…βαρέθηκα να βλέπω «τσαλαπατημένους» ανθρώπους: ταλαιπωρημένους από την ζωή, γεμάτους οικονομική και συναισθηματική ανασφάλεια, απογοητευμένους απο τα ψαλιδισμένα όνειρα.
Στην Σαντορίνη έχει μπόλικους τέτοιους: είναι όλοι αυτοί που συντηρούν την τουριστική βιομηχανία.
Εξουθενωμένα και κακοποιημένα άτομα απο την υπερεργασία.
Αλλά όχι μόνο στην Σαντορίνη….παντού.
Στην Αθήνα, το ίδιο.
Πήγα μετά απο καιρό και την είδα με άλλο μάτι:
σαραβαλιασμένα κτίρια και σαραβαλιασμένοι άνθρωποι.
Φαίνεται στο πρόσωπο, στο βλέμμα.
Πολλοί στα πρόθυρα υστερικής κρίσης.
Βλέπω αυτήν την 33χρονη ηθοποιό που κατήγγειλε τον «σκηνοθέτη των μεγάλων τηλεοπτικών επιτυχιών»
(τι άθλια ΜΜΕ!! τι εφευρίσκουν! τι ταμπέλες βάζουν! λες και αν δεν ήταν επιτυχημένος, θα μέτραγε λιγότερο ο υποτιθέμενος βιασμός?
…δηλαδή οι φτωχοδιάβολοι και οι κακομοίρηδες συγχωρούνται?).
Προφανώς δεν ασχολούμαι με τι έγινε πριν 12 χρόνια, πόσο ουίσκι ήπιαν και γιατί το θυμήθηκε τώρα.
Εγώ βλέπω απλά μιά κακομοίρα…μιά κοπέλα που δεν έκανε καριέρα, που υποαπασχολείται σε κάτι ρολάκια της πλάκας και που αγωνίζεται να επιβιώσει κυριολεκτικά.
Αδύνατη , νευρική…σχεδόν υστερική…απειλητική από την μιά, εκλιπαρεί συμπάθεια από την άλλη.
Μέσα στην φτώχεια , την ανασφάλεια, την απογοήτευση, τον φόβο γιά το ακόμα πιο σκοτεινό μέλλον:
τον άντρα που δεν βρήκε, την καριέρα που δεν έκανε, την άνετη ζωή που ποτέ δεν είδε.
Θα μου πείς… τα ήθελε ο κώλος της: πήγε και έγινε ηθοποιός η ψωνάρα…ένα κορεσμένο επάγγελμα για λίγους.
Για μούτρα… γιά φάτσες που ελίσσονται.
Για προστατευόμενους μεγάλων χορηγών.
Μπόχα, κυρά μου…δεν την είδες? …δεν την άκουσες?
Τόσα χρόνια που ζούσες?
Σαν να είσαι τσιράκι μεγαλογιατρού και να εκπλήττεσαι που παίρνει φακελλάκια.
Ας σπούδαζες λογιστική να μην κινδυνεύεις από τα αρπακτικά.
Αλλά ήθελες λάμψη.
«Έχεις ατομική ευθύνη».
Αλλά υπάρχει και κοινωνική ευθύνη: τους ολιγόμυαλους πρέπει να τους προφυλάσσει η κοινωνία…όχι να τους φουσκώνει τα μυαλά περαιτέρω.
Ο Καπιταλισμός δεν είναι μόνο το σύστημα της καινοτομίας και της δημιουργίας: είναι και το σύστημα εκμετάλλευσης των αδύναμων και των ηλιθίων.
Αυτοί μπαίνουν στις μυλόπετρες και φτιάχνουν κεφάλαιο και υπεραξία.
Ο Τζεφ Μπέζος είχε την ιδέα και εστησε την Άμαζον και μπράβο για την πρωτοποριακή ιδέα.
Από κει και πέρα όμως ξέσκισε και την υπαλληλάντζα: σε κάποια φάση τους φόρεσε πάμπερς για να μην κατουράνε στην τουαλέτα και χάνει χρόνο.
Εκεί καταντήσαμε: οι «υπέρμαχοι της ελευθερίας και της δημοκρατίας», να δημιουργουν ανελεύθερα και υστερικά όντα ώστε να κατευθύνουν την ψήφο τους στά δικά τους κόμματα-μαγαζιά.
Βρίζουμε τον Στάλιν , τον βρίζω και εγώ.
Διαβάζω τώρα τα απομνημονεύματα ενός Ρώσου γιατρού που έκανε κάμποσα χρονάκια ως γιατρός - κρατούμενος σε γκουλάγκ, την δεκαετία του σαράντα - πενήντα.
Φρίκη, φυσικά.
Αλλά εχω την εντύπωση ότι ο Στάλιν θα βλέπει από το υπερπέραν τα χάλια και την ασυδοσία του καπιταλισμού, και θα καγχάζει μέσα απο τον τάφο του.