Οι υδατογραφίες γίνονται σχεδόν πάντα πάνω σε κάποιο ανθεκτικό, χοντρό απορροφητικό χαρτί.
Σε αντίθεση με τα ελαιοχρώματα, οι ακουαρέλες δεν προσφέρουν επικάλυψη του ενός χρώματος από το άλλο γιατί είναι χρώματα αραιά και διαφανή.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορεί να καλυφθεί κάποιο σκούρο χρώμα με ένα άλλο πιο ανοιχτό.
Φαινεται το χαρτί από κάτω.
Συνήθως, λοιπόν, όταν ζωγραφίζεται μια υδατογραφία ο καλλιτέχνης ξεκινά από τις πιο ανοιχτές αποχρώσεις και προχωρά σταδιακά στις πιο σκούρες.
Το χρώμα μπορεί ανάλογα με την περίπτωση να απλώνεται πάνω σε στεγνό ή σε υγρό χαρτί με διαφορετικά κάθε φορά αποτελέσματα καθώς, το χρώμα, ποτίζει το χαρτί και απλώνεται σε αυτό ανάλογα με την υγρασία του χαρτιού.
(πχ αν το έχουμε ψεκάσει λίγο ή πολύ, απο πριν, με νερό).
Αυτο κάνει ο αγαπημένος μου Σέρβος ακουαρελίστας Πένοβατς που ζωγραφίζει καταπληκτικές γάτες και κάνει το τρίχωμά τους τέλειο, με υδατική μπογιά πάνω σε υγρό - ψεκασμένο με νερό- χαρτί.
Είναι μιά μαγική «ερωτική» επαφή που δεν επαναλαμβάνεται και δεν διορθώνεται: αν κάνεις λάθος, πάει όλο το έργο γιά πέταμα.
Μου αρέσουν οι γρήγορες υδατογραφίες και όχι οι χρονοβόρες ελαιογραφίες, που μπορεις να τις διορθώνεις και να ξαναδιορθώνεις για μήνες και χρόνια, λες και τις παντρεύτηκες.
Οι υδατογραφίες είναι γρήγορες και παρορμητικές:
τα διάφανα -και ανυπόμονα για εγκατάσταση στο χαρτί- χρώματά τους , δημιουργούν τέλειους ιμπρεσιονιστικούς πίνακες: συλλαμβάνουν την εντύπωση μιάς μαγικής στιγμής.
Ένας αγαπημένος Έλληνας, «μάγκας» ακουαρελίστας, ήταν ο Πάρις Πρέκας.
Η Σαντορίνη του - τα Φηρά- έχουν μιά ομορφιά και μιά ένταση που αναδεικνύει την βίαιη γεωλογική ιστορία του τοπίου:
ένα μάτσο άσπρα σπιτάκια στριμωγμένα πάνω στην κόψη ενός τεράστιου γκρεμού, με τον τεράστιο νερόλακκο από κάτω να περιμένει υπομονητικά να ξανανοίξει, κάποτε, το στόμα του για την επόμενη τερατώδη κατάποση.
Ακουαρέλλα λοιπόν: μια στιγμιαία εντύπωση και μιά γρήγορη ζωγραφική που δεν σηκώνει λάθη.
Ούτε επαναλήψεις και συγγνώμες.
🙂 Σαν πετυχημένος οργασμός, δηλαδή .
