Όταν ήμουν μικρός - μαθητής η φοιτητής - είχα την ψευδαίσθηση ότι ο υπουργός παιδείας μπορεί να κάνει καλύτερο σχολείο και να αλλάξει την ζωή μου.
Ονειρευόμουν κάτι πιό ενδιαφέρον, πιό φιλικό, πιό συναρπαστικό, πιό δημιουργικό.
Καθόμουν λοιπόν, σαν αφελής , και διάβαζα τις δηλώσεις του εκάστοτε νέου υπουργού όταν αναλάμβανε.
Να δω τι πιστεύει, τι σχεδιάζει.
Οι υπουργοί άλλαζαν, οι κυβερνήσεις άλλαζαν, οι πρωθυπουργοί άλλαζαν, και η παιδεία πήγαινε απ´ το κακό στο χειρότερο.
Μετά, που έγινα νέος γιατρός, άρχισε η ίδια αυταπάτη με τον υπουργό υγείας :
πίστευα πως αυτός μπορεί να αλλάξει τα πράγματα .
Αφού άλλαξα κάμποσους υπουργούς υγείας , και αφού μεγάλωσα εν τω μεταξύ και έγινα λιγότερο αγαθιάρης, κατάλαβα ότι ο υπουργός δεν έρχεται για να αλλάξει την ζωή μου:
έρχεται για να αλλάξει την δική του.
Την ζωή του αλλάζει, και των κολλητών του.
Αντε και κάποιων ψηφοφόρων.
Την δική μου, ποτέ.
Λοιπόν, εγώ ο αγαθός , τον παρεξήγησα τον υπουργό:
περίμενα ριζική θεραπεία σε μια ανίατη εκφυλιστική νόσο.
Χαζός.
Μόνο συντήρηση κάνεις εκεί.
«Ρεαλιστική προσέγγιση των θεραπευτικών στόχων», μας έλεγαν στο πανεπιστήμιο.
«Και στην πολιτική, ρε κακομοίρη, το ίδιο κάνουμε» , θα μου έλεγε ο υπουργός υγείας.
«Ρεαλιστική, βρε».
«Βάλε μυαλό»
Έβαλα.
