην έκφραση.
Σαν ιέρειες που είναι, ιέρειες που επιτελούν μιά ιερή λειτουργία στον συμπαντικό ναό της δημιουργίας, έχουν απαλλαγεί απο το υπαρξιακό άγχος.
Η δημιουργία ζωής είναι το αντίδοτο της φθοράς και του θανάτου.
Γρανάζια παραγωγής στο συμπαντικό γίγνεσθαι.
Γρανάζια μεν, αλλά ιερά γρανάζια.
Χωρίς αυτές καταστρέφεται το έργο του Θεού.
Μιλάμε για μεγάλο πρότζεκτ.
Απλά δεν έχουν ιδέα.
Δεν έχουν επίγνωση ότι είναι ιέρειες, αλλά ιερουργούν.
Μάλλον όμως το υποψιάζονται, υποσυνείδητα, ότι επιτελούν ιερό έργο.
Γιαυτό και η χαλαρή έκφραση.
Όταν κάνεις κάτι σημαντικό, αδιαφορείς για τα ασήμαντα.
(κειμενο δημοσιευευμενο στο facebook 6/6/ 2018 )