...παλιότερα , οι εκδηλώσεις λαικής θρησκευτικότητας όπως είναι οι λιτανείες, η πολύωρη αναμονή για προσκύνηση λειψάνων και ιερών εικόνων, τα θρησκευτικά πανηγύρια, τα αναστενάρια κλπ...μου φαινόταν εκδηλώσεις πρωτόγονου μυστικισμού ή -στην καλύτερη περίπτωση- κατάλοιπα αρχαιοελληνικών λαικοθρησκευτικών τελετών που επιβίωσαν με χριστιανικό μανδύα.
Τώρα, αν και δεν ακολουθώ αυτές τις εκδηλώσεις, μου φαίνονται πολύ συγκινητικές.
Ανθρώπινες.
Καθόλου δεν μου αρέσει που διάφοροι ...τάχα μου ... «διανοούμενοι» ή «προοδευτικοί» ...τις περιφρονούν και μαζί σνομπάρουν τον κόσμο που τις ακολουθεί.
Και δεν είναι αυτοι μόνο γριές, συντηρητικοί δεξιοί και θρησκόληπτοι όσοι πάνε: είναι και νέοι με τατουάζ και μηχανές μεγάλου κυβισμού, νέες με εξτένσιονς στο μαλλί, τολμηρά ντεκολτέ και δωδεκάποντα και ψηφοφόροι κομμάτων που , θεωρητικά τουλάχιστον, εμφορούνται από μαρξιστικές αρχές.
Δηλαδή πολιτικές αρχές που δεν ταιριάζουν με την θρησκεία...που είναι «όπιο του λαού».
Τελικά κατέληξα ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν καράβι που έχει πολλά αεροστεγή αμπάρια: πολλά, ξεχωριστά μεταξύ τους... για να μην βουλιάξει.
Αν πάρει νερό το ένα, σφραγίζονται τα υπόλοιπα και το πλοίο σώζεται.
Ένα αμπάρι λέγεται οικογένεια, άλλο, λέγεται εργασία, αλλο φίλοι, άλλο κόμμα και άλλο πολιτική ιδεολογία.
Καταφεύγεις όπου σου αρέσει και νομίζεις ότι είσαι ok... και δεν έχεις ανάγκη τα άλλα αμπάρια.
Μόνο που όταν αγνοείς το κυριότερο αμπάρι , κοντεύει να βουλιάξει το καράβι.
Είναι το μεταφυσικό στήριγμα, το τελευταίο και πιο ανθεκτικό αμπάρι απ´ όλα.
Αυτό το αμπάρι που νόμιζες ότι δεν υπάρχει, είναι αυτό που θα σου έχει απομείνει όταν είσαι τελείως απελπισμένος.