Ο κοσμάκης δεν μόνο απλοϊκός: είναι και ανίκανος για οποιαδήποτε αυτοκριτική και ενδοσκόπηση.
Ο κόσμος - και στην Ελλάδα- θέλει να χειροκροτάει ήρωες που είναι καλοί, αφοσιωμένοι (σε ευγενείς ιδέες) , δραστηριοι, τίμιοι και ηρωικοί.
Του αρέσει πολύ να ακούει υψιπετείς λόγους περί ελευθερίας, Δημοκρατίας, ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ευτυχίας του λαού μέσα από κοινωνικούς αγώνες και «πάλη» ενάντια στο «κατεστημένο» και τις «ελίτ».
Είναι ένας τρόπος να καθησυχάζει την συνείδηση του συνεχίζοντας να ζει μέσα στην οκνηρία, την αδιαφορία και τα ευτελή συμφέροντα. Θεωρεί ότι πρέπει να τα βάζει υπόγεια με κάθε εξουσία και να συμπαθεί κρυφά - ή και λίγο φανερά- τον Ρουβίκωνα και την 17 Νοέμβρη.
Ο λαουτζίκος δεν αγαπάει την αλήθεια, δεν θέλει λογοτεχνικούς ή θεατρικούς «καθρέφτες» να δει τη φάτσα του και όποιος το κάνει , αποτυγχάνει.
Το πρώτο θετρικό έργο του Τσέχωφ , ο Ιβανώφ, ήταν ένας τέτοιος «καθρέφτης». Φυσικά, πήγε άπατο.
