…μου δημιουργεί ένα αίσθημα θλίψης η ψυχολογική ανάγκη μας γιά «επιτυχίες» που τονώνουν την αυτοπεποίθησή μας.
…και εάν μεν είναι συλλογικές επιτυχίες , παραδείγματος χάριν να μειωθεί η φτώχεια, η εγκληματικότητα ή οι ασθένειες στην πατρίδα μας, πάει καλά.
Αν είναι ένα ατομικό επίτευγμα , πχ ένα ολυμπιακό μετάλλιο ή ένα πρωτάθλημα πυγμαχίας, τιμά αυτόν που το κατάφερε.
Ο Τζιμ Λόντος, έπινε πρωτοπαλαιστής στην Αμερική και μπράβο του…αλλά δεν έγιναν παληκάρια ή καλύτεροι παλαιστές οι συχωριανοί του ή οι συμπατριώτες του.
Ούτε εγώ θα πηδήξω ψηλότερα η μακρύτερα με τις νίκες του Τεντογλου.
Τον Γιάννη τον συμπαθώ και τον εκτιμώ για την προσήλωση στον στόχο , την αφοσίωση στην οικογένεια, το ήθος και την λογική του.
Δεν θα ψηλώσω από τις επιτυχίες του.
Ούτε απο τις επιτυχίες της εθνικής ομάδας μπάσκετ.
Είναι ψυχολογικά υποκατάστατα όλα αυτά των πραγματικών συλλογικών και εθνικών επιτυχιών που λείπουν:
να ζούμε σε μιά χώρα με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, που σεβεται τους πολίτες της και τους δημιουρχεί και τους παρέχει ευκαιρίες προόδου.
…και που δεν τρώει κωλοδάκτυλα από τους γείτονες και προσβολές από πάτρωνες
(βασικό για την αυτοπεποίθηση).
🙂
Απλά πράγματα.