…αλήθεια, γιατί παρήκμασε το Βυζάντιο?
…ή μάλλον, πότε άρχισε να παρακμάζει?
Δύσκολες ερωτήσεις…
…αν και η εντύπωσή μου - απ´ ό,τι έχω διαβάσει- είναι πως παρήκμασε όταν έχασε την πολεμική αρετή του:
την ικανότητά του να πολεμάει το ΙΔΙΟ και όχι δι αντιπροσώπων.
Όσο διατηρούσε τις ρωμαϊκές πολεμικές και οργανωτικές αρετές του , είχε την ικανότητα να καταστέλλει τους διάφορους υπερφίαλους ηγέτες στις επαρχίες η διάφορους βαρβάρους που είχαν αποθρασυνθεί και έφταναν μέχρι τα τείχη της Πόλης.
Όταν όμως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε πλέον καταφύγει στα μοναστήρια για να αποφύγει την στράτευση και παράλληλα να σώσει την ψυχή του, και, όσο οι στρατηγοί ασχολιόταν κυρίως με πολιτικές ίντριγκες, την άμυνα της αυτοκρατορίας αναλάμβαναν συμμαχικά στρατεύματα.
Στρατεύματα που παρείχαν οι διάφοροι συμπέθεροι Χάνοι - ηγεμόνες και βασιλιάδες της συμφοράς- που είχαν κολακευτεί επαρκώς με το να συνάψουν γάμο με μια δωδεκάχρονη η δεκατριάχρονη πριγκίπισσα από την βυζαντινη βασιλική γενιά - μιά πολύ σικ φάση .
Μια πριγκιποπούλα τρυφερή και δροσερή…ένα λουλουδι στα χέρια του βρωμοπόδαρου δράκου….μιά μικρούλα τρόπαιο.
Η ιδιόκτητη ερωτική σύζυγος - οπτασία… ήταν αρκετά υπομονετική για αντέξει τη βρώμα και την μπόχα από τα αρκουδοτόμαρα που την ξάπλωνε ο Χάνος.
Ήταν μέσα στα καθήκοντά της να θυσιαστεί για το καλό της Ρωμανίας, ανεχόμενη τον φύλαρχο της Κεντρικής Ασίας, του Κιέβου ή της Γερμανίας.
Ο ίδιος ο «Ρωμαίος» αυτοκρατωρ είχε προσωπικη σωματοφυλακή όχι τους υπηκόους του - Έλληνες η Ρωμαίους-, αλλά τους Βαράγγους, δηλαδή μιά ομάδα πολεμιστών από την Σκανδιναβία , άγριων , απολίτιστων και οπλισμένων με τεράστια σφυριά, που σταδιακά έγιναν κράτος εν κράτει.
Στην εισβολή των σταυροφόρων το 1204, οι μόνοι που πολέμησαν τους σταυροφόρους ήταν οι Βάραγγοι…
…ενώ χιλιάδες βυζαντινοί στρατιώτες δεν τολμούσαν καν να τους πλησιάσουν.
Στην αρχή μάλιστα της εισβολής, είχαν μπει από το τα θαλάσσια τείχη καμιά εικοσαριά σιδερόφρακτοι ιππότες που στάθηκαν τολμηρά ακλόνητοι, σαν βράχος, έχοντας απέναντί τους 60.000 βυζαντινούς στρατιώτες.
… οι οποίοι στρατιώτες δεν τόλμησαν καν να επιτεθούν εναντίον τους!
…. και χρονοτριβούσαν…και έχασαν χρόνο… δίνοντας ευκαιρία και σε άλλους επιτιθέμενους να μπουν μέσα.
Επίθεση έκαναν μόνο οι Βάραγγοι… οι οποίοι ήταν κατώτεροι σε οπλισμό και, όταν μπήκαν κι άλλοι σταυροφοροι μέσα - κερδίζοντας χρόνο από την δειλία των Βυζαντινών στρατευμάτων - η Πόλη έπεσε.
Η Αμερική , σαν σύγχρονη Ρώμη, πολεμάει ακόμη.
Αν και είχε δυό ήττες στο Βιετνάμ και στο Αφγανιστάν με πολλές χιλιάδες νεκρούς και ανάπηρους και, τελικά, με επαίσχυντες φυγές, έχει ακόμη την ικανότητα να αλέθει εχθρούς:
….στο Ιράκ , στην Συρία, στην Λιβύη…
…ακόμη και στην Σερβία…αλλά με βομβαρδισμούς από τα ουράνια.
Τους μπασκλασαρίες τους Σομαλούς που αποδείχθηκαν πολύ σκληροτράχηλοι, τους παράτησε στην μοίρα τους να τρώνε πέτρες.
Ας είχαν πετρέλαιο, να τους πρόσεχε περισσότερο.
Οι Ρώσοι που είναι σκληροτράχηλοι και έχουν και πυρηνικές βόμβες, το καλύτερο είναι να φαγωθούν με τα ξαδέρφια τους τους Ουκρανούς.
Σλάβοι εναντίον Σλάβων….τέλεια Φάση.
Αξιοπερίεργο είναι ότι όλες αυτές οι μπανάλ ράτσες… Βιετναμέζοι Άραβες, Σλαύοι κλπ , ενώ θα έπρεπε να παρακαλάνε να εξαμερικανιστούν, βγάζουν θυμό απέναντι στους «εκπολιτιστές» τους.
Ακόμα και όταν μεταναστεύουν στην Αμερική και πίνουν μπύρες και coca cola συνοδεύοντας τεράστια κομμάτια πίτσας και χάμπουργκερ, βγάζουν μια «ξινίλα» και αντιστέκονται στην πλήρη αφομοίωση.
Αγνωμοσύνη, ρε φίλε… και πρωτογονισμός…που δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς.
Αυτά διαβάζω στο υπέροχο βιβλίο που έχει γράψει ένας Βιετναμέζος πρόσφυγας που πήγε μικρό παιδάκι στην Αμέρικα, όταν κατέρρευσε το καθεστώς του Νοτίου Βιετνάμ και φεύγανε από τις ταράτσες της Σαιγκόν με τα ελικόπτερα οι αμερικανοί και οι εκλεκτότεροι των Βιετναμέζων συμμάχων.
Η υπόλοιπη παρέα των συνεργατών Βιετναμέζων, ξέμειναν εκεί και έγιναν κομμουνιστές με το ζόρι.
Βασικά τώρα ράβουν παπούτσια Nike , Adidas και Reebok.
Αυτός ο μικρός που ξέφυγε στην Αμερική, πήρε πτυχίο και διδακτορικό στην αγγλική φιλολογία και λογοτεχνία και τώρα, στα πενήντα του, έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο όπου η πίκρα, ο πόνος, οι αμφιβολία, η προδοσία, το παράπονο και το χιούμορ, ανακατεύονται σε τεράστιες και σοφές δόσεις.
https://www.politeianet.gr/books/9786185173326-nguyen-viet-thanh-utopia-o-sunodoiporos-281047
