Κάποιος αρχαίος σοφός είχε πεί ότι όποιος παντρευτεί καλή γυναίκα γίνεται ευτυχισμένος και όποιος παντρευτεί κακή γυναίκα γίνεται φιλόσοφος.
Προφανώς εξ ανάγκης… γιά να ερμηνεύσει την δυστυχία του αφού, όπως είναι γνωστόν, η ευτυχία δεν χρειάζεται ερμηνεία.
Της αρκεί ο ευστός της, η ευτυχής κατάσταση.
Νομίζω ότι το ρητό το είπε ο Σωκράτης που παντρεύτηκε την μέγαιρα Ξανθίππη η οποία τον έβριζε δημόσια ως ανεύθυνο και ανεπρόκοπο που φιλοσοφούσε αντί να δουλεύει.
Ο μαθητής του Πλάτων, δεν χρειάστηκε να προβληματιστεί σχετικά γιατί ήταν αδερφή και ως εκ τούτου το θέμα δεν ετέθη.
Ο Θαλής ο Μιλήσιος που ήταν και ένας εκ των επτά σοφών της Ελλάδος ζούσε με την μάννα του που τον είχε πρήξει να παντρευτεί.
Αυτός, σαν σοφός που ήταν , δεν έλεγε ούτε ναι ούτε όχι: όσο ήταν νέος έλεγε ότι δεν ήρθε ο καιρός του για παντριά .
– «Ούπω καιρός»., της έλεγε.
Δεν είναι ακόμη καιρός.
Όταν μεγάλωσε αρκετά , άλλαξε απάντηση:
– «Ουκέτι καιρός» της έλεγε.
Πέρασε πια ο καιρός.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα γιατί πρίν λίγο κάθισα σε ένα καφενείο, δίπλα σε μια γλωσσοκοπάνα που έπρηξε το ανθρωπάκι δίπλα της παίζοντας θορυβωδώς τους ρόλους της έξυπνης, της ξερόλας, της δυναμικής, της ωραίας και γενικά της καταπληκτικής.
Κοίταξα γιά λίγο τον άτυχο:
φαινόταν παραδομένος στην μοίρα του και δεν έμοιαζε καθόλου με φιλόσοφο.
Η δυστυχία δεν σε κάνει πάντα, φιλόσοφο.
Δεν είχε δίκιο σε όλα, ο Σωκράτης.
