Τρεις νέοι συμπαντικοί νόμοι

 Πάντα ζήλευα τον Κοέλο για τον συμπαντικό νόμο που ανακάλυψε σχετικά με την νομοτελειακή  εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυμιών μας ...ότι το συμπαν συνωμοτεί κλπ

Έκανα όμως  και εγώ εξ ίσου   σημαντικές - αν  όχι σημαντικότερες- ανακαλύψεις συμπαντικών νόμων: είναι τρείς νόμοι που κάνουν καλύτερη την ζωή μας αφού διαλύουν ψευδαισθήσεις και αυξάνουν την προσαρμοστικότητα και λειτουργικότητά μας.

Πρώτος συμπαντικός νόμος :

«Η ροχάλα κάνει γκελ»

Όταν ρίχνεις μιά περιφρονητική ροχάλα σε κάποιον, δημιουργείται ένα αόρατο πεδίο πάνω  στο οποίο ανακλάται. 

Τελικά κάνει γκελ και, επιστρέφοντας  , σου βουλώνει το μάτι.

Το δεξιό ή το αριστερό.... ανάλογα την πολιτική σου τοποθέτηση .

Συμπέρασμα: σεβασμός , όχι περιφρόνηση.

Δεύτερος συμπαντικός νόμος :

«ο Έρωτας είναι ψυχοφάρμακο».

Έρωτας δεν νοείται ανάμεσα σε δυό κωλοπετσωμένους: 

ένας κωλοπετσωμένος - δηλαδή κυνικός, εγωκεντρικός και σκληρός - άνδρας ουδέποτε θα καλοτυχήσει με μιά εξ ίσου κωλοπετσωμένη γυναίκα.

Και αντιστρόφως.

Μόλις περάσουν τα πρώτα μέλια, είναι βέβαιο πως  θα σκοτωθούν στον καυγά και θα χωρίσουν με αδιαφορία, απειλές ή  κατάρες.

Ο Έρωτας ευδοκιμεί μόνο ανάμεσα σε ένα κωλοπετσωμένο και ένα αγαθιάρικο άτομο: 

το αγαθιάρικο άτομο είναι ένα άτομο καλής πίστεως που έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να ζήσει σε ένα ροζ σύννεφο με ένα κωλοπετσωμένο.

Ο Έρωτας είναι το ψυχοφάρμακο που πρέπει να πάρει   γιά να συνεχίσει να το πιστεύει.

Τρίτος συμπαντικός νόμος :

«τα λαμόγια είναι προορισμένα γιά να κυβερνούν»

Κυβέρνηση αγίων δεν υπάρχει...και άν υπάρχει, δεν είναι κυβέρνηση.

Κυβέρνηση είναι μιά συμμορία πονηρών και τραμπούκων που έπεισαν τους υπόλοιπους ότι είναι καλό πράγμα να τους κάτσουν στον σβέρκο.

Οι πονηροί είναι δεδομένο ότι γνωρίζουν καλύτερα την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και τα ταπεινά και ζωώδη κίνητρά της που είναι ο φόβος, η απληστία, η πλεονεξία και η μωροφιλοδοξία.

Γι αυτό εξ άλλου τα λαμόγια είναι αφεντικά.

Αλλιώς, θα ήταν καντηλανάφτες.

Τα λαμόγια είναι προορισμένα από την φύση τους να κυβερνούν: 

το να κυβερνάς είναι πάντα μιά δουλειά ευχάριστη, ξεκούραστη και προσοδοφόρα, δουλειά απόλυτα ταιριαστή σε ένα λαμόγιο.

Το μόνο που πρέπει να κάνει το λαμόγιο  είναι  να βρεί  στην περιφέρειά του ικανό αριθμό από αφελείς γιά να το ψηφίσουν.

Συμπέρασμα: 

παύουμε να ξοδεύουμε ενέργεια για να πάρουν άγιοι την κυβέρνηση.

Οι άγιοι είναι losers.

Ο κοσμάκης δεν αγαπάει την αλήθεια

Ο κοσμάκης δεν μόνο απλοϊκός: είναι και ανίκανος για οποιαδήποτε αυτοκριτική και ενδοσκόπηση. 

Ο κόσμος - και στην Ελλάδα- θέλει να χειροκροτάει ήρωες που είναι καλοί,  αφοσιωμένοι (σε ευγενείς ιδέες) , δραστηριοι, τίμιοι και ηρωικοί.

