...όταν δεν καταλαβαίνω τις θεωρίες κάποιου λογοτέχνη, φιλοσόφου, διανοούμενου - κάποιου κουλτουριάρη γενικά- και βλέπω πως άκρη δεν βγαίνει, είτε από τα πρωτότυπα έργα του είτε από κριτικές, διαβάζω την βιογραφία του.
Αλήθεια...πως εζησε κάποιος? και πως πέρασε την ζωή του?
Αυτό και μόνο, η πορεία της ζωής του, είναι ικανό να βγάλει πολλά κρυμμένα λαβράκια που θα εξηγούν τις μετέπειτα παλαβομάρες, ιδιοτροπίες, εμμονές και ιδιοφυείς ιδέες του.
Τίποτε δεν είναι τυχαίο...πχ ο Ανδρέας Εμπειρίκος είχε χοντρή σύγκρουση με τον εφοπλιστή πατέρα του που ήταν απογοητευμένος που ο γυιός του ήταν ψιλοάχρηστος στα ναυτιλιακά και δεν πρόκοψε σαν εφοπλιστής παρά μόνο σαν κουλτουριάρης- μπον βιβέρ στο Παρίσι.
Στο ωραίο καί τρυφηλό Παρίσι, όπου έτρωγε τα λεφτά του μπαμπά σε καλοπέραση, ξάπλα, πρωτοποριακές παλαβοκουλτούρες και πουτάνες.
Όχι πως δεν είχε μυαλό...αλλά οι επιλογές , οι ιδέες και τα κίνητρα γίνονται εμφανή μέσα από την ζωή του.
Έτσι εξηγείται που κάθησε και έγραψε αργότερα ένα ωκεανό πορνογραφικών σελίδων που δεν τόλμησε ούτε να δημοσιεύσει ο ίδιος ούτε και κανείς σοβαρός ανθρωπος, να διαβάσει και παρουσιάσει, λεπτομερώς.
Το ίδιο και με τον Σικελιανό: πως ενας πιτσιρικάς 22 χρονών, που ζούσε στην Λευκάδα και δεν είχε κάν φοιτήσει και τελειώσει ενα ψωροπανεπιστήμιο, είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ώστε να οραματίζεται πως μπορεί να ανασυστήσει «πνευματικές Δελφικές Αμφικτυονίες» με συγκέντρωση στους Δελφούς εξεχουσών πνευματικών προσωπικοτήτων απ´ όλο τον κόσμο, ώστε μέσα από ένα «Δελφικό Πανέπιστήμιο» , να γίνει μιά τρομερή πνευματική ζύμωση που θα καταλάβει πνευματικά όλη την ανθρωπότητα και θα επιτευχθεί παγκόσμια ειρήνη?
Αν το πει σήμερα αυτό ένα τέτοιο νιάνιαρο σε ένα ψυχίατρο, αυτός μάλλον θα αρχίσει να συνταγογραφεί Αλοπεριντίν ή Ρισπερντάλ.
(Ειδικά αν του πει πως θέλει να δημιουργήσει και μια νέα θρησκεία!...ναι..είχαν αυτο το ψώνιο για κάμποσα χρόνια μαζί με τον Καζαντζάκη!)
Και όμως...ο μικρός αυτός, βρήκε μιά πάμπλουτη Αμερικάνα λεσβία κουλτουριάρα, 32 ετών, και την γοήτευσε τόσο που αυτή ξηλώθηκε απίστευτα ποσά για να οργανώσουν στους Δελφούς κάτι πρωτοφανή πανηγύρια με γυμνούς φαντάρους.
Φαντάρους που ο ελληνικός στρατός και ο αρμόδιος υπουργός τους έβαλαν να φορούν μόνο περικεφαλαίες και να κρατάνε δόρατα και ασπίδες παίζοντας τους αρχαίους, ώστε να αναβιώσουν μαζί με ηθοποιούς, τραγουδιστές και μουσικούς το αρχαίο ελληνικό δράμα.
Το αρχαίο θέατρο, ετσι όπως δεν είχε παιχτεί ποτέ, σε αρχαίο χώρο , επί δυό χιλιάδες χρόνια.
Απίστευτα πράγματα.
Και μάλιστα, πείστηκαν τότε και πολλοί διεθνείς κουλτουριάρηδες και πήγαν στα πανηγύρια αυτά και έγινε μεγάλος ντόρος στον διεθνή τύπο.
Και μάλιστα προπολεμικά, δεκαετία του είκοσι, που η Ελλάδα ήταν βλαχοχώρι.
Και η πάμπλουτη Αμερικάνα ψιλοφτώχυνε μεν αλλά τον λάτρευε... και έπαψε για αρκετά χρόνια την λεσβιακή δραστηριότητα, έως ότου ο λεβέντης βρήκε άλλη κυρία και η ημιπλούσια, πλέον, κυρία έγινε πάλι λεσβία.
Αλλά συνέχισε να τον αγαπάει και τον χαρτζηλίκωνε επί χρόνια, παντρεμένο όντα με την δεύτερη σύζυγο.
Θα μπορούσα να πω και άλλα πολλά σκαμπρόζικα και ενδιαφέροντα αλλά δεν έχει νόημα: απλά θέλω να εκφράσω την έκπληξή μου από τους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι είναι τόσο πολύπλοκα όντα , όντα που περικλείουν ταυτόχρονα τόση δύναμη και αδυναμία, λογική και παραλογισμό, γενναιότητα και κακομοιριά, μεγαλείο κα αθλιότητα, που δεν μπορείς να τους κατανοήσεις αν τους δεις για λίγο και απο μιά δυό πλευρές μόνο: πρέπει να τους παρατηρήσεις επί μακρόν και απ´ όλες τις μεριές.
Και πρόσωπο και σώμα, και στήθος και πλάτη, και σβέρκο και πισινό.
Και με το μικροσκόπιο, και με το τηλεσκόπιο.
Και πάλι, ζήτημα είναι να βγεί άκρη.
Και όσοι λένε ότι βγάζουν άκρη και γνωρίζουν καλά τον ανθρώπινο ψυχισμό, κάτι ψυχίατροι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και παπάδες, μάλλον δεν βγάζουν άκρη και νόημα, επίσης.
Βασικά το ξέρουν αλλά δεν το παραδέχονται.
Πρέπει απλά να βγάλουν το ψωμάκι τους και αυτοί.