Του αρέσει πολύ να ακούει υψιπετείς λόγους περί ελευθερίας, Δημοκρατίας, ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ευτυχίας του λαού μέσα από κοινωνικούς αγώνες και «πάλη» ενάντια στο «κατεστημένο» και τις «ελίτ».

Είναι ένας τρόπος να καθησυχάζει την συνείδηση του συνεχίζοντας να ζει μέσα στην οκνηρία, την αδιαφορία και τα ευτελή συμφέροντα. Θεωρεί ότι πρέπει να τα βάζει υπόγεια με κάθε εξουσία και να συμπαθεί  κρυφά - ή και λίγο φανερά- τον Ρουβίκωνα και την 17 Νοέμβρη.

Ο λαουτζίκος δεν αγαπάει την αλήθεια, δεν θέλει λογοτεχνικούς ή θεατρικούς «καθρέφτες» να δει τη φάτσα του  και όποιος το κάνει , αποτυγχάνει.

Το πρώτο θετρικό έργο του Τσέχωφ , ο Ιβανώφ, ήταν ένας τέτοιος «καθρέφτης». Φυσικά, πήγε άπατο.

 

Ακουαρέλες , κάτι σαν οργασμός

 Οι υδατογραφίες γίνονται σχεδόν πάντα πάνω σε κάποιο ανθεκτικό, χοντρό απορροφητικό χαρτί. 

Σε αντίθεση με τα ελαιοχρώματα, οι ακουαρέλες δεν προσφέρουν επικάλυψη του ενός χρώματος από το άλλο γιατί είναι χρώματα αραιά και διαφανή. 

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορεί να καλυφθεί κάποιο σκούρο χρώμα με ένα άλλο πιο ανοιχτό. 

Φαινεται το χαρτί από κάτω.

Συνήθως, λοιπόν, όταν ζωγραφίζεται μια υδατογραφία ο καλλιτέχνης ξεκινά από τις πιο ανοιχτές αποχρώσεις και προχωρά σταδιακά στις πιο σκούρες.

Το χρώμα μπορεί ανάλογα με την περίπτωση να απλώνεται πάνω σε στεγνό ή σε υγρό χαρτί με διαφορετικά κάθε φορά αποτελέσματα καθώς, το χρώμα, ποτίζει το χαρτί και απλώνεται σε αυτό ανάλογα με την υγρασία του χαρτιού.

(πχ αν το έχουμε ψεκάσει λίγο ή πολύ,  απο πριν, με νερό).

Αυτο κάνει ο αγαπημένος μου Σέρβος ακουαρελίστας Πένοβατς που ζωγραφίζει καταπληκτικές γάτες και κάνει το τρίχωμά τους τέλειο, με υδατική μπογιά πάνω σε υγρό - ψεκασμένο με νερό- χαρτί.

Είναι μιά μαγική «ερωτική» επαφή που δεν επαναλαμβάνεται και δεν διορθώνεται: αν κάνεις λάθος, πάει όλο το έργο  γιά πέταμα.

Μου αρέσουν οι γρήγορες υδατογραφίες και όχι οι χρονοβόρες ελαιογραφίες,  που μπορεις να τις διορθώνεις και να ξαναδιορθώνεις  για μήνες και χρόνια,  λες και τις παντρεύτηκες.

Οι υδατογραφίες είναι γρήγορες και παρορμητικές: 

τα διάφανα -και ανυπόμονα για εγκατάσταση στο χαρτί- χρώματά τους , δημιουργούν τέλειους ιμπρεσιονιστικούς πίνακες: συλλαμβάνουν την εντύπωση μιάς μαγικής στιγμής.

Ένας αγαπημένος Έλληνας,  «μάγκας» ακουαρελίστας, ήταν ο Πάρις Πρέκας.

Η Σαντορίνη του - τα Φηρά- έχουν μιά ομορφιά και μιά ένταση που αναδεικνύει την βίαιη γεωλογική ιστορία του τοπίου: 

ένα μάτσο άσπρα σπιτάκια στριμωγμένα πάνω στην κόψη ενός τεράστιου γκρεμού, με τον τεράστιο νερόλακκο από κάτω να περιμένει υπομονητικά να ξανανοίξει, κάποτε,  το στόμα του για την επόμενη τερατώδη κατάποση.

Ακουαρέλλα λοιπόν: μια στιγμιαία εντύπωση και μιά γρήγορη ζωγραφική που δεν σηκώνει λάθη.

Ούτε επαναλήψεις και συγγνώμες.

🙂 Σαν πετυχημένος οργασμός, δηλαδή .